اثوب بن عتبه: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
[[ابن قانع]]<ref>ابن قانع، ج۱، ص۵۹.</ref> و به گفته [[ابن حجر]]<ref>الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.</ref>، [[ابن فتحون]] <ref>محمد بن خلف م ۵۲۰ و مؤلف الاستلحاق علی الاستیعاب.</ref> او را در شمار [[صحابه]] آوردهاند<ref>نیز ر. ک: ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳؛ ذهبی، ج۱، ص۴.</ref>. در منابع دیگر نام وی ایوب<ref>یا ایوب بر وزن احمد؛ ر. ک: مناوی، ج۳، ص۷۳۹.</ref> آمده<ref>ابن حجر، لسان المیزان، ج۲، ص۸۷.</ref> که احتمالاً تصحیف اثوب است. | [[ابن قانع]]<ref>ابن قانع، ج۱، ص۵۹.</ref> و به گفته [[ابن حجر]]<ref>الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.</ref>، [[ابن فتحون]] <ref>محمد بن خلف م ۵۲۰ و مؤلف الاستلحاق علی الاستیعاب.</ref> او را در شمار [[صحابه]] آوردهاند<ref>نیز ر. ک: ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳؛ ذهبی، ج۱، ص۴.</ref>. در منابع دیگر نام وی ایوب<ref>یا ایوب بر وزن احمد؛ ر. ک: مناوی، ج۳، ص۷۳۹.</ref> آمده<ref>ابن حجر، لسان المیزان، ج۲، ص۸۷.</ref> که احتمالاً تصحیف اثوب است. | ||
در برخی منابع، به شکل مُرسل و در برخی، به شکل مرفوع از وی روایتی از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل شده است که فرمود: خروس سفید، [[دوست]] من<ref>و دوست هفتاد تن از همسایگان من؛ ر. ک: ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳.</ref> است<ref>ابن قانع، ج۱، ص۵۹؛ ابن ماکولا، ج۱، ص۱۱۷؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.</ref>. برخی این [[روایت]] را نپذیرفته و گفتهاند اسنادش درست نیست <ref>ابن ماکولا، ج۱، ص۱۱۷؛ ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳.</ref>، به گفته ابن حجر<ref>الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.</ref>، [[دارقطنی]] نیز سند این خبر را صحیح ندانسته است. به گفته [[ابن جوزی]]<ref>ابن جوزی، ج۳، ص۵.</ref>، [[خطیب بغدادی]] نیز این [[حدیث]] را از [[ایوب بن عتبه]] نقل کرده، اما ایوب را [[ضعیف]]، و متن و اسناد این روایت را نادرست دانسته است که اگر او را [[صحابی]] میدانست [[تضعیف]] و [[جرح و تعدیل]] [[راوی]] معنا نداشت. برخی او را مقبول دانستهاند<ref>زبیدی، ج۱، ص۱۹۳.</ref><ref>[[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اثوب بن عتبه»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۹.</ref> | در برخی منابع، به شکل مُرسل و در برخی، به شکل مرفوع از وی روایتی از [[رسول خدا]] {{صل}} نقل شده است که فرمود: خروس سفید، [[دوست]] من<ref>و دوست هفتاد تن از همسایگان من؛ ر. ک: ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳.</ref> است<ref>ابن قانع، ج۱، ص۵۹؛ ابن ماکولا، ج۱، ص۱۱۷؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.</ref>. برخی این [[روایت]] را نپذیرفته و گفتهاند اسنادش درست نیست <ref>ابن ماکولا، ج۱، ص۱۱۷؛ ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳.</ref>، به گفته ابن حجر<ref>الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.</ref>، [[دارقطنی]] نیز سند این خبر را صحیح ندانسته است. به گفته [[ابن جوزی]]<ref>ابن جوزی، ج۳، ص۵.</ref>، [[خطیب بغدادی]] نیز این [[حدیث]] را از [[ایوب بن عتبه]] نقل کرده، اما ایوب را [[ضعیف]]، و متن و اسناد این روایت را نادرست دانسته است که اگر او را [[صحابی]] میدانست [[تضعیف]] و [[جرح و تعدیل]] [[راوی]] معنا نداشت. برخی او را مقبول دانستهاند<ref>زبیدی، ج۱، ص۱۹۳.</ref><ref>[[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اثوب بن عتبه»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۹.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۴۲
مقدمه
ابن قانع[۱] و به گفته ابن حجر[۲]، ابن فتحون [۳] او را در شمار صحابه آوردهاند[۴]. در منابع دیگر نام وی ایوب[۵] آمده[۶] که احتمالاً تصحیف اثوب است.
در برخی منابع، به شکل مُرسل و در برخی، به شکل مرفوع از وی روایتی از رسول خدا (ص) نقل شده است که فرمود: خروس سفید، دوست من[۷] است[۸]. برخی این روایت را نپذیرفته و گفتهاند اسنادش درست نیست [۹]، به گفته ابن حجر[۱۰]، دارقطنی نیز سند این خبر را صحیح ندانسته است. به گفته ابن جوزی[۱۱]، خطیب بغدادی نیز این حدیث را از ایوب بن عتبه نقل کرده، اما ایوب را ضعیف، و متن و اسناد این روایت را نادرست دانسته است که اگر او را صحابی میدانست تضعیف و جرح و تعدیل راوی معنا نداشت. برخی او را مقبول دانستهاند[۱۲][۱۳]
منابع
پانویس
- ↑ ابن قانع، ج۱، ص۵۹.
- ↑ الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.
- ↑ محمد بن خلف م ۵۲۰ و مؤلف الاستلحاق علی الاستیعاب.
- ↑ نیز ر. ک: ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳؛ ذهبی، ج۱، ص۴.
- ↑ یا ایوب بر وزن احمد؛ ر. ک: مناوی، ج۳، ص۷۳۹.
- ↑ ابن حجر، لسان المیزان، ج۲، ص۸۷.
- ↑ و دوست هفتاد تن از همسایگان من؛ ر. ک: ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳.
- ↑ ابن قانع، ج۱، ص۵۹؛ ابن ماکولا، ج۱، ص۱۱۷؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.
- ↑ ابن ماکولا، ج۱، ص۱۱۷؛ ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۳.
- ↑ الاصابه، ج۱، ص۱۸۴.
- ↑ ابن جوزی، ج۳، ص۵.
- ↑ زبیدی، ج۱، ص۱۹۳.
- ↑ خانجانی، قاسم، مقاله «اثوب بن عتبه»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۹.