مسیح: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>این\sمدخل\sاز\sچند\sمنظر\sمتفاوت\،\sبررسی\sمی‌شود\:<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\...)
 
خط ۷: خط ۷:
}}
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
*"مسیح" به‌معنای زیباروی و "متبرک آفریده" است. لقب [[حضرت عیسی]] {{ع}} است: {{متن قرآن|إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللَّهِ}}<ref>سوره نساء، ۱۷۱.</ref>. مسیحا، نام یا لقب "[[حضرت عیسی]] {{ع}}" است. الف در زبان فارسی، علامت تعظیم است؛ چنان‌که در صدرا. و مسیحی کسی است که بر دین عیسی مسیح باشد. در [[روایات]] متعددی آمده است که هنگام ظهور [[حضرت مهدی]] {{ع}}، مسیح از آسمان فرود می‌آید<ref>یوم الخلاص، ص ۳۴۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۵۸.</ref>.
*"مسیح" به‌معنای زیباروی و "متبرک آفریده" است. لقب [[حضرت عیسی]] {{ع}} است: {{متن قرآن|إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللَّهِ}}<ref>سوره نساء، ۱۷۱.</ref>. مسیحا، نام یا لقب "[[حضرت عیسی]] {{ع}}" است. الف در زبان فارسی، علامت تعظیم است؛ چنان‌که در صدرا. و مسیحی کسی است که بر دین عیسی مسیح باشد. در [[روایات]] متعددی آمده است که هنگام ظهور [[حضرت مهدی]] {{ع}}، مسیح از آسمان فرود می‌آید<ref>یوم الخلاص، ص ۳۴۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۵۸.</ref>.



نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۳۶

مقدمه

  • "مسیح" به‌معنای زیباروی و "متبرک آفریده" است. لقب حضرت عیسی (ع) است: ﴿إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللَّهِ[۱]. مسیحا، نام یا لقب "حضرت عیسی (ع)" است. الف در زبان فارسی، علامت تعظیم است؛ چنان‌که در صدرا. و مسیحی کسی است که بر دین عیسی مسیح باشد. در روایات متعددی آمده است که هنگام ظهور حضرت مهدی (ع)، مسیح از آسمان فرود می‌آید[۲][۳].

منابع

پانویس

  1. سوره نساء، ۱۷۱.
  2. یوم الخلاص، ص ۳۴۴.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۵۸.