زنج در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = زنج | |||
| عنوان مدخل = زنج | |||
| مداخل مرتبط = [[زنج در معارف مهدویت]] - [[زنج در معارف دعا و زیارات]] | |||
| پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
زنج، معرّب زنگ است. زنجی و زنگباری قومی از سیاهان در [[آفریقا]] هستند. [[سرزمین]] زنج جنوب سودان است. زنج سرزمینی است که شمال آن [[یمن]]، و جنوب آن فیافی، و [[مشرق]] آن نوبه و [[غرب]] آن [[حبشه]] است. [[امام سجاد]]{{ع}} در [[صحیفه]] آن‌گاه که از [[خدای متعال]] [[پیروزی اسلام]] را بر [[دشمنان]] درخواست می‌فرماید از زنج نیز در کنار [[هند]] و [[روم]] و... نام می‌برد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ وَ اعْمُمْ بِذَلِكَ أَعْدَاءَكَ فِي أَقْطَارِ الْبِلَادِ مِنَ الْهِنْدِ وَ الرُّومِ وَ... وَ الزَّنْجِ}}<ref>دعای ۲۷.</ref>؛ «ای [[خداوند]] چنان کن که این [[دعا]] همه دشمنانت را در اقطار بلاد در برگیرد: از [[هندوان]] و [[رومیان]] و... و زنگبار».<ref>ریاض السالکین فی شرح صحیفة سیدالساجدین{{ع}}، سیدعلی خان حسینی حسنی مدنی شیرازی، مؤسسة النشر اسلامی، قم، ۱۴۰۹، چاپ اول؛ الصحیفة السجادیة الکاملة شرح و حاشیة، غائب عسیلی، المؤسسة الدولیة، بیروت، ۱۹۹۹ م، چاپ دوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبد المحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.</ref><ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «زنج»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۲۶۱.</ref> | زنج، معرّب زنگ است. زنجی و زنگباری قومی از سیاهان در [[آفریقا]] هستند. [[سرزمین]] زنج جنوب سودان است. زنج سرزمینی است که شمال آن [[یمن]]، و جنوب آن فیافی، و [[مشرق]] آن نوبه و [[غرب]] آن [[حبشه]] است. [[امام سجاد]] {{ع}} در [[صحیفه]] آن‌گاه که از [[خدای متعال]] [[پیروزی اسلام]] را بر [[دشمنان]] درخواست می‌فرماید از زنج نیز در کنار [[هند]] و [[روم]] و... نام می‌برد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ وَ اعْمُمْ بِذَلِكَ أَعْدَاءَكَ فِي أَقْطَارِ الْبِلَادِ مِنَ الْهِنْدِ وَ الرُّومِ وَ... وَ الزَّنْجِ}}<ref>دعای ۲۷.</ref>؛ «ای [[خداوند]] چنان کن که این [[دعا]] همه دشمنانت را در اقطار بلاد در برگیرد: از [[هندوان]] و [[رومیان]] و... و زنگبار».<ref>ریاض السالکین فی شرح صحیفة سیدالساجدین {{ع}}، سیدعلی خان حسینی حسنی مدنی شیرازی، مؤسسة النشر اسلامی، قم، ۱۴۰۹، چاپ اول؛ الصحیفة السجادیة الکاملة شرح و حاشیة، غائب عسیلی، المؤسسة الدولیة، بیروت، ۱۹۹۹ م، چاپ دوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبد المحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.</ref><ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «زنج»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۲۶۱.</ref> | ||
== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:1100609.jpg|22px]] [[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|'''مقاله «زنج»، دانشنامه صحیفه سجادیه''']] | # [[پرونده:1100609.jpg|22px]] [[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|'''مقاله «زنج»، دانشنامه صحیفه سجادیه''']] | ||
{{پایان منابع}} | |||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{ | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:امام مهدی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۱
این مدخل زیرشاخهٔ بحث زنج است. زنج از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: زنج در معارف مهدویت - زنج در معارف دعا و زیارات - پرسش‌های مرتبطمقدمه
زنج، معرّب زنگ است. زنجی و زنگباری قومی از سیاهان در آفریقا هستند. سرزمین زنج جنوب سودان است. زنج سرزمینی است که شمال آن یمن، و جنوب آن فیافی، و مشرق آن نوبه و غرب آن حبشه است. امام سجاد (ع) در صحیفه آن‌گاه که از خدای متعال پیروزی اسلام را بر دشمنان درخواست می‌فرماید از زنج نیز در کنار هند و روم و... نام می‌برد: «اللَّهُمَّ وَ اعْمُمْ بِذَلِكَ أَعْدَاءَكَ فِي أَقْطَارِ الْبِلَادِ مِنَ الْهِنْدِ وَ الرُّومِ وَ... وَ الزَّنْجِ»[۱]؛ «ای خداوند چنان کن که این دعا همه دشمنانت را در اقطار بلاد در برگیرد: از هندوان و رومیان و... و زنگبار».[۲][۳]
منابع
پانویس
- ↑ دعای ۲۷.
- ↑ ریاض السالکین فی شرح صحیفة سیدالساجدین (ع)، سیدعلی خان حسینی حسنی مدنی شیرازی، مؤسسة النشر اسلامی، قم، ۱۴۰۹، چاپ اول؛ الصحیفة السجادیة الکاملة شرح و حاشیة، غائب عسیلی، المؤسسة الدولیة، بیروت، ۱۹۹۹ م، چاپ دوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبد المحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.
- ↑ شیرزاد، امیر، مقاله «زنج»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۶۱.