دین‌فروشی: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۰۹

مقدمه

اگر کسی برای رسیدن به متاع دنیوی، از فرمان‌ها و آموزه‌های اصیل دینی دست کشد و دست از دینداری بردارد، می‌گویند دین خویش را فروخته است. این اصطلاح را برای نخستین بار معاویة بن ابی سفیان به کار بُرد؛ آنجا که درباره برخی کارگزارانش گفت: "من دین آنان را خریده‌ام"^[۱]^[۲].
برخی روایات دسته‌های مختلفی از مردم را یاد کرده‌اند که دین خود را فروخته‌اند یا بیم آن می‌رود که بفروشند؛ مانند "استواری دنیا به چهار گروه است:... و چهارمی آنها مرد تنگدستی است که آخرت خویش را به دنیا نفروشد و این در صورتی است که توانگران، حق تنگدستان را دریغ نکنند وگرنه تنگدست، دین خود را به دنیایش می‌فروشد"^[۳]. نیز در روایت است: "از میان مردم کسی بدتر است که آخرت را به دنیایش فروشَد و از او بدتر، کسی است که آخرت خویش را به دنیای دیگران فروشَد"^[۴]. این موضوع را در مباحث اخلاقی اسلام پی می‌جویند^[۵].

منابع

پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، فرهنگ شیعه

پانویس

↑ بحارالانوار، ۲/ ۳۶ و ۴۴/ ۱۳۳.
↑ فرهنگ شیعه، ص 255.
↑ بحارالانوار، ۷۷/ ۴۶ و ۷۵/ ۳۰۱.
↑ بحارالانوار، ۷۵/ ۳۰۱.
↑ فرهنگ شیعه، ص 255.

[1] بحارالانوار، ۲/ ۳۶ و ۴۴/ ۱۳۳.

[2] فرهنگ شیعه، ص 255.

[3] بحارالانوار، ۷۷/ ۴۶ و ۷۵/ ۳۰۱.

[4] بحارالانوار، ۷۵/ ۳۰۱.

[5] فرهنگ شیعه، ص 255.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

@@ خط ۲: / خط ۲: @@
 {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[دین‌فروشی در قرآن]] - [[دین‌فروشی در حدیث]] - [[دین‌فروشی در نهج البلاغه]] - [[دین‌فروشی در کلام اسلامی]] - [[دین‌فروشی در عرفان اسلامی]]| پرسش مرتبط  = دین‌فروشی (پرسش)}}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-*اگر کسی برای رسیدن به متاع [[دنیوی]]، از فرمان‌ها و آموزه‌های اصیل [[دینی]] دست کشد و دست از [[دینداری]] بردارد، می‌گویند [[دین]] خویش را فروخته است. این اصطلاح را برای نخستین بار معاویة بن [[ابی سفیان]] به کار بُرد؛ آنجا که درباره برخی کارگزارانش گفت: "من [[دین]] آنان را خریده‌ام"<ref>بحارالانوار، ۲/ ۳۶ و ۴۴/ ۱۳۳.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 255.</ref>.
+* اگر کسی برای رسیدن به متاع [[دنیوی]]، از فرمان‌ها و آموزه‌های اصیل [[دینی]] دست کشد و دست از [[دینداری]] بردارد، می‌گویند [[دین]] خویش را فروخته است. این اصطلاح را برای نخستین بار معاویة بن [[ابی سفیان]] به کار بُرد؛ آنجا که درباره برخی کارگزارانش گفت: "من [[دین]] آنان را خریده‌ام"<ref>بحارالانوار، ۲/ ۳۶ و ۴۴/ ۱۳۳.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 255.</ref>.
-*برخی [[روایات]] دسته‌های مختلفی از [[مردم]] را یاد کرده‌اند که [[دین]] خود را فروخته‌اند یا [[بیم]] آن می‌رود که بفروشند؛ مانند "[[استواری]] [[دنیا]] به چهار گروه است:... و چهارمی آنها مرد [[تنگدستی]] است که [[آخرت]] خویش را به [[دنیا]] نفروشد و این در صورتی است که [[توانگران]]، [[حق]] تنگدستان را دریغ نکنند وگرنه تنگدست، [[دین]] خود را به دنیایش می‌فروشد"<ref>بحارالانوار، ۷۷/ ۴۶ و ۷۵/ ۳۰۱.</ref>. نیز در [[روایت]] است: "از میان [[مردم]] کسی بدتر است که [[آخرت]] را به دنیایش فروشَد و از او بدتر، کسی است که [[آخرت]] خویش را به دنیای دیگران فروشَد"<ref>بحارالانوار، ۷۵/ ۳۰۱.</ref>. این موضوع را در مباحث [[اخلاقی]] [[اسلام]] پی می‌جویند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 255.</ref>.
+* برخی [[روایات]] دسته‌های مختلفی از [[مردم]] را یاد کرده‌اند که [[دین]] خود را فروخته‌اند یا [[بیم]] آن می‌رود که بفروشند؛ مانند "[[استواری]] [[دنیا]] به چهار گروه است:... و چهارمی آنها مرد [[تنگدستی]] است که [[آخرت]] خویش را به [[دنیا]] نفروشد و این در صورتی است که [[توانگران]]، [[حق]] تنگدستان را دریغ نکنند وگرنه تنگدست، [[دین]] خود را به دنیایش می‌فروشد"<ref>بحارالانوار، ۷۷/ ۴۶ و ۷۵/ ۳۰۱.</ref>. نیز در [[روایت]] است: "از میان [[مردم]] کسی بدتر است که [[آخرت]] را به دنیایش فروشَد و از او بدتر، کسی است که [[آخرت]] خویش را به دنیای دیگران فروشَد"<ref>بحارالانوار، ۷۵/ ۳۰۱.</ref>. این موضوع را در مباحث [[اخلاقی]] [[اسلام]] پی می‌جویند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 255.</ref>.
 == منابع ==