حکمت فرهنگی امامت: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۵۰

حکمت فرهنگی امامت: حکمت فرهنگی امامت و رهبری، به سه شاخه تقسیم می‌گردد: یک. راهنمایی به ارزش‌های دینی که شامل رهبریِ علمی، اخلاقی و عملی است؛ دو. مرجعیت در حلّ اختلافات در آرای اعتقادی و قضایی؛ سه. پیشگیری از تحریف دین. بی‌تردید، پس از پیامبر خدا (ص)، تنها کسی می‌تواند کامل‌ترین مراتب رهبری فرهنگیِ جامعه را در تمام ابعاد به عهده بگیرد که عصمت او از خطا، به وسیله خداوند متعال، تضمین شده باشد و در فرض عدم دسترس جامعه اسلامی به امام معصوم، فقیهان و دین شناسانِ واجد شرایط رهبری، شایسته‌ترین افراد برای رهبری هستند.^[۱]

منابع

محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه قرآن و حدیث

پانویس

↑ محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه قرآن و حدیث، ص۳۰۵.

[1] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه قرآن و حدیث، ص۳۰۵.

[۱]

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 }}
-'''حکمت فرهنگی [[امامت]]''': حکمت فرهنگی [[امامت]] و رهبری، به سه شاخه تقسیم می‌گردد: یک. راهنمایی به ارزش‌های دینی که شامل رهبریِ علمی، اخلاقی و عملی است؛ دو. [[مرجعیت]] در حلّ اختلافات در آرای اعتقادی و قضایی؛ سه. پیشگیری از تحریف دین. بی‌تردید، پس از [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}}، تنها کسی می‌تواند کامل‌ترین مراتب رهبری فرهنگیِ جامعه را در تمام ابعاد به عهده بگیرد که [[عصمت]] او از خطا، به وسیله خداوند متعال، تضمین شده باشد و در فرض عدم دسترس جامعه [[اسلام|اسلامی]] به [[امام]] [[معصوم]]، فقیهان و دین شناسانِ واجد شرایط رهبری، شایسته‌ترین افراد برای رهبری هستند.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث]]، ص۳۰۵.</ref>
+'''حکمت فرهنگی [[امامت]]''': حکمت فرهنگی [[امامت]] و رهبری، به سه شاخه تقسیم می‌گردد: یک. راهنمایی به ارزش‌های دینی که شامل رهبریِ علمی، اخلاقی و عملی است؛ دو. [[مرجعیت]] در حلّ اختلافات در آرای اعتقادی و قضایی؛ سه. پیشگیری از تحریف دین. بی‌تردید، پس از [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}}، تنها کسی می‌تواند کامل‌ترین مراتب رهبری فرهنگیِ جامعه را در تمام ابعاد به عهده بگیرد که [[عصمت]] او از خطا، به وسیله خداوند متعال، تضمین شده باشد و در فرض عدم دسترس جامعه [[اسلام|اسلامی]] به [[امام]] [[معصوم]]، فقیهان و دین شناسانِ واجد شرایط رهبری، شایسته‌ترین افراد برای رهبری هستند.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث]]، ص۳۰۵.</ref>
 == منابع ==