جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[مختال در قرآن]] - [[مختال در حدیث]] - [[مختال در فقه سیاسی]] | پرسش مرتبط = مختال (پرسش)}} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[مختال در قرآن]] - [[مختال در حدیث]] - [[مختال در فقه سیاسی]] | پرسش مرتبط = مختال (پرسش)}} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
خود بزرگ‌بین، [[متکبر]]، معْجِب<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۵۶-۱۵۷.</ref>. اصل آن خیل به معنای [[تصور]] و توهم ([[خیال]])<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۱، ص۲۲۸.</ref> یا صورت و تصویر مجردی که [[انسان]] در [[خواب]] یا [[ذهن]] می‌بیند<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۰۴.</ref>. | خود بزرگ‌بین، [[متکبر]]، معْجِب<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۵۶-۱۵۷.</ref>. اصل آن خیل به معنای [[تصور]] و توهم ([[خیال]])<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۱، ص۲۲۸.</ref> یا صورت و تصویر مجردی که [[انسان]] در [[خواب]] یا [[ذهن]] می‌بیند<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۰۴.</ref>. | ||
{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ}}<ref>«و روی خود را از مردم مگردان و بر زمین خرامان گام برمدار که خداوند هیچ خود پسند خویشتن‌ستایی | {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ}}<ref>«و روی خود را از مردم مگردان و بر زمین خرامان گام برمدار که خداوند هیچ خود پسند خویشتن‌ستایی را دوست نمی‌دارد» سوره لقمان، آیه ۱۸.</ref>. | ||
کسی که خیال می‌کند، همه کارهایش درست و [[نیک]] است و به آنها [[افتخار]] می‌کند، این خیال و توهم [[باطنی]] در حرکات ظاهری او تأثیر می‌گذارد و حالت [[تکبّر]] و تبختر به خود می‌گیرد. این صفت از صفات نابهنجار و مذموم [[اجتماعی]] است که در [[فرهنگ عمومی]] [[قرآن]] از آن [[نهی]] شده است.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۴۶۷-۴۶۸.</ref> | کسی که خیال می‌کند، همه کارهایش درست و [[نیک]] است و به آنها [[افتخار]] می‌کند، این خیال و توهم [[باطنی]] در حرکات ظاهری او تأثیر می‌گذارد و حالت [[تکبّر]] و تبختر به خود می‌گیرد. این صفت از صفات نابهنجار و مذموم [[اجتماعی]] است که در [[فرهنگ عمومی]] [[قرآن]] از آن [[نهی]] شده است.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۴۶۷-۴۶۸.</ref> | ||