نوزدهم ذی‌حجه: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[اقدام]] [[مردم]] برای [[بیعت با حضرت علی]] {{ع}} ==

پس از آنکه [[عثمان بن عفان]] سومین [[خلیفه]] به دست [[مسلمانان]] معترض و [[انقلابیون]] [[مهاجر]] [[مصری]] در خانه‌اش کشته شد و [[مخالفان]] خلیفه به [[پیروزی]] رسیدند، همگی در [[مسجد النبی]] {{صل}} گرد هم آمده و درباره [[انتخاب]] خلیفه‌ای دیگر به [[گفت‌وگو]] پرداختند.

از میان اعضای شورای شش نفره‌ای که [[عمر بن خطاب]]، دومین خلیفه، برای [[انتخاب خلیفه]] پس از خود تعیین کرده بود، دو نفر یعنی [[عبدالرحمن بن عوف]] و عثمان بن عفان از [[دنیا]] رفته و چهار نفر دیگر، یعنی [[حضرت علی بن ابی طالب]] {{ع}}، [[سعد بن ابی وقاص]]، [[زبیر بن عوام]] و [[طلحة بن عبیدالله]] در قید [[حیات]] بودند و اکثر قریب به اتفاق مردم، خواهان آن بودند که یکی از آنان [[مقام خلافت]] را بر عهده گیرد.

ولی [[مظلومیت]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} پس از [[شهادت پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[غصب خلافت]] از وی از یک سو و [[حق‌گرایی]] و [[عدالت‌خواهی]] آن [[حضرت]] از سوی دیگر، مردم انقلابی و مسلمانان [[واقعی]] و [[دلسوز]] را واداشت که بیش از همه، [[تمایل]] به انتخاب آن حضرت داشته باشند.

بدین جهت چندین تن از [[صحابه رسول خدا]] {{صل}} و مسلمانان [[مبارز]] و سردسته‌های مخالفان [[عثمان]]، مانند [[عمار یاسر]]، [[ابو ایوب انصاری]]، [[ابوهیثم بن تیهان]]، [[رفاعة بن رافع]]، [[مالک اشتر نخعی]]، [[خزیمة بن ثابت]] و [[مالک بن عجلان]] در میان مردم از [[شایستگی‌ها]] و [[فضایل]] امیرمؤمنان [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} داد سخن داده و مردم را یکپارچه به سوی [[خانه]] [[حضرت علی]] {{ع}} به راه انداختند و از آن حضرت مصرانه درخواست پذیرش [[خلافت اسلامی]] را نمودند.

حضرت علی {{ع}} به مدت بیست و پنج سال از [[حق]] طبیعی و [[الهی]] خویش [[محروم]] مانده بود و هم اینک زمانی مردم به وی روی آوردند که [[فتنه]] و [[آشوب]]، سراسر عالم [[اسلام]] را فراگرفته بود. آن حضرت، [[آینده]] [[خلافت]] را چندان روشن نمی‌دید و بدین لحاظ از [[پذیرفتن]] آن [[امتناع]] نمود و فرمود: اگر من [[وزیر]] شما باشم بهتر است از این که [[امیر]] شما قرار گیرم و هر کس را شما برگزینید، من نیز به آن [[راضی]] خواهم بود.

ولی [[مردم]] فریاد می‌زدند که ما جز تو کسی را [[شایسته]] این [[مقام]] نمی‌بینیم و می‌خواهیم بار دیگر [[سنت رسول خدا]] {{صل}} در میان [[مسلمانان]] زنده گردد. [[امام علی بن ابی طالب]] {{ع}} که با [[اصرار]] [[مهاجر]] و [[انصار]] [[مدینه]] و مسلمانان انقلابی شهرهای مختلف، مانند [[کوفه]]، [[بصره]]، [[مصر]] و [[یمن]] رو به رو بود، چاره‌ای جز پذیرش درخواست آنان نداشت. ولی از باب این که [[رأی]] دادن مردم و [[بیعت]] آنان با [[حضرت]]، تنها حالت احساسی و [[عاطفی]] نداشته و همراه با [[اندیشه]] و [[تدبر]] باشد، آنان را به [[روز]] دیگر [[وعده]] داد که اگر [[ثابت قدم]] بوده و در خواسته خود اصرار داشته باشند، با حضور [[صحابه]] کبار و بزرگان مهاجر و انصار در [[مسجدالنبی]] {{صل}} گرد هم آمده و با وی بیعت نمایند.

مردم برای روز بعد، به [[انتظار]] نشسته و برای بیعت با [[امیرمؤمنان]] {{ع}} لحظه شماری می‌کردند. تا این که [[خورشید]] فروزان روز نوزدهم [[ذیحجه]]، [[مدینه منوره]] را تابناک و روشن کرد و مردم [[دوستدار]] [[ولایت]] و [[منتظران]] طلوع [[حقیقت]] را به مسجدالنبی {{صل}} کشانید.

در این هنگام [[مولای متقیان]] [[حضرت علی]] {{ع}} به همراه [[یاران]] [[وفادار]] و صحابه کبار وارد [[مسجد پیامبر]] {{صل}} شد و با حضور خود، [[جمعیت]] انبوه را به وجد و [[شادمانی]] آورد و با [[صلوات]] و [[سلام]] آنان بر فراز [[منبر رسول خدا]] {{صل}} قرار گرفت و با خواندن خطبه‌ای، بار دیگر از آنان درخواست نمود که از وی صرف نظر کرده و شخص دیگری را به این مقام برگزینند. ولی مردم یکپارچه فریاد برداشتند که غیر از تو کسی را برای این مقام شایسته نمی‌دانیم و برخاستند و به صف ایستاده و [[منتظر]] بیعت با آن حضرت شدند.

نخستین کسی که پیش‌دستی کرد و در صف مقدم با آن حضرت بیعت کرد، [[طلحة بن عبیدالله]] بود. می‌گویند دست وی و یا یکی از انگشتانش در یکی از [[جنگ‌ها]] مصدوم شده و شَل بود و چون با آن دست [[بیعت]] کرد، یکی از حاضران در مجلس به نام [[قبیصة بن جابر اسدی]] گفت: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}، [[عجب]] حالتی! اول دستی که بر دست [[امیرمؤمنان]] {{ع}} به بیعت داده شد، دست شل است. به [[خدا]] [[سوگند]] که بیعت [[طلحه]] [[پایدار]] نماند و ناقص گردد.

سرانجام [[حضرت علی]] {{ع}} که [[جانشین]] [[منصوب]] و [[منصوص]] [[رسول خدا]] {{صل}} بود، پس از بیست و پنج سال [[محرومیت]] از [[حق]] خویش به [[یاری]] [[خدای بزرگ]] و [[همت]] [[مسلمانان]] حقیقت‌گرا در نوزدهم [[ذیحجه]] [[سال]] ۳۵ قمری به [[خلافت اسلامی]] نایل آمد و زمام امور مسلمانان را به دست [[با کفایت]] خویش گرفت<ref>مسارالشیعة، ص۴۰؛ الفتوح ابن اعثم کوفی، ص۳۸۹؛ انساب الاشراف، ترجمه امیرالمؤمنین {{ع}}، ص۱۱۵؛ تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۵۷۴.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۲۰.</ref>

== [[جشن عروسی]] [[حضرت امیر]] {{ع}} با [[حضرت زهرا]] {{س}} ==

[[کفعمی]] می‌گوید: {{متن حدیث|وَ لَيْلَةَ تِسْعَ عَشْرَةَ مِنْهُ دَخَلَ عَلِيٌّ‌{{ع}} عَلَى الزَّهْرَاءِ {{س}} وَ كَانَتْ لَيْلَةَ جُمُعَةٍ}}؛ «شب نوزدهم ذیحجه، شب [[عروسی]] حضرت علی {{ع}} و حضرت زهرا {{س}} [[غلام]] است و آن شب، [[شب جمعه]] بود»<ref>کفعمی، المصباح، ص۵۱۵.</ref>.

حضرت علی {{ع}} نخستین [[امام]] [[شیعیان]] و جانشین منصوب [[پیامبر خدا]] {{صل}} پس از [[هجرت به مدینه]] منوره با [[حضرت فاطمه زهرا]] {{س}} دختر [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} [[ازدواج]] کرد و [[خانواده]] [[پاک]] و پاکیزه‌ای را در [[جهان هستی]] پایه‌گذاری نمود.

این ازدواج از مهم‌ترین اتفاقات [[تاریخ شیعه]] است؛ زیرا سلسله [[امامان شیعه]] ثمره این ازدواج هستند. بر اساس [[احادیث]]، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به [[وحی الهی]]، [[حضرت فاطمه]] {{س}} را به [[ازدواج حضرت علی]] {{ع}} در آورد.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۲۳.</ref>

== بخشیدن پیراهن عروس ==

پیامبر خدا {{صل}} برای شب [[عروسی فاطمه]] {{س}} پیراهنی آماده ساخت و ایشان پیراهن دیگری نیز داشت که [[اصلاح]] شده بود. شب [[عروسی]] او بود که [[بی‌نوایی]] در [[خانه پیامبر]] {{صل}} آمد و از ایشان لباس‌طلبید. [[حضرت فاطمه]] {{س}} برخاست و نخست پیراهن اصلاح شده خویش را در بسته‌ای نهاد تا در [[راه خدا]] به او [[انفاق]] کند؛ اما ناگهان این [[آیه شریفه]] [[قرآن]] را به خاطر آورد:

از این‌رو [[فاطمه]] {{ع}} بازگشت و پیراهن عروسی خویش را از تن درآورد و به آن [[زن]] [[بینوا]] انفاق کرد و همان [[جامه]] عادی خویش را پوشید. هنگامی که خواستند عروس گرانمایه را به [[خانه]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} ببرند، [[فرشته وحی]] فرود آمد و پس از [[سلام بر پیامبر]] {{صل}} گفت: ای [[پیامبر خدا]]! پروردگارت [[درود]] نثارت می‌کند و به من دستور داده است که [[سلام]] و درودی گرم نثار فاطمه نمایم و به همراه من ارمغانی از لباس‌های [[بهشت]] نیز که از دیبای سبز تهیه شده است برای او فرستاده است<ref>فاطمه زهرا {{س}} از ولادت تا شهادت، ص۱۹۹-۲۰۰.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۲۳.</ref>

== کاروان عروسی ==

[[پیغمبر]] اعظم [[اسلام]] {{صل}} [[دختران]] [[عبدالمطلب]] و [[زنان]] [[مهاجرین]] و [[انصار]] را دستور داد تا با حضرت فاطمه {{س}} حرکت نمایند، اظهار [[فرح]] و [[خوشحالی]] کنند، [[رجز]] بخوانند، [[تکبیر]] بگویند، [[حمد]] خدای را به جای آورند، ولی سخنی نگویند که [[خدا]] ناراضی باشد.

جابر می‌گوید: پیامبر خدا [[فاطمه زهرا]] {{س}} را بر [[ناقه]] شخصی و به روایتی بر استر شخصی خود سوار کرد، و [[سلمان]] مهار آن را گرفت<ref>بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۱۵.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۲۴.</ref>

== [[توصیه‌های رسول خدا]] {{صل}} ==

هنگامی که کاروان عروس به خانه رسید، [[پیامبر]]، امیرمؤمنان {{ع}} را فراخواند و پس از آمدن او دختر سرفرازش را خواست و دستش را گرفت و در دست علی {{ع}} نهاد و فرمود:

یکی از سفارش‌هایی که [[پیامبر]] [[عظیم]] الشأن {{صل}} در شب [[عروسی]] به [[مولا]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمودند و برای همه ما [[سرمشق]] [[زندگی]] است، این است که فرمودند:

امیرالمؤمنین {{ع}} فرمود: