خلفای سه‌گانه: تفاوت میان نسخه‌ها

== خلیفه اول: ابوبکر ==

== خلیفه دوم: عمر ==

== خلیفه سوم: عثمان ==

== سیره امام علی در برخورد با خلفا ==

=== [[شیوه امام علی]] در ابراز [[مخالفت]] ===

[[کناره‌گیری]] و [[خانه‌نشینی]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} به معنای آن نبود که آن [[حضرت]] لب از سخن فرو بندند و در برابر عمل‌کرد [[خلفا]] جز [[تسلیم]] و سر سپاری، راهی دیگر پیش نگیرند؛ بلکه امام با شیوه‌های گوناگون، مخالفت خود را اعلام می‌داشتند و بدون آن‌که به [[وحدت]] و [[انسجام]] [[جامعه]] خدشه‌ای برسانند، همواره معترض [[سیاسی]] شناخته می‌شدند. در اینجا برخی از شگردهای امام را در ابراز مخالفت، از نظر می‌گذرانیم.

=== [[خودداری از بیعت]] داوطلبانه ===

بر اساس [[عرف]] سیاسی [[زمان]] خلفا، تمامی کسانی که [[حکومت]] را به رسمیت می‌شناختند، [[وفاداری]] خود را با انجام [[بیعت]]، نشان می‌دادند و خودداری از این کار، به ویژه از سوی افراد سرشناس و نام‌آور، گناهی نابخشودنی به شمار می‌آمد. امیرمؤمنان {{ع}} با هیچ کدام از خلفا از سر [[شوق]] و رغبت بیعت نکرد و جز بر اثر [[تهدید]] و [[شمشیر]]، دست بیعت نداد. هر چند وقایع‌نگار مغرض و [[دروغ‌پردازی]] چون [[سیف بن عمر]]<ref>برای آشنایی با شرح حال این راوی، بنگرید به: العسکری، مرتضی، عبد الله بن سبا و اساطیر اخری، ج۱ و ۲.</ref>، بیعت امام را با [[خلیفه اول]] به گونه‌ای به تصویر می‌کشد که گویا ایشان برای این کار سر از پا نمی‌شناخته و تأخیر را در آن روا نمی‌دانسته‌اند<ref>به گفته سیف بن عمر، علی {{ع}} پس از آگاهی از انتخاب ابوبکر «با پیراهن، بدون رو پوش و ردا برون شد، که شتاب داشت و خوش نداشت که در کار بیعت تأخیر شود. و با ابوبکر بیعت کرد و پیش او بنشست و فرستاد تا جامه وی را بیاورند و پوشید و در مجلس بماند». تاریخ الطبری، ج۲، ص۴۴۷؛ مادولنگ، ویلفرد، جانشینی حضرت محمد {{صل}}، ص۱۴. همچنین ر. ک: ابن کثیر، اسماعیل، السیرة النبویه، ج۴، ص۴۹۵.</ref>؛ اما این [[روایت]] جز در گوشه‌ای از کتاب‌های [[تاریخی]] جایگاهی نیافته و همچون دیگر حکایات این [[راوی]]، بر بی‌اعتباری وی افزوده است. بیش‌تر متفکران [[سنی]] بر این باورند که بیعت امام، یقیناً پس از [[شهادت]] همسرش روی داده است و برخی از اینان [[تاریخ]] تقریبی آن را شش ماه پس از آغاز [[خلافت ابوبکر]] دانسته‌اند<ref>ر. ک: الواقدی، محمد، الرده، ص۸۰؛ المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب، ج۲، ص۳۰۸-۳۰۹؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۱۰ و ۱۴؛ صحیح البخاری، ج۵، ص۲۵۲ (کتاب المغازی، غزوة خیبر)؛ ابن قتیبه، الامامة و السیاسه، ج۱، ص۱۴؛ البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۲، ص۲۶۸؛ صحیح مسلم، ج۳، ص۱۳۸۰.</ref>. [[امیرمؤمنان]] خود در پاسخ به نامه‌ای از [[معاویه]]، به چگونگی این [[بیعت]] اشاره کرده و پیشاپیش، تلاش برخی از نویسندگان را برای اختیاری انگاشتن آن ناکام گذاشته است:

=== [[انتقاد]] از عملکرد [[خلفا]] ===

[[امام علی]] {{ع}} در دوره ۲۵ ساله [[خانه‌نشینی]]، در [[نقد]] عملکرد خلفا کوتاهی نکرد و [[تکلیف شرعی]] خود را در این باره نیز ادا فرمود؛ چنان که وقتی [[خلیفه دوم]] [[اموال]] برخی از [[کارگزاران]] متخلف را [[مصادره]] می‌کرد و سپس با بازگرداندن نیمی از اموال به آنان، در مسئولیت‌های پیشین‌شان باقی می‌گذاشت، با این [[اعتراض]] [[امام]] روبه‌رو شد که اگر آنان با خلاف کاری به این [[ثروت]] دست یافته‌اند، چگونه همچنان نیمی از آن را در [[اختیار]] می‌گیرند و به کار پیشین خود باز می‌گردند؟

این انتقادها در [[زمان عثمان]] - که [[کج‌روی]] را از حد گذرانده و زمینه [[آشوب]] عمومی را فراهم ساخته بود- به اوج خود رسید و در قالب‌های گوناگونی رخ می‌نمود. بارها [[امام علی]] {{ع}} صدای اعتراض [[مردم]] را به [[گوش]] [[عثمان]] می‌رسانید و [[عزل]] [[والیان]] [[خطاکار]] را از وی می‌طلبید<ref>برای نمونه، ر. ک: ابن عبد ربه، العقد الفرید، ج۴، ص۲۷۱؛ البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۶، ص۱۴۴؛ السیوطی، جلال الدین، تاریخ الخلفا، ص۱۸۶.</ref>، و در این عرصه [[خشم]] خود را از عملکرد [[خلیفه]] این چنین آشکار می‌ساخت:

[[بذل و بخشش]] بی‌حساب [[بیت المال]]<ref>ر. ک: البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۶، ص۱۳۷ و ۱۶۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۳۵ و ۴۹؛ السید المرتضی، الشافی، ج۴، ص۲۷۳ و ۲۸۹.</ref>، خودداری از [[اجرای حدود الهی]]<ref>ر. ک: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۵، ص۱۷؛ المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب، ج۲، ص۳۴۵.</ref>، [[گرایش]] به خویشاوندسالاری<ref>ر. ک: تاریخ الطبری، ج۳، ص۳۷۷؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۲۷۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۱۵؛ ابن کثیر، اسماعیل، البدایة والنهایة، ج۷، ص۱۸۹.</ref>، و [[انتخاب]] [[مروان بن حکم]] برای مشاورت و رای‌زنی<ref>ر. ک: ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۲۸۵؛ ابن کثیر، اسماعیل، البدایة والنهایه، ج۷، ص۱۹۳؛ تاریخ ابن خلدون، ج۲، ص۵۷۱؛ مصنفات الشیخ المفید، ج۱، الجمل، ص۱۸۸.</ref>، از دیگر کج‌روی‌های [[عثمان]] بود که [[اعتراض]] شدید [[امام]] را برانگیخت. [[مروان]] کسی بود که در [[زمان پیامبر]] و دو [[خلیفه نخست]] به همراه پدرش در [[تبعید]] به سر می‌برد<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۳، ص۴۴۴؛ ابن اثیر، اسدالغابه، ج۴، ص۳۶۸؛ تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۶۴.</ref>؛ اما همو در دربار [[خلیفه سوم]] چنان منزلتی یافت که با کارشکنی‌های خود تلاش‌های اصلاح‌گرایانه [[امیرمؤمنان]] را بی‌ثمر می‌ساخت و به فرموده امام، جز به تباه ساختن [[عقل و دین]] [[خلیفه]] [[خرسند]] نبود.

[[معاویه]] در یکی از نامه‌های خود به [[امام علی]] {{ع}} [[رفتار]] آن [[حضرت]] را با [[خلفا]] به شدت [[نکوهش]] می‌کند و به ویژه بر [[عیب‌جویی]] امام از دین و [[عقل]] عثمان تأکید می‌ورزد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص۱۸۶.</ref>. تلاش معاویه بر آن است که از خلفا چهره‌ای نقدناپذیر ترسیم کند و [[رفتار امام]] را با آنان از سر انگیزه‌های [[نفسانی]] بشمارد. امام در پاسخ، با اشاره به اینکه معاویه [[شایستگی]] آن را ندارد که از امام بازخواست نماید، بر [[حقانیت]] راه خویش و به جا بودن انتقادها تأکید می‌ورزد.

=== [[حمایت]] از منتقدان [[سیاسی]] ===

[[امیرمؤمنان]]، علی {{ع}} هم خود به کج‌روی‌های [[خلفا]] [[اعتراض]] می‌کرد و هم منتقدان سیاسی را در چتر حمایتی خویش قرار می‌داد و هر چه را در توان داشت برای [[یاری]] آنان به کار می‌گرفت. [[خلیفه سوم]] از این شیوه [[امام]] چنین به [[مردم]] [[شکایت]] می‌برد: «او نه تنها خود از من خرده می‌گیرد، بلکه از عیب‌جویان دیگر نیز [[پشتیبانی]] می‌کند»<ref>المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب، ج۲، ص۳۵۱.</ref>.

یکی از این منتقدان، [[ابوذر غفاری]] است که عملکرد [[دستگاه خلافت]] را بر نمی‌تابد و بی‌محابا [[خلیفه]] و کارگزارانش را به [[فساد]] [[مالی]] متهم می‌سازد و در این باره، این [[حدیث]] را از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[روایت]] می‌کند: «هر گاه [[فرزندان]] [[ابوالعاص]] به سی نفر برسند، [[اموال]] [[الهی]] را دست به دست می‌گردانند و [[بندگان خدا]] را [[غلامان]] خود می‌سازند و از [[دین]]، تنها، برای [[فریب]] مردم بهره می‌گیرند»<ref>برخی از منابعی که این روایت در آنها آمده است، عبارتند از: مسند ابن حنبل، ج۴، ص۱۶۰؛ الحاکم النیسابوری، محمد المستدرک علی الصحیحین، ج۴ ص۵۲۷؛ الطبرانی، سلیمان، المعجم الکبیر، ج۱۲، ص۱۸۳؛ ابن اثیر، النهایه، ج۲، ص۸۸.</ref>. [[عثمان]] درباره این حدیث، نظر امیرمؤمنان {{ع}} را جویا شد و ناباورانه این پاسخ را دریافت کرد:

من این حدیث را از [[پیامبر]] نشنیده‌ام؛ با این حال، [[اباذر]] درست می‌گوید؛ زیرا از [[رسول خدا]] {{صل}} شنیدم که می‌فرمود: «[[آسمان]] بر راستگوتر از اباذر [[سایه]] نیفکنده و [[زمین]] صریح‌گوتر از وی به خود ندیده است»<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۵۶؛ الطبری، محب الدین، الریاض النضره، ج۲، ص۱۳۹؛ السید المرتضی، الشافی، ج۴، ص۲۹۶.</ref>.

به هر حال، افشاگری‌های اباذر عرصه را بر خلیفه تنگ ساخت و راهی جز [[تبعید]] وی پیش رویش نگذاشت. [[امام علی]] {{ع}} به همراه گروهی از فرزندان و [[یاران]] خویش، اباذر را در آخرین لحظه‌های جدایی [[همراهی]] کرد و [[فرمان]] [[خلیفه]] را در این باره نادیده گرفت. [[مروان بن حکم]] که از سوی [[عثمان]] [[مأموریت]] داشت تا [[مردم]] را از بدرقه [[اباذر]] باز دارد، با تازیانه و نهیب [[امام]] روبه‌رو گردید و از [[ترس]] پا پس کشید. [[تندی]] [[امیرمؤمنان]] با خلیفه، آخرین بدرقه راه [[ابوذر]] بود.

عثمان گفت: «باید [[قصاص]] [[مروان]] را بدهی». امام فرمود: «چه قصاصی؟» گفت: «پیشانی مرکبش را با تازیانه نواخته و ناسزایش گفته‌ای.»... علی {{ع}} فرمود: «این مرکب من است، اگر بخواهد می‌تواند قصاصش نماید. اما اگر به من [[ناسزا]] گوید، به [[خدا]] قسم من نیز نظیر آن را به تو باز خواهم گرداند و البته جز [[سخن راست]] و [[حقیقت]] بر زبان نخواهم راند». عثمان گفت: «وقتی تو او را ناسزا گفته‌ای، چرا او نگوید؟ به خدا قسم، جایگاه تو نزد من [[برتر]] از مروان نیست». در این هنگام علی {{ع}} به [[خشم]] آمد و فرمود: «آیا با من چنین سخن می‌گویی و مرا با مروان برابر می‌انگاری! به خدا قسم، من از تو برترم و [[پدر]] و مادرم از پدر و [[مادر]] تو گرامی‌ترند»<ref>المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب، ج۲، ص۳۵۱.</ref>.

[[رحلت]] غریبانه و جان‌گداز اباذر، عثمان را از ادامه کارش باز نداشت و همچنان [[اندیشه]] [[تبعید]] کسان دیگری چون [[عمار بن یاسر]] را در سر می‌پرورید<ref>درباره چگونگی برخورد عثمان با عمار، ر. ک: ابن شبه، تاریخ المدینة المنوره. ج۳، ص۱۰۹۹؛ الطبری، محب الدین احمد، الریاض النضره، ج۲، ص۱۴۰؛ السید المرتضی، الشافی، ج۴، ص۲۹۰؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۳، ص۲۲۷؛ ابن قتیبه، الامامیة والسیاسه، ج۱، ص۳۳.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} که در پی افزایش [[آگاهی]] مردم، [[افکار عمومی]] را با خود همراه می‌دید، بر [[حمایت]] خود از منتقدان [[سیاسی]] افزود و از تبعید [[عمار]] جلوگیری کرد. البته این کار، پس از آن بود که گفت‌وگوهای تندی میان امام و عثمان رخ داد.

علی {{ع}}: به [[خدا]] قسم تو [[توانایی]] این کار را نداری و هرگز بر [[عمار]] دست نمی‌یابی... اما این که [[مردم]] بر تو می‌شورند، چیزی جز [[اعمال ناشایست]] تو آنان را به این کار وا نمی‌دارد<ref>ابن اعثم، الفتوح، ص۳۲۸ و ر. ک: البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۶، ص۱۶۹؛ تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۷۳.</ref>.

[[جندب بن کعب]]<ref>ر. ک: البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۶، ص۱۴۱.</ref>، [[ابوربیعه]]<ref>ر. ک: البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۶، ص۱۵۳؛ الامینی، عبدالحسین، الغدیر، ج۹، ص۴۷.</ref>، [[عبدالرحمان بن حنبل]]<ref>ر. ک: ابن حجر العسقلانی، الاصابه، ج۴، ص۲۵۲؛ الغدیر، ج۹، ص۵۹.</ref> و [[عبدالله بن مسعود]]<ref>انساب الاشراف، ج۶، ص۱۴۷.</ref> نیز از شمار کسانی‌اند که از [[حمایت]] [[امام]] برخوردار شدند و با [[میانجی‌گری]] ایشان از [[شکنجه]] و [[زندان]] رهیدند؛ هر چند پیش از آن‌که امام به [[یاری]] [[ابن مسعود]]، [[قاری]] بزرگ [[قرآن]] و [[صحابی]] [[جلیل‌القدر]] [[پیامبر اسلام]]، بشتابد، هواداران [[خلیفه]] او را از [[مسجد]] بیرون رانده، به شدت بر [[زمین]] کوبیدند و دنده‌های پهلویش را [[خرد]] کردند<ref>انساب الاشراف، ج۶، ص۱۴۷؛ همچنین ر. ک: تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۷۰؛ السید المرتضی، الشافی، ج۴، ص۲۸۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه ج۳ ص۴۲.</ref>.<ref>[[حسن یوسفیان|یوسفیان]] و [[احمد حسین شریفی|شریفی]]، [[امام علی و مخالفان (مقاله)| مقاله «امام علی و مخالفان»]]، [[دانشنامه امام علی ج۶ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۶]]، ص ۲۱۳.</ref>

=== نادیده گرفتن [[فرمان]] [[خلفا]] ===

یکی دیگر از جلوه‌های [[مخالفت]] [[امام علی]] {{ع}} با خلفا، نادیده گرفتن فرمان آنان بود. امام جز در مواردی که به [[مصلحت جامعه اسلامی]] بود، از [[همکاری با خلفا]] خودداری می‌ورزید و نه تنها امر و نهی‌های خلاف [[شریعت]]<ref>امام در این باره به عثمان فرمود: «من سنت رسول خدا {{صل}} را برای خشنودی خاطر هیچ کس رها نمی‌کنم». ابن شبه، تاریخ المدینة المنوره، ج۳، ص۱۰۴۳.</ref>، بلکه هر فرمانی را که سودش تنها به [[دستگاه خلافت]] می‌رسید، نادیده می‌انگاشت. [[ابوبکر]] [[تمایل]] فراوانی داشت که از [[دلاوری]] و نام‌آوری علی {{ع}} بهره گیرد و در [[جنگ‌ها]] [[فرماندهی]] سپاهش را به وی سپارد؛ اما مشاورانی چون [[عمروعاص]] با این [[استدلال]] که علی {{ع}} از تو فرمان نمی‌برد<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۲۹.</ref>، خلیفه را از طرح پیشنهادش باز می‌داشتند. در همین باره گفت‌وگوی میان [[ابوبکر]] و [[عمر]] را از نظر می‌گذرانیم.

[[خلیفۀ دوم]] نیز از [[سرپیچی]] [[امام]] از [[فرمان]] وی گله‌مند بود<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۲، ص۷۸.</ref>، و چه بسا کسانی را واسطه می‌ساخت تا امام را به [[همکاری با حکومت]] وادارند؛ اما [[امیرمؤمنان]] جز به [[مصلحت اسلام]] نمی‌اندیشید و در صورت نیاز، از ارائه نظرهای کارشناسانه دریغ نمی‌ورزید؛ ولی همچنان درخواست [[خلفا]] را برای [[همکاری]] همه جانبه با آنان، نادیده می‌گرفت<ref> ر. ک: المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب، ج۲، ص۳۱۸.</ref>.