تقریب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

#در مرحله نخست [[پیامبر]] می‌خواهد: این [[دین]] شما و این [[امت]] شماست، [[دین]] یگانه و من [[پروردگار]] شمایم، پس مرا بپرستید. {{متن قرآن|إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاعْبُدُونِ}}<ref>«به راستی این امّت  شماست، امّتی یگانه و من پروردگار شمایم بنابراین مرا بپرستید» سوره انبیاء، آیه ۹۲.</ref>

# [[اختلاف]] در میان فرقه‌های [[دینی]] بر خلاف [[فطرت]] و برخاسته از [[روح]] تجاوزگری است که کسانی خواسته و ناخواسته به [[اختلاف]] دامن می‌زنند. {{متن قرآن|مَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ}}<ref>«و به پراکندگی نیفتادند مگر پس از آنکه به دانش دست یافتند  (آن هم) از سر افزونجویی  میان خود و اگر سخنی از سوی پروردگارت تا زمانی معیّن پیشی نگرفته بود بی‌گمان میان آنان داوری می‌شد و آنان که پس از ایشان به کتاب (آسمانی) رسیدند از آن در تردیدی گمان‌انگیز» سوره شوری، آیه ۱۴.</ref>

# [[مؤمنان]] با هم برادرند، پس میان برادرنتان باید [[صلح]] کرد و از [[خدا]] [[پروا]] بدارید. و با حصر "انما" تاکید می‌کند که [[مؤمنان]] [[برادر]] یکدیگر هستند و هیچ حیثیت مشترکی جز [[برادری]] با هم ندارند و مکلفند که مثل [[برادر]] با هم [[رفتار]] کنند. {{متن قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ}}<ref>«جز این نیست که مؤمنان برادرند، پس میان برادرانتان را آشتی دهید و از خداوند پروا کنید باشد که بر شما بخشایش آورند» سوره حجرات، آیه ۱۰.</ref>

# [[دشنام]] دادن و ریشخند گرفتن و [[سرزنش]] کردن از عوامل جدایی میان [[مسلمانان]] می‌گردد و یا دیگران را با نام‌های [[زشت]] و [[القاب]] [[ناپسند]] یادکردن، موجب جدایی و دسته‌بندی می‌گردد. {{متن قرآن|وَلَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ}}<ref>«ای مؤمنان! هیچ گروهی گروه دیگر را به ریشخند نگیرد، بسا آنان از اینان بهتر باشند؛ و نه زنانی زنانی دیگر را، بسا آنان از اینان بهتر باشند و از یکدیگر عیبجویی مکنید و (همدیگر را) با لقب‌های ناپسند مخوانید! پس از ایمان، بزهکاری نامگذاری ناپسندی است و آنان ک» سوره حجرات، آیه ۱۱.</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۳۲۸.</ref>.