نیایش بیست و دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] آن [[حضرت]] است به هنگام روی آوردن مشقّات و [[دشواری]] [[کارها]] به او.

[[انسان]] برای رسیدن به قله‌های کمال راهی دشوار در پیش دارد. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ}}<ref>«ای انسان! بی‌گمان تو به سوی پروردگارت سخت کوشنده‌ای، پس به لقای او خواهی رسید» سوره انشقاق، آیه ۶.</ref>. البته [[خداوند بزرگ]] توانایی‌های زیادی به انسان داده اما گاهی طبع راحت‌طلب وی او را فرو می‌نشاند و بزرگی [[مشکلات]] او را زمین‌گیر می‌کند. در این موارد رهنمود [[قرآن]] این است که از [[خدا]] کمک بگیرید: {{متن قرآن|اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ}}<ref>«موسی به قوم خود گفت: از خداوند یاری بخواهید» سوره اعراف، آیه ۱۲۸.</ref>؛ و چگونه؟ از [[صبر]] و [[نماز]]: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! از شکیبایی و نماز یاری بجویید که خداوند با شکیبایان است» سوره بقره، آیه ۱۵۳.</ref>. سرچشمه دانایی‌ها، توانایی‌ها، و [[دارایی‌ها]] خداست. پس به مدد او دست به زانو گرفته برخیزید و با [[قوت]] بر امواج مشکلات فائق آیید تا به ساحل [[نجات]] برسید.

[[حضرت]] بخشی از [[مشکلات]] را به‌خاطر [[گناهان]] و یا [[حسد]] بردن به دیگران و یا نتیجه رفتارهای بد خود [[انسان]] دانسته و این‌گونه عرض می‌کند: «بارخدایا، بر [[محمد و خاندانش]] [[درود]] بفرست و مرا از حسد [[برهان]] و از گناهان در [[امان]] دار و از حرام‌ها [[پرهیز]] ده و مرا بر [[ارتکاب معاصی]] گستاخ مفرمای و میل و خواهشم را به [[ساحت]] خود معطوف دار و چنان کن که به هرچه از تو می‌رسد [[خرسند]] باشم».

در ادامه از [[خداوند]] می‌خواهد که با [[فضل]] و [[قدرت]] بی‌کرانش [[ضعف]] و [[سستی]] او را جبران کند و بر ادای [[طاعات]] و [[واجبات]] موفقش دارد و ذمّه‌اش را بری سازد، [[زهد]] در [[دنیا]] را بر وی [[غالب]] و [[شوق]] انجام [[کارهای نیک]] را در او ایجاد نماید و با [[نور هدایت]] او را از تاریکی‌ها و [[شک]] و [[شبهه‌ها]] برهاند.

و دعای خود را با [[طلب]] [[اخلاص]] به پایان می‌برد: «بارخدایا، مرا از کسانی قرار ده که تو را از روی اخلاص می‌خوانند به هنگام [[آسودگی]]، آن‌سان که درماندگانت از روی اخلاص می‌خوانند به هنگام [[درماندگی]]. {{متن حدیث|إِنَّكَ‏ حَمِيدٌ مَجِيدٌ}}».<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش بیست و دوم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۶۷.</ref>