قتاد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مهدویت}} | {{مهدویت}} | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امام مهدی | |||
| عنوان مدخل = امام مهدی | |||
| مداخل مرتبط = [[امام مهدی در قرآن]] - [[امام مهدی در حدیث]] - [[امام مهدی در کلام اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
*در روایتی، دین‌داری در زمان غیبت [[امام زمان]] {{ع}} -از جهت دشواری- به تراشیدن درخت قتاد با دست، تشبیه شده است<ref>اصول کافی، ج ۲، باب فی الغیبة.</ref>. قتاد، درختی است که خار بسیار دارد و خارهایش مثل سوزن است. جمله "درخت قتاد را با دست تراشیدن" در عرب، مثلی است برای انجام کارهای دشوار و سخت<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۵۴.</ref>. | * در روایتی، دین‌داری در زمان غیبت [[امام زمان]] {{ع}} -از جهت دشواری- به تراشیدن درخت قتاد با دست، تشبیه شده است<ref>اصول کافی، ج ۲، باب فی الغیبة.</ref>. قتاد، درختی است که خار بسیار دارد و خارهایش مثل سوزن است. جمله "درخت قتاد را با دست تراشیدن" در عرب، مثلی است برای انجام کارهای دشوار و سخت<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۵۴.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۷: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:امام مهدی]] | [[رده:امام مهدی]] | ||
[[رده:قتاد]] | [[رده:قتاد]] | ||
[[رده:مدخل موعودنامه]] | [[رده:مدخل موعودنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
- در روایتی، دین‌داری در زمان غیبت امام زمان (ع) -از جهت دشواری- به تراشیدن درخت قتاد با دست، تشبیه شده است[۱]. قتاد، درختی است که خار بسیار دارد و خارهایش مثل سوزن است. جمله "درخت قتاد را با دست تراشیدن" در عرب، مثلی است برای انجام کارهای دشوار و سخت[۲].
منابع
پانویس
- ↑ اصول کافی، ج ۲، باب فی الغیبة.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۵۴.