نامۀ ۱۵ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[هدف امام]] [[علی]] {{ع}} در [[زمام‌داری]]، [[کشورگشایی]] و سیطره بر [[مردمان]] نبود. تنها هدفی که [[امام]] از [[حکومت]] داشت، احقاق [[حقوق]] و [[اجرای عدالت]] در [[جامعه]] بود. از این‌رو در تمام دوران کوتاه [[حکومت]] همه حرکت‌های او بر همین محور قرار داشت. جهادهای [[امام]] نیز در واقع [[جنگ]] علیه جاهلانی بود که با استفاده از [[زر و زور]] و [[تزویر]] [[دل]] در [[سلطه]] بر [[جوامع]] و [[مردمان]] خوش کرده بودند و [[امام]] به هیچ‌روی با آن‌ها همگام نمی‌شد و مماشات نمی‌کرد. از این‌رو دیدگاه [[امام]] به [[جنگ]] و [[جهاد]] همان دیدگاه عبادت‌گونه بود. بر همین اساس [[امام]] هرگز آغازگر [[جنگ‌ها]] نبود و [[یاران]] خود را از شروع [[جنگ]] [[نهی]] می‌کرد. [[روایت]] است که [[امام]] در هنگام حرکت و آغاز [[جنگ]] بسیار [[دعا]] و [[تضرع]] می‌کرد؛ از جمله این [[کلام]] که [[امام]] ضمن آن به [[قدرت الهی]] گواهی می‌دهد و [[خدا]] را [[بهترین]] داور میان خود و [[دشمنان]] یاد می‌کند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 763.</ref>.

* افزون بر [[سید رضی]]، [[نصر بن مزاحم]] در وقعة الصفین و [[شیخ مفید]] در کتاب الجمل این [[نامه]] را [[روایت]] کرده‌اند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 764.</ref>.

* خدایا [[دل‌ها]] به سوی تو روانه است و گردن‌ها به درگاه تو کشیده، دیده‌ها به آستان تو دوخته، گام‌ها در راه تو نهاده و تن‌ها در [[خدمت]] تو لاغر شده. خدایا دشمنی‌های پوشیده [[آشکار]] است و در خروش و دیگ‌های [[کینه]] در جوش. خدایا به تو [[شکوه]] آریم که پیامبرمان را میان خود نداریم و [[دشمنان]] ما بسیارند و هر یکی‌مان چیزی را خواستار. "خدایا میان ما و دشمنانمان به [[حق]] [[داوری]] فرما، که تو [[بهترین]] داورانی"<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 764.</ref>.