(۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{مدخل مرتبط
#تغییر_مسیر [[قیام توابین]]
| موضوع مرتبط = توابین
| عنوان مدخل = توابین
| مداخل مرتبط = [[توابین در تاریخ اسلامی]]
| پرسش مرتبط =
}}
'''توابین''' به گروهی از شیعیان کوفه گفته می‌شود که پس از حادثه کربلا به خاطر [[یاری]] نکردن [[امام حسین]]{{ع}} از [[کار]] خود پشیمان شده و در سال ۶۵ هجری به [[رهبری]] [[سلیمان بن صرد خزاعی]] [[قیام]] کردند. منتها در مقابله با سپاه شام [[شکست]] خوردند.
==آشنایی اجمالی==
«توابین» (به‌معنای: [[توبه‌کنندگان]])، [[لقب]] گروهی از [[شیعیان کوفه]] است که به [[خون‌خواهی]] [[شهدای کربلا]] [[قیام]] کردند. پس از [[حادثه کربلا]]، شیعیان کوفه به‌خاطر [[یاری]] نکردن [[امام حسین]]{{ع}} پشیمان شده و [[توبه]] کردند و زدودن [[ننگ]] کوتاهی در [[نصرت امام]] را در قیام و [[انتقام]] از [[قاتلان سید الشهدا]]{{ع}} دیدند.
[[سلیمان بن صرد خزاعی]] را که از [[اصحاب پیامبر]] به شمار می‌‌رفت و از چهره‌های بارز [[شیعه]] بود به [[ریاست]] [[برگزیده]]، در [[خانه]] او گرد آمدند و هم [[پیمان]] شدند تا دست به قیام علیه [[امویان]] بزنند. آغاز تصمیمشان در سال ۶۱ [[هجری]] بود، لکن [[زمان]] [[نهضت]] را در سال ۶۵ هجری قرار دادند. در این مدّت، با جذب افراد به گروه خویش و تهیّه [[سلاح]] و فراهم کردن امکانات نهضت، پس از مدّتی [[سازماندهی]] مخفیانه، سرانجام با جمعیتی ۴۰۰۰ نفری قیام کردند و با [[شعار]] «[[یا لثارات الحسین]]»، عازم [[نخیله]] شدند تا از آنجا به سوی [[شام]] حرکت کنند. شروع قیام آنان را در عصر [[مروان بن حکم]]، [[روز]] چهارشنبه بیست و دوّم [[ربیع الثانی]] گفته‌اند<ref>انصار الحسین، شمس الدین، ص۲۰۵.</ref>.
بر سر [[تربت سید الشهدا]]{{ع}} رفتند و پس از [[زیارت]] [[قبر]] حسین{{ع}} و گریه‌ها و ناله‌ها با [[خدا]] چنین [[راز و نیاز]] کردند: «پروردگارا! ما پسر دختر پیامبرمان را [[خوار]] و بی‌یاور ساختیم، گذشته ما را ببخشای و توبه ما را بپذیر که تو توبه پذیر [[مهربانی]]، بر حسین و [[یاران]] [[شهید]] و [[صدّیق]] او [[رحمت]] فرست. ما تو را [[شاهد]] می‌گیریم که بر همان راه و هدفی هستیم که آنان [[جان]] باختند، پس اگر ما را نبخشایی و رحم نکنی از زیانکاران خواهیم بود»<ref>ثوره الحسین، شمس الدین، ص۲۶۴.</ref>.
==[[نبرد]] در [[عین‌الورده]]==
{{اصلی|عین‌الورده}}
این [[جماعت]] به دلیل اظهار [[توبه]] و [[پشیمانی]]، به «[[توّابین]]» مشهور شدند. چون عامل اصلی فاجعه [[کربلا]] را [[حکومت]] [[یزید]] می‌دانستند، از آنجا رو به [[شام]] نهادند و به عین‌الورده آمدند و در آنجا با [[سپاه شام]] برخوردی شدید داشتند. پس از چندین [[روز]] نبرد سخت، سرانجام سران [[نهضت]]، از جمله [[سلیمان بن صرد]] که آن هنگام ۹۳ سال از عمرش می‌گذشت به [[شهادت]] رسیدند و [[انقلابیون]] چون توان مقابله با [[سپاه]] انبوه شام را که با [[فرماندهی]] «[[حصین بن نمیر]]» آمده بودند نداشتند، شبانه به [[کوفه]] رفتند، البته جمعی هم در درگیری [[شهید]] شدند<ref>حیاه الامام الحسین، باقر شریف القرشی، ج۳، ص۴۵۰؛ کامل ابن اثیر، حوادث سال ۶۵.</ref>. [[رهبران]] نهضت، به‌جز [[سلیمان]]، عبارت بودند از: [[مسیّب بن نجبه]]، [[عبد الله بن سعد ازدی]]، [[عبد الله بن وال]]، [[رفاعة بن شدّاد]]<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۱۳۰؛ جواد محدثی|محدثی، جواد، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۵۹.</ref>.
