نقش مردم در انتصاب ولی فقیه: تفاوت میان نسخه‌ها

 

== مقدمه ==

[[نظریه نصب]] یا [[انتصاب]] در مقابل [[نظریه انتخاب]] قرار دارد. تفاوت این دو نظریه ریشه در نوع نگرش آنها به [[مشروعیت]] دارد. نظریه نصب، مشروعیت را [[الهی]] می‌داند و نظریه انتخاب، الهی ـ مردمی<ref>پیشتر در این باره مباحثی مطرح شده است.</ref>. در [[نظریه انتصاب]]، [[فقهای جامع‌الشرایط]] از جانب [[امامان معصوم]] {{عم}} به عنوان ولیّ [[منصوب]] می‌شوند. این [[نصب]] با بیان ویژگی‌ها و شرایط ولیّ است؛ به این معنا که [[امام]] [[معصوم]] {{عم}} ویژگی‌هایی را ذکر می‌کنند و بعد می‌فرمایند دارنده این ویژگی‌ها ولیّ [[شیعیان]] در [[عصر غیبت]] است. این شیوه انتصاب را [[نصب عام]] می‌گویند. نصب عام در مقابل [[نصب خاص]] قرار دارد. در نصب خاص، امام معصوم {{عم}} فردی را به صورت مشخص [[نماینده]] خود و ولی [[مردم]] معرفی می‌کند. نصب خاص با پایان یافتن دوران [[غیبت صغری]] تمام شد. در نظریه نصب عام، [[قیام]] یکی از [[فقها]] برای [[اعمال]] [[ولایت]] و [[تشکیل حکومت]]، به [[سقوط]] این [[تکلیف]] از دیگر [[فقیهان]] دارای شرایط ولایت می‌انجامد و در صورتی که [[حکومت اسلامی]] [[حاکم]] باشد، ویژگی‌های ولی در افراد را فقهای [[خبره]] [[کشف]] می‌کنند. این نظریه با تشکیل مجلس خبرگان [[رهبری]] در [[نظام جمهوری اسلامی]] عینیت یافته است. مطابق با این نظریه، خبرگان یا فقهایی که این شرایط را در یکی از فقها کشف می‌کنند، نه به آن [[فقیه]] ولایت می‌دهند و نه وی را به عنوان ولی [[انتخاب]] می‌کنند، بلکه تنها اعلام می‌کنند ویژگی‌های ولایت را در یک فقیه یافته‌اند. اگر [[ولی فقیه]] صفات و ویژگی‌های مذکور را از دست بدهد، منعزل می‌شود و حتی نیازی به [[اقدام]] فقهای دیگر یا مردم برای برکنار کردن وی نیست<ref>ر. ک: مصباح یزدی، نگاهی گذرا به نظریه ولایت فقیه، ص۷۲-۷۴.</ref>.

در نظریه مورد بحث، [[رجوع]] به غیر فقهای خبره برای کشف ولی فقیه جایز نیست. برای این عدم جواز هم [[دلیل عقلی]] و هم [[دلیل نقلی]] ذکر کرده‌اند. [[لزوم]] خبره بودن فرد تشخیص‌دهنده صفات و عدم امکان تشخیص توسط غیرمتخصصان [[دلیل عقلی]] این نظریه است. [[دلیل نقلی]] نیز ریشه در نحوه [[تشخیص امام]] [[معصوم]] توسط [[شیعیان]] دارد. توضیح آنکه بعد از [[شهادت امام]] معصوم، شیعیان [[وظیفه]] داشتند [[امام]] بعدی خود را بشناسند. بدین منظور چند راه وجود داشت: نخست آنکه امام معصوم در زمان‌های مختلف، امام بعد از خود را به برخی از [[شاگردان]] و شیعیان خود معرفی می‌کردند. با این حال به دلیل وجود [[دشمنان]] و شرایط سخت [[سیاسی]]، علنی کردن این معرفی در زمان‌هایی ممکن نبود؛ راه دوم آن بود که به افرادی که در مظان [[امامت]] قرار داشتند، [[رجوع]] و سؤالات مهم [[فقهی]] از ایشان می‌کردند که در صورت تطابق جواب‌های ایشان با امام قبلی، امامت وی [[اثبات]] می‌شد. برای طرح این سؤال‌ها [[فقها]] [[انتخاب]] می‌شدند؛ زیرا سؤال‌ها باید دقیق، تخصصی و مشکل می‌بود<ref>ر. ک: کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۷۸.</ref>؛ راه دیگر نیز [[خبر دادن از غیب]] توسط امام جدید بود. قائلان به [[نظریه انتصاب]] بر آن‌اند که روش‌های اول و سوم در [[عصر غیبت]] ممکن نیست؛ اما راه دوم برای [[کشف]] [[ولایت]] همچنان ممکن و میسور است؛ با این تفاوت که [[هدف]] از فحص فقها در عصر غیبت تنها یافت ویژگی‌هایی است که برای [[ولی فقیه]] در [[روایات]] بیان شده است. بی‌شک این ویژگی‌ها نازل‌تر از آن چیزی است که فقها در سؤال از امام به سراغ آن می‌رفتند.

قائلان به [[نظریه انتصاب]] به روایاتی که در آن [[لزوم]] [[قیام امام]] [[معصوم]] برای [[تشکیل حکومت]] با شرط وجود [[یار]] ذکر شده است، استناد می‌کنند. از جمله این [[روایات]] سخن [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} درباره علت [[پذیرش خلافت]] است: {{متن حدیث|لَوْ لَا حُضُورُ الْحَاضِرِ وَ قِيَامُ‏ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النَّاصِرِ وَ مَا أَخَذَ اللَّهُ عَلَى الْعُلَمَاءِ أَلَّا يُقِرُّوا عَلَى كِظَّةِ ظَالِمٍ وَ لَا سَغَبِ مَظْلُومٍ لَأَلْقَيْتُ حَبْلَهَا عَلَى غَارِبِهَا وَ لَسَقَيْتُ آخِرَهَا بِكَأْسِ أَوَّلِهَا وَ لَأَلْفَيْتُمْ دُنْيَاكُمْ هَذِهِ عِنْدِي أَزْهَدَ مِنْ عَفْطَةِ عَنْزٍ}}<ref>سید رضی، نهج البلاغه، ص۴۸-۵۱.</ref>.

[[امیرمؤمنان]] در این سخن سه دلیل برای پذیرش خلافت، آن‌گاه که با اقبال عمومی مواجه شدند، بیان می‌کنند: نخست حضور حاضر؛ دوم وجود [[ناصر]]؛ سوم عهدی که [[خدا]] برای [[دفاع از مظلوم]] گرفته است. دلیل سوم که همواره بوده است و در [[روز]] پذیرش خلافت محقق نشده است؛ اما با [[چشم‌پوشی]] از تفاوت‌های جزئی دلیل اول و دوم، باید گفت که اگر [[حمایت]] [[مردم]] و [[یاری]] ایشان برای [[اقامه حکومت]] نبود، امکان [[تأسیس حکومت]] وجود نداشت. این سخن در کنار دیگر سخنان [[امیر مؤمنان]] که حکومت را [[حق]] خود از جانب [[خداوند]] می‌دانند، به معنای آن است که اگر یاری مردم نباشد، امکان تأسیس حکومت حق وجود نخواهد داشت. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در یکی از توصیه‌های خود به امیرالمؤمنین {{ع}} تأکید می‌کنند که اگر یاری و حمایت مردم نبود، از [[پذیرش حکومت]] سر باز [[زن]]: پیامبر اکرم {{صل}} که به من سفارش کردند: ای [[پسر ابی‌طالب]]، [[ولایت]] [[امت]] من پس از من از آن توست. اگر در [[عافیت]] تو را به ولایت رساندند و با [[رضایت]] بر گرد تو جمع شدند، به امر حکومت [[قیام]] کن و اگر در مورد تو [[اختلاف]] کردند، آنها و آنچه در آن هستند را رها کن. پس [[خداوند]] برای تو راهی قرار خواهد داد<ref>طبری، المسترشد فی إمامة [[علی بن ابی‌طالب]] {{ع}}، ص۴۱۷. {{متن حدیث|كَانَ نَبِيُّ اللَّهِ {{صل}} عَهِدَ إِلَيَّ فَقَالَ: يَا ابْنَ أَبِي طَالِبٍ لَكَ‏ وَلَايَةُ أُمَّتِي‏ مِنْ‏ بَعْدِي‏ فَإِنْ وَلَّوْكَ فِي عَافِيَةٍ وَ اجْتَمَعُوا عَلَيْكَ بِالرِّضَا فَقُمْ بِأَمْرِهِمْ، وَ إِنِ اخْتَلَفُوا عَلَيْكَ فَدَعْهُمْ وَ مَا هُمْ فِيهِ، فَإِنَّ اللَّهَ سَيَجْعَلُ لَكَ مَخْرَجاً}}.</ref>.

آنچه در [[روایت]] فوق مورد تأکید است، خودداری از [[پذیرش حکومت]] در صورت [[اختلاف مردم]] است. هرچند ممکن است برخی محققان این روایت را حمل بر [[رأی اکثریت]] کنند، عبارت {{متن حدیث|اجْتَمَعُوا عَلَيْكَ‏}} به معنای “گرد تو جمع شدن” است و هیچ انصرافی به [[اکثریت]] ندارد، بلکه ملاک اجتناب از [[اختلاف]] و [[دودستگی]] در [[جامعه]] است. همچنین به قرینه عبارت “عافیه” می‌توان این عبارت را حمل بر وجود اعوان، به اندازه‌ای که بتوان [[حکومت]] تشکیل داد، کرد. در این [[مقام]] از بحث، سؤال می‌شود که اگر اکثریت ملاک [[مقبولیت]] نیست، چه چیزی را می‌توان ملاک آن قرار داد؟ در پاسخ گفته می‌شود آن [[میزان]] از [[یاری]] و حمایتی که بتوان با آنان حکومت تشکیل داد؛ از این‌رو در [[روایات]]، تعداد [[انصار]] به منظور کفایت [[اتمام حجت]] برای [[قیام]]، متفاوت ذکر شده است؛ مثلاً گاه ۴۰ نفر، گاه ۳۱۳ نفر و گاه ۱۷ نفر که این تعداد هیچ گاه بر اکثریت دلالت نمی‌کند. [[میرزای نوری]] پس از [[نقل روایت]] مورد بحث در کتاب مستدرک الوسائل روایتی نقل کرده است که تعداد [[یار]] برای قیام به حکومت را ۳۱۳ نفر ذکر می‌کند<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ {{صل}} أَنَّهُ قَالَ: إِذَا اجْتَمَعَ لِلْإِسْلَامُ عِدَّةَ أَهْلِ بَدْرٍ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ وَجَبَ‏ عَلَيْهِ‏ الْقِيَامُ‏ وَ التَّغْيِيرُ}} (نوری، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج۱۱، ص۷۸).</ref>. پشت سر هم ذکر کردن این دو روایت (روایت مورد بحث و روایت کفایت ۳۱۳ یار برای قیام) در یک باب، [[ذهن]] را منصرف به برداشت کفایت یار برای قیام می‌کند.

وجود شرط [[مقبولیت]] در [[تأسیس حکومت]] هم به [[دلیل عقلی]] و هم به [[دلیل نقلی]] است. فقدان مقبولیت موجب می‌شود که تأسیس حکومت بدون بروز اعمالی چون [[جنگ]]، [[ترور]]، [[خون‌ریزی]] و اجبارهای نابه‌جا و [[نامشروع]] ممکن نباشد؛ از این‌رو بدون مقبولیت نمی‌توان [[حکومت]] تأسیس کرد؛ چنان که این دلیل عقلی را [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در [[نامه]] خود به [[مالک]] نیز بیان می‌کنند: باید که محبوب‌ترین امور نزد تو... [[جامع‌ترین]] آنها در [[جلب رضایت مردم]] باشد... ؛ زیرا [[خشم]] [[مردم]] رضای [[خواص]] را از بین می‌برد و خشم خواص با رضای مردم بی‌اثر می‌شود<ref>{{متن حدیث|وَ لْيَكُنْ أَحَبُّ الْأُمُورِ إِلَيْكَ... أَجْمَعُهَا [لِرِضَا] لِرِضَى الرَّعِيَّةِ فَإِنَّ سُخْطَ الْعَامَّةِ يُجْحِفُ‏ بِرِضَى الْخَاصَّةِ وَ إِنَّ سُخْطَ الْخَاصَّةِ يُغْتَفَرُ مَعَ رِضَى الْعَامَّةِ}} (سید رضی، نهج البلاغه، ص۴۲۹).</ref>.

عبارت فوق از [[امام خمینی]] بر حق [[انتخاب]] [[سرنوشت]] برای [[مردم]] تأکید می‌کند. ایشان یکی از علل [[قیام]] خود را نیز برگرداندن این حق به مردم می‌داند<ref>ر. ک: خمینی (امام)، صحیفه امام، ج۳، ص۵۰۳؛ ج۴، ص۷۲-۷۳؛ ج۵، ص۲۱۲؛ ج۵، ص۴۴۹.</ref>. ایشان همچنین در نامه‌ای که اواخر عمرشان به [[ریاست]] وقت مجلس خبرگان نوشتند، [[رأی مردم]] را عامل [[نفوذ]] [[حکم]] [[فقیه]] دانستند: اگر مردم به خبرگان [[رأی]] دادند تا [[مجتهد]] عادلی را برای [[رهبری]] حکومتشان [[تعیین]] کنند، وقتی آنها هم فردی را تعیین کردند تا رهبری را بر عهده بگیرد، قهراً او مورد قبول مردم است. در این صورت او ولی منتخب مردم می‌شود و حکمش نافذ است<ref>خمینی (امام)، صحیفه امام، ج۲۱، ص۳۷۱.</ref>.

[[آیت‌الله]] [[جوادی آملی]] [[مقبولیت]] و نسبت آن را با [[مشروعیت]] حتی در [[حکومت]] [[معصومان]] {{عم}} صادق می‌داند: خود [[پیامبر]] {{صل}} [[جمهوری اسلامی]] و [[رجوع]] به [[آرای عمومی]] را مطرح کرد و فرمود: [[اسلامی]] بودن [[نظام]] براساس [[وحی]] است و مردمی بودن آن بر اساس پذیرش شماست<ref>جوادی آملی، «حکومت اسلامی»، ص۶۹.</ref>.

{{مدخل وابسته}}

* [[امت اسلام]]

== پرسش مستقیم ==

* [[نقش مردم در نظریه انتصاب ولی فقیه چیست؟ (پرسش)]]