بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[عبدالله بن جعفر حمیری در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
[[ابوالعباس عبدالله بن جعفر بن حسین بن مالک حمیری قمی]] از [[محدثان]] بنام و برجسته [[اهل قم]] و دارای جایگاه و [[منزلت]] ویژه‌ای نزد [[قمی‌ها]] بود. وی در اواخر [[عمر]] و در سال ۲۹۰ هـ راهی [[کوفه]] شد و مورد استقبال [[مردم]] و طالبان [[علم]] قرار گرفت، از این رو مجلس درسی برپا ساخته و گروه بسیاری از [[مردم کوفه]] در درس وی حاضر شده و بهره‌های فراوانی بردند.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۱۸.</ref> در منابع از خاستگاه [[علمی]] [[حمیری]] سخنی به میان نیامده، اما چنین برداشت می‌‌شود که وی تحصیلات خویش را در قم فرا گرفته و احتمالا [[شاگردان]] فراوانی را در قم پرورش داده است و پس از آن راهی [[سرزمین]] [[عراق]] گردیده است. حمیری از مشایخی چون [[ابوهاشم داود بن قاسم جعفری]] و [[محمد بن ولید]] استماع [[حدیث]] کرد<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۲۹۵ و ۵۴۰.</ref> و گروهی همانند [[حسین بن احمد مالکی]]، [[علی بن ابراهیم بن هاشم]]، [[محمد بن حسن بن ولید]] و [[علی بن حسین بن بابویه قمی]] از وی حدیث [[روایت]] کرده‌اند.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۱۸۹ ـ ۱۹۰؛ اختیار معرفة الرجال، ص۲۹۵.</ref> [[شیخ طوسی]] وی را در زمره [[یاران]] [[امام حسن عسکری]]{{ع}} بر شمرده و او را محدثی [[ثقه]] دانسته است.<ref>رجال الطوسی، ص۴۳۲.</ref> [[ابن شهرآشوب]] و [[علامه حلی]] نیز بر [[وثاقت]] وی تأکید کرده‌اند.<ref>معالم العلماء، ص۶۵؛ خلاصة الاقوال، ص۱۰۶.</ref> در [[تاریخ]] [[وفات]] حمیری [[اختلاف]] است: برخی آن را سال ۲۹۲ هـ<ref>ایضاح المکنون، ج۲، ص۱۹۸.</ref> و گروهی در اوایل [[قرن چهارم هجری]] و حدود ۳۱۰ هـ دانسته‌اند.<ref>الاعلام، ج۴، ص۷۶.</ref> | [[ابوالعباس عبدالله بن جعفر بن حسین بن مالک حمیری قمی]] از [[محدثان]] بنام و برجسته [[اهل قم]] و دارای جایگاه و [[منزلت]] ویژه‌ای نزد [[قمی‌ها]] بود. وی در اواخر [[عمر]] و در سال ۲۹۰ هـ راهی [[کوفه]] شد و مورد استقبال [[مردم]] و طالبان [[علم]] قرار گرفت، از این رو مجلس درسی برپا ساخته و گروه بسیاری از [[مردم کوفه]] در درس وی حاضر شده و بهره‌های فراوانی بردند.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۱۸.</ref> در منابع از خاستگاه [[علمی]] [[حمیری]] سخنی به میان نیامده، اما چنین برداشت می‌‌شود که وی تحصیلات خویش را در قم فرا گرفته و احتمالا [[شاگردان]] فراوانی را در قم پرورش داده است و پس از آن راهی [[سرزمین]] [[عراق]] گردیده است. حمیری از مشایخی چون [[ابوهاشم داود بن قاسم جعفری]] و [[محمد بن ولید]] استماع [[حدیث]] کرد<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۲۹۵ و ۵۴۰.</ref> و گروهی همانند [[حسین بن احمد مالکی]]، [[علی بن ابراهیم بن هاشم]]، [[محمد بن حسن بن ولید]] و [[علی بن حسین بن بابویه قمی]] از وی حدیث [[روایت]] کرده‌اند.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۱۸۹ ـ ۱۹۰؛ اختیار معرفة الرجال، ص۲۹۵.</ref> [[شیخ طوسی]] وی را در زمره [[یاران]] [[امام حسن عسکری]]{{ع}} بر شمرده و او را محدثی [[ثقه]] دانسته است.<ref>رجال الطوسی، ص۴۳۲.</ref> [[ابن شهرآشوب]] و [[علامه حلی]] نیز بر [[وثاقت]] وی تأکید کرده‌اند.<ref>معالم العلماء، ص۶۵؛ خلاصة الاقوال، ص۱۰۶.</ref> در [[تاریخ]] [[وفات]] حمیری [[اختلاف]] است: برخی آن را سال ۲۹۲ هـ<ref>ایضاح المکنون، ج۲، ص۱۹۸.</ref> و گروهی در اوایل [[قرن چهارم هجری]] و حدود ۳۱۰ هـ دانسته‌اند.<ref>الاعلام، ج۴، ص۷۶.</ref> | ||