قتاد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(...) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
*در روایتی، دین‌داری در زمان غیبت [[امام زمان]] {{ع}} -از جهت دشواری- به تراشیدن درخت قتاد با دست، تشبیه شده است<ref>اصول کافی، ج ۲، باب فی الغیبة.</ref>. قتاد، درختی است که خار بسیار دارد و خارهایش مثل سوزن است. جمله "درخت قتاد را با دست تراشیدن" در عرب، مثلی است برای انجام کارهای دشوار و سخت<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۵۴.</ref>. | * در روایتی، دین‌داری در زمان غیبت [[امام زمان]] {{ع}} -از جهت دشواری- به تراشیدن درخت قتاد با دست، تشبیه شده است<ref>اصول کافی، ج ۲، باب فی الغیبة.</ref>. قتاد، درختی است که خار بسیار دارد و خارهایش مثل سوزن است. جمله "درخت قتاد را با دست تراشیدن" در عرب، مثلی است برای انجام کارهای دشوار و سخت<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۵۴.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
- در روایتی، دین‌داری در زمان غیبت امام زمان (ع) -از جهت دشواری- به تراشیدن درخت قتاد با دست، تشبیه شده است[۱]. قتاد، درختی است که خار بسیار دارد و خارهایش مثل سوزن است. جمله "درخت قتاد را با دست تراشیدن" در عرب، مثلی است برای انجام کارهای دشوار و سخت[۲].
منابع
پانویس
- ↑ اصول کافی، ج ۲، باب فی الغیبة.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۵۴.