۶۴٬۶۴۲
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'رده:(اا): پرسشهایی با ۱ پاسخ' به '') |
جز (جایگزینی متن - '↵::::::' به ' ') |
||
خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
'''توضیح استدلال''' | '''توضیح استدلال''' | ||
در [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}، مودت خویشاوندان خاص پیامبر{{صل}} که - مطابق [[روایت]] ابن عباس-، علی، فاطمه، [[حسن]] و [[حسین]]{{عم}} میباشند، به صورت مطلق و بدون هیچ قید و شرطی واجب شده است، چنین مودتی ملازم با امامت است؛ زیرا اولاً: مودت مطلق، مستلزم وجوب اطاعت و [[حرمت مخالفت]] است، چون [[عدم اطاعت]] و [[مخالفت]]، با مودت مطلق [[سازگاری]] ندارد، این وجه همان است که در استدلال علامه حلی بیان شده است، یعنی مقصود ایشان از این که وجوب مودت مستلزم وجوب اطاعت است، و این که مخالفت با مودت سازگاری ندارد، مودت مطلق، یعنی مودت در همه حالات و به لحاظ همه اقوال و [[افعال]]<ref>{{عربی|أن وجوب المودة مطلقا يستلزم وجوب الطاعة مطلقا}}. دلائل الصدق، ج۲، ص۱۲۵.</ref> است، و وجوب اطاعت مطلق از فردی به معنای امامت او است. | |||
و ثانیاً: وجوب مودت مطلق و بی قید و شرط، مستلزم [[عصمت]] است؛ زیرا غیر [[معصوم]] چه بسا در اقوال یا افعالش مرتکب [[خطا]] و [[گناه]] شود، که در آن صورت، [[محبت]] او واجب و بلکه جایز نخواهد بود. | و ثانیاً: وجوب مودت مطلق و بی قید و شرط، مستلزم [[عصمت]] است؛ زیرا غیر [[معصوم]] چه بسا در اقوال یا افعالش مرتکب [[خطا]] و [[گناه]] شود، که در آن صورت، [[محبت]] او واجب و بلکه جایز نخواهد بود. |