مباهله در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «==مقدمه== واژه «مباهله» مشتق از ماده «بهل» است. جمله {{عربی|بهله الله}} به معنای {{عربی|لعنه الله}} آمده است و مباهله به معنای لعنت کردن بر یکدیگر است. برخی در توضیح این واژه آورده‌اند که: مباهله: تضرع و ابتهال و لابه است. ابتهال گاه برای دفع...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
مباهله در لغت به معنای [[ملاعنه]]، [[نفرین کردن]] شخص [[دروغگو]] و [[ظالم]]، [[ابتهال]] و [[تضرّع]] به درگاه [[خدا]] برای دفع بلا از خود یا نزول [[بلا]] بر [[ظالم]] است و این کار از گذشته بین [[عرب]] متداول بوده و میگفتند: {{عربی|لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمِ مِنَّا}}<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج١١، ص٧٢.</ref>.<ref>ر. ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۲۸.</ref> | |||
==واژه مباهله== | |||
واژه «مباهله» مشتق از ماده «بهل» است. جمله {{عربی|بهله الله}} به معنای {{عربی|لعنه الله}} آمده است و مباهله به معنای [[لعنت]] کردن بر یکدیگر است. برخی در توضیح این واژه آورده‌اند که: مباهله: [[تضرع]] و [[ابتهال]] و لابه است. ابتهال گاه برای [[دفع بلا]] است و زمانی برای [[نزول بلا]]. | واژه «مباهله» مشتق از ماده «بهل» است. جمله {{عربی|بهله الله}} به معنای {{عربی|لعنه الله}} آمده است و مباهله به معنای [[لعنت]] کردن بر یکدیگر است. برخی در توضیح این واژه آورده‌اند که: مباهله: [[تضرع]] و [[ابتهال]] و لابه است. ابتهال گاه برای [[دفع بلا]] است و زمانی برای [[نزول بلا]]. | ||
==مباهله در عرف عرب== | |||
ین معنا در عرف [[عرب]] و نزد [[پیروان ادیان آسمانی]] معنایی کاملاً شناخته شده دارد و [[دعوت پیامبر اسلام]]{{صل}} از [[مسیحیان]] به مباهله، [[دعوت]] [[بدیع]] و فتح بابی نو برای [[اثبات حق]] و ابطال [[باطل]] نبوده است. از این رو می‌بینیم که [[مسیحیان نجران]] به گونه‌ای طبیعی با آن برخورد کردند و حتی وقتی [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بر سر زانوان نشستند و دست به [[دعا]] برداشتند، [[ابوحارثه]] - [[اسقف]] بزرگ مسیحیان -گفت: او همانند [[انبیا]] برای مباهله نشسته است<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۶۲.</ref>. | |||
این عمل بعد از بی‌نتیجه ماندن [[احتجاجات]] و مباحثات، برای نابودی هر یک از طرفین انجام می‌گرفته است.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۵.</ref> | این عمل بعد از بی‌نتیجه ماندن [[احتجاجات]] و مباحثات، برای نابودی هر یک از طرفین انجام می‌گرفته است.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۵.</ref> | ||
نسخهٔ ۵ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۱۹
مقدمه
مباهله در لغت به معنای ملاعنه، نفرین کردن شخص دروغگو و ظالم، ابتهال و تضرّع به درگاه خدا برای دفع بلا از خود یا نزول بلا بر ظالم است و این کار از گذشته بین عرب متداول بوده و میگفتند: لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمِ مِنَّا[۱].[۲]
واژه مباهله
واژه «مباهله» مشتق از ماده «بهل» است. جمله بهله الله به معنای لعنه الله آمده است و مباهله به معنای لعنت کردن بر یکدیگر است. برخی در توضیح این واژه آورده‌اند که: مباهله: تضرع و ابتهال و لابه است. ابتهال گاه برای دفع بلا است و زمانی برای نزول بلا.
مباهله در عرف عرب
ین معنا در عرف عرب و نزد پیروان ادیان آسمانی معنایی کاملاً شناخته شده دارد و دعوت پیامبر اسلام(ص) از مسیحیان به مباهله، دعوت بدیع و فتح بابی نو برای اثبات حق و ابطال باطل نبوده است. از این رو می‌بینیم که مسیحیان نجران به گونه‌ای طبیعی با آن برخورد کردند و حتی وقتی پیامبر اسلام(ص) بر سر زانوان نشستند و دست به دعا برداشتند، ابوحارثه - اسقف بزرگ مسیحیان -گفت: او همانند انبیا برای مباهله نشسته است[۳]. این عمل بعد از بی‌نتیجه ماندن احتجاجات و مباحثات، برای نابودی هر یک از طرفین انجام می‌گرفته است.[۴]
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج١١، ص٧٢.
- ↑ ر. ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۲۸.
- ↑ طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۶۲.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۵.