|
|
| خط ۱۲۹: |
خط ۱۲۹: |
|
| |
|
| ==آیا برخی [[پیامبران]] مرتکب معصیت شده‌اند؟== | | ==آیا برخی [[پیامبران]] مرتکب معصیت شده‌اند؟== |
| منتقدان با شبهه‌های مختلف درصدد تضعیف شخصیت [[پیامبر]] برآمده‌اند. | | منتقدان با شبهه‌های مختلف درصدد تضعیف شخصیت [[پیامبران]] برآمده‌اند: |
| ===۱. نسبت گناه و معصیت به [[حضرت آدم]] {{ع}} ===
| | # نسبت [[گناه حضرت آدم]]{{ع}}؛ |
| فلاسفه و متکلمان [[عصمت]] [[پیامبران]] از خطا و نسیان را در مقام دریافت و ابلاغ [[وحی]] و نیز در عرصه اعتقادات و اعمال، ثابت کرده‌اند. لکن عده‌ای به‌عنوان‌مثال: خوردن میوه "درخت ممنوعه" توسط حضرت آدم را گناه ایشان دانسته‌اند: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|وَ عَصى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى}}﴾}}.
| | # نسبت [[گناه حضرت ابراهیم]]{{ع}}؛ |
| | # نسبت [[گناه حضرت ابراهیم]]{{ع}}؛ |
| | # نسبت [[گناه حضرت یونس]]{{ع}}؛ |
| | # نسبت [[گناه حضرت یوسف]]{{ع}}؛ |
| | # نسبت [[گناه حضرت موسی]]{{ع}}؛ |
| | # نسبت [[گناه حضرت سلیمان]]{{ع}}؛ |
| | # نسبت [[گناه حضرت داوود]]{{ع}}؛ |
| | # نسبت [[گناه حضرت ایوب]]{{ع}}. |
| | |
|
| |
|
| '''تفسیرهایی از خطا و معصیت''': '''الف.''' بهتر بود [[حضرت آدم]] به درخت ممنوعه نزدیک نشود، اما [[ترک اولی]] کرد. '''ب. ''' نهی آدم از خوردن میوه درخت مشخص، نهی کراهتی بوده است. '''ج. ''' آیه درصدد ارشاد وجود ضرر دنیوی و شخصی در خوردن میوه است و نهی مولوی "حرمت و کراهت". [[علامه طباطبائی]] این نظر را چنین اثبات کرده:
| |
| : '''اولاً: ''' از مجموعه آیات به دست می‌آید که فلسفه نهی آگاهی دادن به ترتب لوازم دنیوی خوردن آن میوه بوده، مانند نهی پزشک از بیمار که فلان غذا را صرف نکند.
| |
| : '''ثانیاً: ''' تکلیف و نهی مولوی از زمان هبوط آدم {{ع}} به زمین شروع شد، به دلیل آیه ۱۲۳ طه {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُم مِّنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلا يَضِلُّ وَلا يَشْقَى}}﴾}} که هدایت را متفرع بر هبوط قرار داده.
| |
| : '''ثالثاً: ''' اگر نهی فوق، نهی تحریمی بود، لازم می‌باشد که به جای واژه "غوی" از واژه "غضب" استفاده شود.
| |
| : '''رابعاً: ''' توبه آدم به معنای رجوع از نهی ارشادی خداست و او به خود برگشت علاوه بر این [[پیامبران]]، کوچک‌ترین ترک اولایی را گناه می‌شمردند گرچه که آن فعل از ارتکاب ضرر دنیوی حکایت کند<ref>[[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[دین و نبوت (کتاب)|دین و نبوت]]، ص ۲۸۴-۲۸۸.</ref>.
| |
| : '''خامساً: ''' وسوسه شیطان نسبت به آدم با "إلی" بیان شده نه با "فی" یعنی شیطان با آدم نزدیک شد ولی در قلب او نفوذ نکرد: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|يُوَسْوِسُ في صُدُورِ النَّاسِ}}﴾}}.
| |
| : '''سادساً: ''' ظلم اعم از گناه است به معنای کار غیرعادلانه و غیر جای خود که [[حضرت آدم]] اعتراف نمود<ref>[[عبدالحسین خسروپناه|خسروپناه، عبدالحسین]]، [[کلام نوین اسلامی (کتاب)|کلام نوین اسلامی]]، ص ۲۱۴.</ref>.
| |
| ===۲. شبهه [[عصمت]] [[حضرت ابراهیم]] {{ع}}=== | | ===۲. شبهه [[عصمت]] [[حضرت ابراهیم]] {{ع}}=== |
| '''الف. ''' شبهه [[حضرت ابراهیم]] خلیل در جایی که به‌ظاهر اظهار بت‌پرستی و خورشیدپرستی می‌کند: پاسخ این است که حضرت ابراهیم در مقام مناظره و جدل به بیان فرض‌های مختلف و نقد آنها می‌پردازد. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: ابراهیم، جمله {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|هذا رَبِّي}}﴾}} را در مقام جست‌وجوی پروردگارش گفته، لذا موجب شرک او نمی‌شود<ref>[[عبدالحسین خسروپناه|خسروپناه، عبدالحسین]]، [[کلام نوین اسلامی (کتاب.|کلام نوین اسلامی]]، ص ۲۱۶ و ۲۱۷.</ref>. | | '''الف. ''' شبهه [[حضرت ابراهیم]] خلیل در جایی که به‌ظاهر اظهار بت‌پرستی و خورشیدپرستی می‌کند: پاسخ این است که حضرت ابراهیم در مقام مناظره و جدل به بیان فرض‌های مختلف و نقد آنها می‌پردازد. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: ابراهیم، جمله {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|هذا رَبِّي}}﴾}} را در مقام جست‌وجوی پروردگارش گفته، لذا موجب شرک او نمی‌شود<ref>[[عبدالحسین خسروپناه|خسروپناه، عبدالحسین]]، [[کلام نوین اسلامی (کتاب.|کلام نوین اسلامی]]، ص ۲۱۶ و ۲۱۷.</ref>. |
