اهل حل و عقد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اهل حل و عقد''': برخلاف [[شیعه]] که معتقدند [[امام]] و خلیفه [[پیامبر]] براساس نصّ و از سوی خدا و [[پیامبر]] منصوب و مشخّص می‌شود، [[اهل سنت]] در مسألۀ انتخاب خلیفه به‌نظر اهل حل و عقد تکیه می‌کنند، یعنی آنان که در جامعه مورد اعتماد و توجّه مردم‌اند و امور را می‌بندند و می‌گشایند. می‌گویند: علمایی که تصمیم‌گیرندگان امورند، اگر بر امری اتفاق نظر کنند، از جمله در مسألۀ خلافت، کافی است. آنان چون [[اجماع]] را یکی از راه‌های اثبات مشروعیّت [[خلافت]] می‌دانند و در مسألۀ انتخاب [[ابوبکر]]، اجماع مردم هم نبود، ناچار اجتماع اهل حلّ و عقد و چهره‌های نافذ و مؤثّر را کافی دانستند، هرچند شمار آنان اندک باشد. حتی برخی از علمای [[اهل سنت]]، بیعت یک یا دو نفر را با [[امام]] و خلیفه کافی می‌دانند و می‌گویند لازم نیست همه با او بیعت کنند.<ref>شیعه‌شناسی و پاسخ به شبهات، ج ۱، ص ۴۷۹(به نقل از شرح صحیح ترمذی ۱۳/۲۲۹)</ref> هرچند ممکن است در برخی امور مردم، به نظر کارشناسان و خبرگان مراجعه شود و نظر اهل حلّ و عقد و معتمدین محلّ ملاک قرار بگیرد، امّا نه در مسائلی که خدا و رسول  در آنها نظر و دستور خاصّ و صریح دارند. [[امامت]] نیز از این امور است و مراجعه به آراء اهل حل و عقد در خلافت و امامت، نوعی اجتهاد در مقابل نصّ است..<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۱۱۳.</ref>