شرید: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* یکی از [[القاب]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}‏ "شرید"، به معنای آواره است. از آن‏جا که آن بزرگوار در [[دوران غیبت]]، منزلی معین، خاص و همیشگی ندارد، به این [[لقب]] خوانده شده است.

* [[اصبغ بن نباته]] گوید: از [[امیر مؤمنان]] {{ع}} شنیدم که می‌‏فرمود: [[صاحب]] این امر، شرید یعنی آواره، [[طرید]] یعنی رانده، [[فرید]] یعنی تک و [[وحید]] یعنی تنها است<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، باب ۲۶، ح ۱۳</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۷۰.</ref>.

== شرید در موعودنامه ==

* از [[القاب]] حضرت و به معنی "[[رانده شده]]" است. یعنی [[رانده شده]] از خلایق، چون حضرتش را نشناختند، [[قدر]] [[نعمت]] وجودش را ندانستند، ذریه طاهره‌اش را کشتند و حتی ادلّه بر اصل نبودن و نفی تولّدش اقامه کردند.

* آن حضرت به [[ابراهیم بن علی مهزیار]] فرمود: "پدرم به من [[وصیت]] نمود که در [[زمین]] منزل نگیرم، مگر جایی که از همه‌جا مخفی‌تر و دورتر باشد، به جهت پنهان کردن امر خود و محکم کردن محل خود از حیله [[دشمنان]] و [[گمراهان]]"<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۲۹.</ref>.

== شرید در درسنامه ==

* یکی از [[القاب حضرت مهدی]] {{ع}} "شرید"، به معنای آواره است. از آنجایی که ایشان در [[دوران غیبت]]، منزلی معین و خاص ندارد، به این [[لقب]] خوانده شده است. [[اصبغ بن نباته]] گوید: از [[امیر مؤمنان]] {{ع}} شنیدم که می‌فرمود: "[[صاحب]] این امر، شرید (آواره)، [[طرید]] (رانده)، [[فرید]] (تک) و [[وحید]] (تنها) است"<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، باب ۲۶، ح ۱۳.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۲۲۴.</ref>.

== شرید در فرهنگنامه آخرالزمان ==

* شرید، این [[لقب]] به طور مکرر از سوی [[اهل بیت]] {{عم}} خصوصاً امیرالمؤمنین علی بن [[ابی‌طالب]] و [[امام باقر]] {{ع}} وارد شده است. شرید به معنی [[رانده شده]] است. یعنی [[حضرت]] از سوی مردمی بدبخت رانده می‌شود که نه او را می‌شناسند و نه [[قدر]] [[نعمت]] وجود مبارکش را می‌دانند و در [[مقام]] شکرگذاری و [[ادای حقوق]] آن جناب برنمی‌آیند، بلکه زمانی که از کشتن ایشان و از بین بردن ذریه [[پاک]] [[امامت]] [[ناامید]] شدند، با زبان و قلم او را نفی کردند و در پی بیرون راندن [[حضرت]] از دل‌های [[مؤمنین]] برآمدند و کتاب‌ها برای نفی [[تولد]] [[حضرت]] و نبودن آن جناب نوشتند، تا مگر بدین روش یاد و خاطره [[حضرت]] را از میان ببرند. [[حضرت مهدی]] {{ع}} به [[ابراهیم]] بن [[علی]] مهزیار فرمود: پدرم به من [[وصیت]] نموده که در روی [[زمین]]، جز مخفی‌ترین جای‌ها و دروترین مکان‌ها مأوی نگیرم، تا از دیدگان دورتر باشم و از گزند [[گمراهان]] در [[امان]] باشم، زیرا هر کدام از [[اولیای الهی]] را [[دشمنی]] ستیزه‌جو و غلبه‌کننده است<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص ۸۸.</ref>.