بشر بن معاذ اسدی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[بشر بن معاذ اسدی در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط = }} | |||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
وی از اهالی تُوز و سَمِیرَا<ref>سمیرا مکانی در دو منزلی مکه بعد از توز است، ر.ک: یاقوت حموی، ج۳، ص۲۵۵.</ref> مستند [[صحابی]] بودن وی [[روایت]] مرسلی است که افزون بر [[دروغگو]] بودن ناقل آن، در [[صحت]] متن آن نیز تردید شده است<ref>ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۴۳۶.</ref>. [[احمد بن أحید بن نوح بزار]] ([[راوی]]) گوید: در سال ۲۴۶ هجری از [[جابر بن جابر عقیلی]] (راوی) شنیدم که می‌‌گفت: بشر بن معاذ اسدی از اهالی تُوز و سَمِیرَا برایم گفت: من در بیست سالگی در [[معیت]] پدرم پشت سر [[رسول خدا]]{{صل}} [[نماز]] خواندم. رسول خدا{{صل}} جلوتر از ما ایستاد و [[جبرئیل]] نیز جلوتر از رسول خدا{{صل}} بود. آن [[حضرت]] به اسب جبرئیل که مانند سایه [[ابر]] بود نگاه می‌کرد و هنگامی که اسب تکان می‌خورد، آن حضرت به [[رکوع]] می‌رفت<ref>ابن عبدالبر، ج۱، ص۳۹۰؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۴۳۶.</ref>. [[جابر بن جابر عقیلی]] راوی آن متهم به [[کذب]] است<ref>ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، لسان، ج۲، ص۷۸.</ref>. برخی دیگر گفته‌اند: اساساً کسی به نام [[بشر بن معاذ]] در میان [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} وجود نداشته است<ref>ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، لسان، ج۲، ص۷۸.</ref> | وی از اهالی تُوز و سَمِیرَا<ref>سمیرا مکانی در دو منزلی مکه بعد از توز است، ر. ک: یاقوت حموی، ج۳، ص۲۵۵.</ref> مستند [[صحابی]] بودن وی [[روایت]] مرسلی است که افزون بر [[دروغگو]] بودن ناقل آن، در [[صحت]] متن آن نیز تردید شده است<ref>ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۴۳۶.</ref>. [[احمد بن أحید بن نوح بزار]] ([[راوی]]) گوید: در سال ۲۴۶ هجری از [[جابر بن جابر عقیلی]] (راوی) شنیدم که می‌‌گفت: بشر بن معاذ اسدی از اهالی تُوز و سَمِیرَا برایم گفت: من در بیست سالگی در [[معیت]] پدرم پشت سر [[رسول خدا]] {{صل}} [[نماز]] خواندم. رسول خدا {{صل}} جلوتر از ما ایستاد و [[جبرئیل]] نیز جلوتر از رسول خدا {{صل}} بود. آن [[حضرت]] به اسب جبرئیل که مانند سایه [[ابر]] بود نگاه می‌کرد و هنگامی که اسب تکان می‌خورد، آن حضرت به [[رکوع]] می‌رفت<ref>ابن عبدالبر، ج۱، ص۳۹۰؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۴۳۶.</ref>. [[جابر بن جابر عقیلی]] راوی آن متهم به [[کذب]] است<ref>ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، لسان، ج۲، ص۷۸.</ref>. برخی دیگر گفته‌اند: اساساً کسی به نام [[بشر بن معاذ]] در میان [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} وجود نداشته است<ref>ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، لسان، ج۲، ص۷۸.</ref><ref>[[رمضان محمدی|محمدی، رمضان]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «بشر بن معاذ اسدی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۲۴۳.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۷: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۲
بشر بن معاذ اسدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: بشر بن معاذ اسدی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
وی از اهالی تُوز و سَمِیرَا[۱] مستند صحابی بودن وی روایت مرسلی است که افزون بر دروغگو بودن ناقل آن، در صحت متن آن نیز تردید شده است[۲]. احمد بن أحید بن نوح بزار (راوی) گوید: در سال ۲۴۶ هجری از جابر بن جابر عقیلی (راوی) شنیدم که می‌‌گفت: بشر بن معاذ اسدی از اهالی تُوز و سَمِیرَا برایم گفت: من در بیست سالگی در معیت پدرم پشت سر رسول خدا (ص) نماز خواندم. رسول خدا (ص) جلوتر از ما ایستاد و جبرئیل نیز جلوتر از رسول خدا (ص) بود. آن حضرت به اسب جبرئیل که مانند سایه ابر بود نگاه می‌کرد و هنگامی که اسب تکان می‌خورد، آن حضرت به رکوع می‌رفت[۳]. جابر بن جابر عقیلی راوی آن متهم به کذب است[۴]. برخی دیگر گفته‌اند: اساساً کسی به نام بشر بن معاذ در میان اصحاب رسول خدا (ص) وجود نداشته است[۵][۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ سمیرا مکانی در دو منزلی مکه بعد از توز است، ر. ک: یاقوت حموی، ج۳، ص۲۵۵.
- ↑ ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۴۳۶.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۱، ص۳۹۰؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۴۳۶.
- ↑ ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، لسان، ج۲، ص۷۸.
- ↑ ذهبی، ج۱، ص۳۷۸؛ ابن حجر، لسان، ج۲، ص۷۸.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «بشر بن معاذ اسدی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۲۴۳.