جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[کردوس بن هانی بکری در تاریخ اسلامی]] - [[کردوس بن هانی بکری در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
کردوس بن هانی بکری مردی شاعر و [[شجاع]] و [[صحابی]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} و از رؤسای [[طایفه]] [[ربیعه]] بود که در [[صفین]] حضور داشت. | کردوس بن هانی بکری مردی شاعر و [[شجاع]] و [[صحابی]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} و از رؤسای [[طایفه]] [[ربیعه]] بود که در [[صفین]] حضور داشت. | ||
[[نصر بن مزاحم]] [[نقل]] می‌کند: پس از جریان [[حیله]] [[معاویه]] و [[عمروعاص]] برای [[نجات]] از [[شکست]] قطعی و بر سرِ نیزه کردن قرآن‌ها، عده‌ای از [[سپاهیان]] ظاهر بین و [[جاهل]] [[حضرت]] خواستار [[صلح]] و ترک [[مخاصمه]] شدند. به همین علت [[حضرت]] میان [[سپاه]] ایستاد، با آنان سخن گفت و با بیانی رسا و [[دلیل]] و [[برهان]] حیلۀ [[معاویه]] را گوشزد کرد. پس از پایان [[سخنان امام]]{{ع}}، اول کسی که در [[تأیید]] فرمایش [[حضرت]] و ادامه [[جنگ]] لب به سخن گشود، کردوس بن هانی بکری بود که گفت: "ای [[مردم]]! به [[خدا]] [[سوگند]]، ما از آن لحظه‌ای که از [[معاویه]] [[بیزاری]] جستیم، هرگز او را به [[دوستی]] نگرفته‌ایم و از آن لحظه که [[علی]]{{ع}} را به [[دوستی]] برگزیده‌ایم، هرگز از او دل‌زده نشده‌ایم. همانا کشته‌های ما از [[شهدا]] بوده و زنده‌های ما همه نیکوکارند. و بی‌گمان [[علی]]{{ع}} از جانب پروردگارش [[حجت]] و بیان دارد و همواره جز به [[عدل و داد]] [[رفتار]] نکرده است و هر صاحب حقی منصف است، بنابراین هر کس [[تسلیم]] [[حضرت علی]]{{ع}} شود، [[اهل]] [[نجات]] و هر کس با او به [[مخالفت]] برخیزد، هلاک خواهد شد"<ref>ر.ک: وقعة صفین، ص۴۸۴.</ref>. | [[نصر بن مزاحم]] [[نقل]] می‌کند: پس از جریان [[حیله]] [[معاویه]] و [[عمروعاص]] برای [[نجات]] از [[شکست]] قطعی و بر سرِ نیزه کردن قرآن‌ها، عده‌ای از [[سپاهیان]] ظاهر بین و [[جاهل]] [[حضرت]] خواستار [[صلح]] و ترک [[مخاصمه]] شدند. به همین علت [[حضرت]] میان [[سپاه]] ایستاد، با آنان سخن گفت و با بیانی رسا و [[دلیل]] و [[برهان]] حیلۀ [[معاویه]] را گوشزد کرد. پس از پایان [[سخنان امام]] {{ع}}، اول کسی که در [[تأیید]] فرمایش [[حضرت]] و ادامه [[جنگ]] لب به سخن گشود، کردوس بن هانی بکری بود که گفت: "ای [[مردم]]! به [[خدا]] [[سوگند]]، ما از آن لحظه‌ای که از [[معاویه]] [[بیزاری]] جستیم، هرگز او را به [[دوستی]] نگرفته‌ایم و از آن لحظه که [[علی]] {{ع}} را به [[دوستی]] برگزیده‌ایم، هرگز از او دل‌زده نشده‌ایم. همانا کشته‌های ما از [[شهدا]] بوده و زنده‌های ما همه نیکوکارند. و بی‌گمان [[علی]] {{ع}} از جانب پروردگارش [[حجت]] و بیان دارد و همواره جز به [[عدل و داد]] [[رفتار]] نکرده است و هر صاحب حقی منصف است، بنابراین هر کس [[تسلیم]] [[حضرت علی]] {{ع}} شود، [[اهل]] [[نجات]] و هر کس با او به [[مخالفت]] برخیزد، هلاک خواهد شد"<ref>ر. ک: وقعة صفین، ص۴۸۴.</ref>. | ||
هر چند سخنان این سردار [[شجاع]] و دیگر [[یاران]] باوفای [[سپاه علی]]{{ع}} اثری در [[روحیه]] آن [[قوم]] [[نادان]] و [[بی‌خرد]] که [[پرچم]] [[مخالفت]] برافراشته بودند، نگذاشت و آنها بر [[مخالفت]] خود پافشاری کردند و [[حضرت]] را به [[پذیرش]] [[حکمیت]] مجبور ساختند، اما او و سایر همرزمان [[امام]] شناس به [[وظیفه]] [[اسلامی]] خود عمل کرد و از [[راه]] و رسم [[امام]] خود [[پیروی]] نمود.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۱۶۱-۱۱۶۲.</ref> | هر چند سخنان این سردار [[شجاع]] و دیگر [[یاران]] باوفای [[سپاه علی]] {{ع}} اثری در [[روحیه]] آن [[قوم]] [[نادان]] و [[بی‌خرد]] که [[پرچم]] [[مخالفت]] برافراشته بودند، نگذاشت و آنها بر [[مخالفت]] خود پافشاری کردند و [[حضرت]] را به [[پذیرش]] [[حکمیت]] مجبور ساختند، اما او و سایر همرزمان [[امام]] شناس به [[وظیفه]] [[اسلامی]] خود عمل کرد و از [[راه]] و رسم [[امام]] خود [[پیروی]] نمود.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۱۶۱-۱۱۶۲.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||