محاضیر: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '== پانویس == {{پانویس}} {{امام مهدی}}' به '== پانویس == {{پانویس}}') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مهدویت}} | {{مهدویت}} | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امام مهدی | |||
| عنوان مدخل = امام مهدی | |||
| مداخل مرتبط = [[امام مهدی در قرآن]] - [[امام مهدی در حدیث]] - [[امام مهدی در کلام اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
*"محاضیر" بهمعنای "اسبهای چموش مغرور" است. [[امام صادق]] {{ع}} میفرماید: {{عربی|"الغبرة علی من اثارها، هلک المحاضیر"}}؛ "گرد و غبار به ضرر کسی است که آن را برانگیخته است و اسبهای چموش مغرور، هلاک میشوند. عرضه شد: اسبهای چموش چه کسانی هستند؟ فرمود: "المستعجلون"؛ کسانی که شتاب میکنند..."<ref>فروع کافی، ج ۸، ص ۲۷۳؛ وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۶-۳۷.</ref>. در این حدیث، شتاب نکردن در رسیدن به دولت حقّه جهانی، منظور است<ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱۴.</ref>. | *"محاضیر" بهمعنای "اسبهای چموش مغرور" است. [[امام صادق]] {{ع}} میفرماید: {{عربی|"الغبرة علی من اثارها، هلک المحاضیر"}}؛ "گرد و غبار به ضرر کسی است که آن را برانگیخته است و اسبهای چموش مغرور، هلاک میشوند. عرضه شد: اسبهای چموش چه کسانی هستند؟ فرمود: "المستعجلون"؛ کسانی که شتاب میکنند..."<ref>فروع کافی، ج ۸، ص ۲۷۳؛ وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۶-۳۷.</ref>. در این حدیث، شتاب نکردن در رسیدن به دولت حقّه جهانی، منظور است<ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱۴.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} |
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۰
مقدمه
- "محاضیر" بهمعنای "اسبهای چموش مغرور" است. امام صادق (ع) میفرماید: "الغبرة علی من اثارها، هلک المحاضیر"؛ "گرد و غبار به ضرر کسی است که آن را برانگیخته است و اسبهای چموش مغرور، هلاک میشوند. عرضه شد: اسبهای چموش چه کسانی هستند؟ فرمود: "المستعجلون"؛ کسانی که شتاب میکنند..."[۱]. در این حدیث، شتاب نکردن در رسیدن به دولت حقّه جهانی، منظور است[۲].
منابع
پانویس
- ↑ فروع کافی، ج ۸، ص ۲۷۳؛ وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۶-۳۷.
- ↑ تونهای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱۴.