ابومالک عبدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابومالک عبدی در تراجم و رجال]] - [[ابومالک عبدی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
منسوب به [[قبیله عبدالقیس]] و بطنی از بنو جدیلة بن أسد است<ref>ابن حزم، ص۲۹۵.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۷، ص۲۹۷.</ref> از او در شمار [[صحابه]] یاد کرده است. مستند [[صحابی]] بودن او، روایتی است که سُوَید بن حجیر از طریق [[ابو مالک]] از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل کرده: "هرگاه یکی از بستگان و [[خویشان]] شخصی بیاید و از او از آنچه [[خداوند]] از [[بخشایش]] خود به او [[عطا]] کرده مطالبه کند و آن شخص [[بخل]] بورزد، خداوند در [[قیامت]] از آنچه بخل ورزیده، ماری پُر زهر برای او قرار می‌دهد"<ref>{{متن حدیث|ما من عبد یأتیه ذو رحم له یسأله من فضل عنده فیبخل علیه إلا أخرج له الذی بخل به علیه شجاعا اقرع}}؛ طبری، ج۴، ص۲۵۴؛ ابن کثیر، ج۱، ص۴۴۳.</ref>. بو مالک پس از نقل این [[روایت]]، به [[آیه]] زیر استناد می‌کرد {{متن قرآن|وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>«و آنان که در آنچه خداوند به آنان از بخشش خود داده است تنگ‌چشمی می‌ورزند گمان نبرند که این (کار) برای آنها نیک است بلکه برای آنان بد است؛ به زودی در رستخیز آنچه تنگ‌چشمی کرده‌اند چون طوقی گردنگیرشان می‌گردد و میراث آسمان و زمین از آن خداوند است و خداوند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۰.</ref>. برخی، روایت یاد شده را از طریق [[سوید]] بن جیر مرسل دانسته و گفته‌اند: سوید، [[تابعی]] است و به طور مرسل از [[صحابه رسول خدا]]{{صل}} روایت نقل می‌کند<ref>ابن حجر، ج۷، ص۲۹۷.</ref>. این روایت با کمی [[اختلاف]] در عبارت، از طریق [[جریر بن عبدالله بجلی]] نیز نقل شده است<ref>ر.ک: طبرانی، ج۳، ص۳۲۲؛ هیثمی، ج۸، ص۱۵۲؛ سیوطی، ج۲، ص۱۰۵.</ref> | منسوب به [[قبیله عبدالقیس]] و بطنی از بنو جدیلة بن أسد است<ref>ابن حزم، ص۲۹۵.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۷، ص۲۹۷.</ref> از او در شمار [[صحابه]] یاد کرده است. مستند [[صحابی]] بودن او، روایتی است که سُوَید بن حجیر از طریق [[ابو مالک]] از [[رسول خدا]] {{صل}} نقل کرده: "هرگاه یکی از بستگان و [[خویشان]] شخصی بیاید و از او از آنچه [[خداوند]] از [[بخشایش]] خود به او [[عطا]] کرده مطالبه کند و آن شخص [[بخل]] بورزد، خداوند در [[قیامت]] از آنچه بخل ورزیده، ماری پُر زهر برای او قرار می‌دهد"<ref>{{متن حدیث|ما من عبد یأتیه ذو رحم له یسأله من فضل عنده فیبخل علیه إلا أخرج له الذی بخل به علیه شجاعا اقرع}}؛ طبری، ج۴، ص۲۵۴؛ ابن کثیر، ج۱، ص۴۴۳.</ref>. بو مالک پس از نقل این [[روایت]]، به [[آیه]] زیر استناد می‌کرد {{متن قرآن|وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>«و آنان که در آنچه خداوند به آنان از بخشش خود داده است تنگ‌چشمی می‌ورزند گمان نبرند که این (کار) برای آنها نیک است بلکه برای آنان بد است؛ به زودی در رستخیز آنچه تنگ‌چشمی کرده‌اند چون طوقی گردنگیرشان می‌گردد و میراث آسمان و زمین از آن خداوند است و خداوند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۰.</ref>. برخی، روایت یاد شده را از طریق [[سوید]] بن جیر مرسل دانسته و گفته‌اند: سوید، [[تابعی]] است و به طور مرسل از [[صحابه رسول خدا]] {{صل}} روایت نقل می‌کند<ref>ابن حجر، ج۷، ص۲۹۷.</ref>. این روایت با کمی [[اختلاف]] در عبارت، از طریق [[جریر بن عبدالله بجلی]] نیز نقل شده است<ref>ر. ک: طبرانی، ج۳، ص۳۲۲؛ هیثمی، ج۸، ص۱۵۲؛ سیوطی، ج۲، ص۱۰۵.</ref><ref>[[رمضان محمدی|محمدی، رمضان]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|مقاله «ابومالک عبدی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۴۹۵.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده: | [[رده:اصحاب پیامبر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۳۷
ابومالک عبدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابومالک عبدی در تراجم و رجال - ابومالک عبدی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
منسوب به قبیله عبدالقیس و بطنی از بنو جدیلة بن أسد است[۱]. ابن حجر[۲] از او در شمار صحابه یاد کرده است. مستند صحابی بودن او، روایتی است که سُوَید بن حجیر از طریق ابو مالک از رسول خدا (ص) نقل کرده: "هرگاه یکی از بستگان و خویشان شخصی بیاید و از او از آنچه خداوند از بخشایش خود به او عطا کرده مطالبه کند و آن شخص بخل بورزد، خداوند در قیامت از آنچه بخل ورزیده، ماری پُر زهر برای او قرار می‌دهد"[۳]. بو مالک پس از نقل این روایت، به آیه زیر استناد می‌کرد ﴿وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ﴾[۴]. برخی، روایت یاد شده را از طریق سوید بن جیر مرسل دانسته و گفته‌اند: سوید، تابعی است و به طور مرسل از صحابه رسول خدا (ص) روایت نقل می‌کند[۵]. این روایت با کمی اختلاف در عبارت، از طریق جریر بن عبدالله بجلی نیز نقل شده است[۶][۷]
منابع
پانویس
- ↑ ابن حزم، ص۲۹۵.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۲۹۷.
- ↑ «ما من عبد یأتیه ذو رحم له یسأله من فضل عنده فیبخل علیه إلا أخرج له الذی بخل به علیه شجاعا اقرع»؛ طبری، ج۴، ص۲۵۴؛ ابن کثیر، ج۱، ص۴۴۳.
- ↑ «و آنان که در آنچه خداوند به آنان از بخشش خود داده است تنگ‌چشمی می‌ورزند گمان نبرند که این (کار) برای آنها نیک است بلکه برای آنان بد است؛ به زودی در رستخیز آنچه تنگ‌چشمی کرده‌اند چون طوقی گردنگیرشان می‌گردد و میراث آسمان و زمین از آن خداوند است و خداوند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۰.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۲۹۷.
- ↑ ر. ک: طبرانی، ج۳، ص۳۲۲؛ هیثمی، ج۸، ص۱۵۲؛ سیوطی، ج۲، ص۱۰۵.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «ابومالک عبدی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۹۵.