اجتهاد فقاهتی: تفاوت میان نسخه‌ها

اجتهاد بدان گونه که در شیعه مطرح است، امری تخصصی بوده که از عهده هرکس ساخته نبوده و تنها [[فقها]] هستند که می‌توانند [[احکام]] فرعی را از [[ادله اربعه]] استخراج کرده و در دسترس مردم قرار دهند. این معنا همان است که در طول [[تاریخ شیعه]] به خصوص در عصر [[غیبت امام زمان]] {{ع}} وجود داشته است. همان «اجتهاد فقاهتی» است که سالیان درازی در [[حوزه‌های علمیه]] معمول بوده و [[مسلمانان]] با تکیه بر آن به [[تکالیف]] شرعیة خویش عمل می‌کردند.

همین بحث در مورد سنت هم صادق است. [[روایات]] و [[احادیث]] [[معصومین]] {{ع}} به [[زبان عربی]] است. در بین آیات، صحیح و [[ضعیف]]، [[موثق]] و مرسل و [[مسند]] و... وجود دارد، که [[انسان]] باید بتواند احادیث مختلف را از هم تشخیص بدهد.

# '''[[تفریع]]''': اصولی چون [[ولایت فقیه]]، [[شورا]]، [[بیعت]] رضای عمومی، النصیحة لائمة المسلمین، [[امر به معروف و نهی از منکر]]، مقررات و [[وظایف]] عمومی، وظایف اختصاصی [[عالمان]]، [[تقیه]] و مقوله‌هایی از این قبیل که به طور مستقیم یا غیر مستقیم با مسئله [[حکومت و دولت]] [[ارتباط]] موضوعی یا حکمی دارند، با نگرش تفریعی و [[اجتهادی]]، مورد علاقه قرار گرفته و نهادهای موجود [[نظام جمهوری اسلامی ایران]] با قرائت [[فقهی]] جدید از آنها استخراج شده است؛

# '''بهره‌وری از تجربیات پیشرفته بشری''': [[شیوه]] عقلایی و تجربیات معقول و مقبول بشری دومین اصلی است که در [[اجتهاد]] نوین برای پی افکندن [[نظام]] مدرن [[سیاسی]] در حوزه [[حاکمیت]] [[فقه شیعه]] یعنی [[ایران]] [[اسلامی]] استفاده شده و در اصل دوم [[قانون اساسی]] این نظام بر آن تأکید شده است.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۹۶.</ref>