بعجة بن زید جذامی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[بعجة بن زید جذامی در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط  = }}

== مقدمه ==

«جذام» تیره‌ای از قحطانی‌ها هستند که در [[شام]] در ناحیه «حسمی»<ref>سرزمینی در صحرای شام که در غرب تبوک واقع است و میان جسمی و وادی القری دو شب راه است، ر. ک: یاقوت حموی، ج۲، ص۱۴ و ۳۵۸.</ref> ساکن بودند<ref>واقدی، ج۲، ص۵۵۵؛ سمعانی، ج۲، ص۳۳.</ref>. بعجه [[برادر]] «رفاعه» و «سوید» و «برذع» است که به همراه چند تن دیگر که جمعاً [[دوازده نفر]] از بنو جذام بودند، [[سال]] ششم <ref>مقایسه کنید با: سربه زید بن حارثه به حسمی.</ref> نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمدند و [[اسلام]] آوردند و با نامه‌ای که [[حضرت]] به رفاعه داده بود، نزد [[قوم]] خود بازگشتند و آنان نیز اسلام آوردند. این [[روایت]] را [[رومان بن بعجه]] نقل کرده و ذیل نام هر سه نفر یاد شده بیان شده است.

در برخی از نقل‌های این روایت آمده است که وقتی این گروه نزد قوم خود بازگشتند، از آنان پرسیدند که [[پیامبر]] چه [[دستوری]] به شما دادند؟ گفتند: رسول خدا {{صل}} فرمود: «هنگامی که می‌خواهید گوسفندی را [[ذبح]] کنید، آن را بر پهلوی چپ و رو به [[قبله]] بخوابانید و با گفتن [[بسم الله]] ذبح کنید»<ref>ابونعیم، ج۱، ص۴۴۳؛ ابن اثیر، ج۱، ص۴۰۸؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۱۷.</ref>. در برخی نقل‌ها به دلیل تصحیف «بن» به «عن» <ref>بعجة بن زید عن - تصحیف بن عمیر بن معبد جذامی.</ref> این روایت از عمیر بن معبد جذامی از پدرش معبد نقل شده است که بر این اساس، [[طبرانی]] معبد را در شمار [[صحابه]] آورده که [[اشتباه]] است.

اسلام بعجه و هیئت [[دوازده]] نفره، همزمان بود با [[حمله]] گروهی [[شرور]] از بنوجذام به [[دحیه کلبی]] که به همراه هدایای [[قیصر روم]] به [[مدینه]] باز می‌گشت. رسول خدا {{صل}} پس از اطلاع از این موضوع، [[زید بن حارثه]] را برای سرکوبی آنان فرستاد و او پس از کشته و [[اسیر]] کردن آنان به مدینه بازگشت. ولی پیش از رسیدن زید، «رفاعه» و «بعجه» و [[برادران]] دیگرش به [[مدینه]] آمدند و خواهان [[آزادی]] [[اسیران]] [[جذام]] شدند. [[پیامبر]]، [[علی]] {{ع}} را همراه این گروه فرستاد تا اسیران را [[آزاد]] کنند<ref>واقدی، ج۲، ص۵۵۵-۵۶۰.</ref><ref>[[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «بعجة بن زید جذامی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۲۵۶.</ref>