اقتداء در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = اقتداء

| عنوان مدخل  = [[اقتداء]]

| مداخل مرتبط = [[اقتداء در قرآن]] - [[اقتداء در حدیث]] - [[اقتداء در فقه سیاسی]]  

| پرسش مرتبط  = اقتداء (پرسش)

== مقدمه ==

* [[اقتداء]]: [[پیروی]] از [[سیره]] و [[سنت]] کسی، [[اتباع]] از [[سنت]] دیگری با رغبت<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۹، ص۲۱۶.</ref> و [[اقتدا]] کردن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۱۳.</ref>. اصل آن "قدو" به معنای اقتباس‌ کردن و هدایت‌ یافتن<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۵، ص۶۶.</ref> و تبعیّت و عمل به روش دیگری<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۹، ص۲۱۶.</ref>.  

* [[پیروی]] از [[سنن]] گذشتگان بدون [[تفکر]] در آرا و [[اعمال]] آنان در [[قرآن کریم]] مذموم و نکوهیده است: {{متن قرآن|قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِمْ مُقْتَدُونَ}}<ref>«کامروایان آن (شهر) گفتند: ما پدران خویش را بر آیینی یافته‌ایم و آثار آنان را پی می‌گیریم» سوره زخرف، آیه ۲۳.</ref> و تنها بر اقتدا کردن به [[هدایت‌یافتگان]] [[الهی]] تأکید شده است: {{متن قرآن|أُولَئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ}}<ref>«آنان کسانی هستند که خداوند رهنمایی‌شان کرده است پس، از رهنمود آنان پیروی کن!» سوره انعام، آیه ۹۰.</ref>. این [[آیه شریفه]] بر این نکته مهم دلالت دارد که [[خداوند]] در هر زمانی [[بنده]] یا بندگانی دارد که موکلین [[الهی]] برای [[هدایت]] و نشان‌ دادن راه راست -که آنچه [[انبیای الهی]] از کتاب و [[حکمت]] و [[نبوت]] آورده‌اند، متضمن آن است- هستند که [[خداوند]] به وسیله آنان دینش را از زوال و [[هدایت]] خود را از انقراض [[حفظ]] می‌کند. [[شرک]] و [[ظلم]] راهی برای [[نفوذ]] بر این [[بندگان]] ندارند؛ زیرا به اعتصام [[الهی]] چنگ زده‌اند و اینان انبیای کرام و اوصیای آنها هستند که معصوم‌اند<ref>سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۷، ص۲۵۹-۲۶۰.</ref><ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۱۵.</ref>.

== منابع ==

== پانویس ==

{{پانویس}}