←کتمان فضایل علی
(←منابع) |
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
{{اصلی|کتمان فضایل علی}} | {{اصلی|کتمان فضایل علی}} | ||
یکی از راه‌های مقابله امویان و معاویه با امیرالمؤمنین {{ع}}، [[کتمان]] [[فضایل]] [[خاندان]] [[عصمت]] و [[مناقب]] [[اهل بیت]] و جلوگیری از [[نقل]] [[روایات]] دربارۀ [[امام علی|علی]] {{ع}} و [[آل علی]] بود. اوج [[سیاست]] [[کتمان]] و منع، در زمان [[معاویه]] بود که به جلوگیری از نشر [[فضایل علی]] {{ع}} اکتفا نکرد، بلکه [[لعن امام علی|لعن و سب علی]] {{ع}} را در برنامه‌های [[تبلیغی]] و [[فرهنگی]] خود قرار داد<ref>نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج ۱ ص ۱۱ و ۱۷</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۱۰.</ref> | یکی از راه‌های مقابله امویان و معاویه با امیرالمؤمنین {{ع}}، [[کتمان]] [[فضایل]] [[خاندان]] [[عصمت]] و [[مناقب]] [[اهل بیت]] و جلوگیری از [[نقل]] [[روایات]] دربارۀ [[امام علی|علی]] {{ع}} و [[آل علی]] بود. اوج [[سیاست]] [[کتمان]] و منع، در زمان [[معاویه]] بود که به جلوگیری از نشر [[فضایل علی]] {{ع}} اکتفا نکرد، بلکه [[لعن امام علی|لعن و سب علی]] {{ع}} را در برنامه‌های [[تبلیغی]] و [[فرهنگی]] خود قرار داد<ref>نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج ۱ ص ۱۱ و ۱۷</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۱۰.</ref> | ||
==فضائل امام{{ع}}== | |||
[[حکیمان]] در [[حکمت]] علی{{ع}}، [[عارفان]] در [[عبودیت]] علی{{ع}}، [[شجاعان]] در [[شجاعت]] علی{{ع}}، [[سیاست‌مداران]] در [[سیاست‌مداری]] و [[عدالت علی]]{{ع}}، [[اندیشمندان]] و دانش‌وران در [[دانش]] و [[علم]] علی{{ع}}، [[سخنوران]] و [[خطیبان]] در بیان علی{{ع}} در شگفت هستند. از رهگذر این [[شگفتی]]، [[دانشمندان]] و [[عالمان]] هر عصری در [[شخصیت]] ممتاز او آثار پرشماری نگاشته‌اند. آن [[حضرت]] درباره شخصیت خود و [[ناتوانی]] [[روزگار]] از شناختن او فرمود: {{متن حدیث|غَداً تَرَوْنَ أَيَّامِي وَ يَكْشِفُ لَكُمْ عَنْ سَرَائِرِي}}<ref>سیدرضی، نهج البلاغه، کلام ۱۴۹.</ref>؛ «فردا روزهای مرا می‌بینید و ویژگی‌های ناشناخته من برایتان آشکار می‌شود». بنابراین، هرچه [[زمان]] بگذرد جلوه‌های بیشتری از شخصیت والای علی{{ع}} آشکار می‌شود. | |||
[[مقام]] و [[منزلت امام علی]]{{ع}} در نزد [[رسول خدا]]{{صل}} بر هیچ [[انسان]] آزادهای پوشیده نیست. آن حضرت چنان مورد توجه رسول خدا{{صل}} بود که حتی به هنگام [[نزول وحی]] نیز همراه او بود<ref>سیدرضی، نهج البلاغه (صبحی صالح)، خطبه ۱۲۲، ص۱۷۸.</ref> و می‌شنید آنچه را رسول خدا{{صل}} می‌شنید و می‌دید آنچه را رسول خدا{{صل}} می‌دیدید<ref>سیدرضی، نهج البلاغه (صبحی صالح)، خطبه ۱۹۱، ص۳۰۰.</ref>. [[امیرمؤمنان]]{{ع}} خود در [[خطبه قاصعه]] به مقام و [[منزلت]] خود نزد [[پیامبر]] چنین اشاره کرده است: | |||
شما می‌دانید من را نزد رسول خدا{{صل}} چه جایگاهی است و خویشاوندی‌ام با او در چه نسبت است. آنگاه که [[کودک]] بودم من را در کنار خود نهاد، بر سینه خویش جا داد، در بستر خود خوابانید، چنان‌که تنم را به تن خویش می‌سود و بوی خوش خود را به من می‌بویانید و گاه بود که چیزی را می‌جوید، سپس آن را به من می‌خورانید. از من دروغی در گفتار نشنید و خطایی در [[کردار]] ندید<ref>سیدرضی، نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲ (خطبه قاصعه)، ترجمه شهیدی، ص۲۲۲.</ref>. در یک [[کلام]]، آن حضرت در تبیین جایگاه خود با رسول خدا{{صل}} چنین فرمود: {{متن حدیث|كَالصِّنْوِ مِنَ الصِّنْو}}<ref>سیدرضی، نهج البلاغه، نامه ۴۴.</ref>؛ «من و پیامبر{{صل}} مانند دو درخت از یک ریشه‌ایم».<ref>گروه تاریخ پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۲.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||