دوستی در راه خدا: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* یکی از راه‌های [[تهذیب نفس]] و آراسته شدن به [[فضائل]] و پیراستن آن از رذائل - که به انجام تمامی [[واجبات]] و مستحبّات، و دوری نمودن از محرّمات و مکروهات خواهد انجامید-، تقویت حُب و [[دوستی]] [[حضرت حق]] در [[قلب]] سالک [[مسیر کمال]] است<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۲۳۰.</ref>.

* به [[پدر]] [[مهربان]] و [[مادر]] رئوف بنگر، که چگونه اگر خود به رذائلی نیز آلوده باشند امّا نسبت به [[فرزندان]] خود تنها [[نیکی]] می‌‌کنند و بس!؛  

* این [[محبّت]] اگر در [[جامعه]] همچون خونی که در رگها جریان دارد به جریان افتد، بیشتر [[زشتی‌ها]] را [[اصلاح]] کرده آنها را به [[مصالح]] و نیکی‌ها تبدیل می‌‌نماید؛

* بالاتر از این، آنکه انسانی که [[دوستدار]] همنوع و [[جامعه]] خود می‌‌باشد، در این [[جامعه]] تنها نیکی‌ها را می‌‌بیند و از [[بدی‌ها]] خواه‌ناخواه چشم می‌‌پوشد.

* از این‌روست که [[اسلام]]، به تمامی [[علل]] و عوامل پیدایش و تقویت [[محبّت]] سفارش فرموده؛ از هرآنچه موجب نقصان حب شود بازداشته است. [[حدیث]] معروف: {{متن حدیث| مَنْ أَصْبَحَ لَا يَهْتَمُّ بِأُمُورِ الْمُسْلِمِينَ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ}}<ref>"هرکس که سرلوحه [[زندگی]] او اهتمام به امور [[مسلمانان]] نباشد، [[مسلمان]] نیست"؛ اصول کافی، ج ۲ ص ۱۶۴. </ref>؛ناظر به همین معنی است<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۲۳۱.</ref>.

* سفارشات عجیب [[اسلام]] به رفع حوائج دیگران نیز، در همین شمار قابل بررسی است. به این [[حدیث نبوی]] بنگرید: {{متن حدیث| وَ اللَّهِ لَقَضَاءُ حَاجَةِ الْمُؤْمِنِ خَيْرٌ مِنْ صِيَامِ شَهْرٍ وَ اعْتِكَافِهِ}}<ref>"به [[خدا]] قسم! برآوردن [[حاجت]] یک [[مؤمن]] [[برتر]] و بهتر از روزه‌داری یک ماه تمام و اعتکاف آن است!"؛ بحار الأنوار، ج ۷۴، ص ۶۶.</ref>. بنظر ما، آن تهدیدها نسبت به تارکان حوائج [[مردم]]، واین ترغیب‌ها به برآوردن آن، برای آن آمده است تا [[محبّت]] را در [[جامعه]] افزونی بخشیده دل‌های [[مردمان]] را به هم نزدیک سازد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۲۳۱.</ref>.

* در پایان این مبحث، اشاره می‌‌کنم که این [[محبّت]] اگر رنگی خدائی داشته در راه او -جلّ وعلا! - باشد، همچون درختی [[استوار]] وشاداب، در هر [[بهار]] ثمره خود را ارزانی سالک کرده او را فزونی در مراتب می‌‌بخشد؛ امّا اگر همین [[محبّت]] در راه غیر [[حق]] باشد، همچون درختی پوسیده نه تنها ثمره‌ای نخواهد داشت، که محیط [[نفس]] [[انسان]] را آلوده و کثیف نیز می‌‌گرداند. [[دشمنی]] در [[راه خدا]] نیز صورتی همینگونه دارد؛ چه چون چنین باشد کمال بخش است، و چون در راه غیر او باشد [[مانع]] از کمال خواهد بود<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۲۳۱-۲۳۲.</ref>.