دیدگاه یهود درباره انتظار چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع اصلی       = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]

| تصویر             = 7626626268.jpg

| مدخل بالاتر     = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت]] / [[انتظار فرج]]  

| مدخل اصلی   =  [[انتظار از دیدگاه یهود]]

| مدخل وابسته   =

| پاسخ‌دهنده        =

| پاسخ‌دهندگان      = ۵ پاسخ

==عبارت‌های دیگری از این پرسش==

== پاسخ جامع اجمالی==

===[[انتظار]] از نگاه [[یهود]]===

*[[آیین یهود]]، یکی از [[ادیان]] بزرگ [[الهی]] قبل از [[اسلام]] است [[کتاب مقدس]] آنها "[[تورات]]" و [[تفسیر]] آن "تلمود" نام دارد. [[انتظار]] [[موعود]] [[آخرالزمان]] از [[اعتقادات]] ضروری [[یهودیت]] است<ref>ر.ک. [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۲۰-۲۵.</ref>. در طول تاریخِ پر فراز و نشیب [[یهود]]، [[انتظار]] [[منجی]] موج می‌زند و [[سختی‌ها]] و آوارگی‌ها را به [[امید]] آمدن [[منجی موعود]] و [[برتری]] در [[جهان]] متحمل شده‌اند<ref>ر.ک. [[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی ‎اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص۳۰، ۳۱؛ [[زهرا ابراهیمی|ابراهیمی، زهرا]]، [[نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی (مقاله)|نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی]]، ص ۶۷-۷۳.</ref>. از این رو مسألۀ [[انتظار]] در [[آیین یهود]] به طور جدی مطرح است و در آثار [[دینی]] [[یهود]] از جمله [[اسفار تورات]] و دیگر کتاب‌های [[انبیاء]] آنان همواره به [[موعود]]، [[علائم]] [[آخرالزمان]] و [[رجعت]] اشاره شده است<ref>ر.ک. [[ناصر فروهی|فروهی، ناصر]]، [[انتظار فرج ۶ (مقاله)|انتظار فرج]]؛ [[سکینه طاووسی|طاووسی، سکینه]]، [[انتظار از دیدگاه اهل بیت (کتاب)|انتظار از دیدگاه اهل بیت]]، ص ۷۴-۷۵.</ref>.

===برخی از [[اعتقادات]] [[یهود]] درباره [[انتظار]]===

*در آثار [[مقدس]] نزد [[یهود]] از سه [[موعود]] سخن به میان آمده است: [[حضرت مسیح]]، [[حضرت محمد]] {{صل}} و [[حضرت مهدی]] {{ع}}. از آنجا که [[یهود]] به دو [[موعود]] نخست نگرویدند، باید نسبت به مسألۀ [[انتظار]] [[موعود]] حساس و نگران باشند<ref>ر.ک. [[سکینه طاووسی|طاووسی، سکینه]]، [[انتظار از دیدگاه اهل بیت (کتاب)|انتظار از دیدگاه اهل بیت]]، ص ۷۴-۷۵.</ref>. بر اساس [[اعتقاد]] [[یهود]] با آمدن [[موعود]]، همۀ موجودات از وجود او بهره‌مند خواهند شد، [[منتظران]] [[خداوند]] [[وارث زمین]] خواهند شد و [[صالحان]] مورد تأیید [[خداوند]] قرار خواهند گرفت<ref>ر.ک. [[ناصر فروهی|فروهی، ناصر]]، [[انتظار فرج ۶ (مقاله)|انتظار فرج]]؛ [[محبوب شفائی|شفائی، محبوب]]، [[موعود حق (کتاب)|موعود حق]]، ص ۱۷۴ </ref>. از دیگر معتقدات [[یهود]] می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: [[ظهور منجی]]، [[حمایت]] از [[نیکان]]، از بین رفتن [[ستمگران]]، از بین رفتن [[فقر]]، [[رفتار]] عادلان؛ او با [[مردم]] و [[یاری]] رساندن به [[فقرا]] و مساکین، تسلط او بر تمام [[زمین]]، افزونی [[نعمت]] و زراعت، [[داوری]] بر [[اقوام]] و...، [[ظهور]] [[مصلح کل]] که از وعده‌های محتوم [[الهی]] و موجب [[آرامش]] و [[امید به آینده]] است<ref>ر.ک. [[زهرا ابراهیمی|ابراهیمی، زهرا]]، [[نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی (مقاله)|نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی]]، ص ۶۷-۷۳.</ref>.

*[[چشم به راهی]] و [[انتظار]] شخصی فوق‌العاده در بحرانی‌ترین ایام روزگار و [[دادرسی]] او نسبت به [[بندگان خدا]]؛ در منابع کنونی [[یهود]] با همۀ تحریفاتی که طی قرون متمادی در آنها رخ داده، قابل توجه و [[عنایت]] است<ref>ر.ک. [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۲۰-۲۵؛ [[زهرا ابراهیمی|ابراهیمی، زهرا]]، [[نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی (مقاله)|نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی]]، ص ۶۷-۷۳.</ref>. هم اکنون هرساله در مراسم سالگرد بنیانگذاری [[اسرائیل]] مراسم باشکوهی برپا می‌کنند و در آن مراسم ادعیه‌ای خوانده می‌شود، از جمله این [[دعا]]: "ارادۀ خدای ما چنین [[باد]] که به [[لطف]] او [[شاهد]] سپیده‌دم [[آزادی]] باشیم و نفخ صور [[مسیحا]] گوش ما را نوازش دهد"<ref>جولیوس کرینستون، ترجمه حسین توفیقی، انتظار مسیحا در آیین یهود، ص ۱۳</ref>.

===شواهد [[اعتقاد]] به [[انتظار]] در آثار [[دینی]] [[یهودیت]]===

*در اینکه [[یهود]] به مقولۀ [[انتظار]] [[معتقد]] است، شواهد و [[دلایل]] فراوانی از [[کتاب مقدس]] [[یهودیان]] بخش [[عهد عتیق]] آن وجود دارد مانند:

#در مزمور ۳۷ آمده است: "[[خداوند]] [[داود]] [[نبی]] را به وسیلۀ [[انتظار]] تسلّی می‌دهد و او را به [[انتظار]] [[دعوت]] می‌نماید... با این بیان که ای داودا ذهنت را مشوش نساز که البته [[منتظران]] را [[خداوند]] [[وارث زمین]] قرار خواهد داد و آنان که [[لعنت]] شده‌اند پراکنده خواهند شد و [[صالحان]] همان کسانی هستند که [[زمین]] را به [[میراث]] برند و تا فرجام حیات [[جهان]] درآن زیست کنند"<ref>کتاب مقدس، سفر مزامیر داود، مزمور ۳۷ ر.ک: [[موعودی که جهان در انتظار اوست (کتاب)|موعودی که جهان در انتظار اوست (کتاب)]]، [[علی دوانی|دوانی، علی]]، ص ۹.</ref>.<ref>ر.ک. [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۲۰-۲۵؛ [[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی ‎اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص۳۰، ۳۱</ref>

#در [[کتاب مقدس]] [[یهودیان]] بخش [[صفینای نبی]] آمده است: "[[منتظر]] باشید زیرا [[هدف]] من این است که [[امت‌ها]] را جمع نمایم و ممالک را فراهم آورم، در آن زمان زبان [[پاک]] به [[امت‌ها]] باز خواهم داد تا جمع آنان [[اسم خدا]] را بخوانند و یک [[دل]] او را [[عبادت]] نمایند»<ref>کتاب مقدس، صفینای نبی، باب سوم، سطر ۸ و ۹، ر.ک: مهدی موعود، [[علی دوانی|دوانی، علی]]، ص ۱۱.</ref>.<ref>ر.ک. [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۲۰-۲۵.</ref>

===نتیجه‌گیری===

*بنابراین مقولۀ [[انتظار]] یکی از مسائل مورد ابتلای [[یهود]] بوده، هست و خواهد بود و در عصر کنونی نیز، جامعۀ یهودیّت همانند گذشتگان به [[انتظار]] نشسته و به [[ظهور]] [[منجی موعود]] معتقدند و [[کامل‌ترین]] و اصیل‌ترین بیان در [[انتظار]] مسیحایی در منابع [[یهود]] موج می‌زند<ref>ر.ک. [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۲۰-۲۵؛ [[زهرا ابراهیمی|ابراهیمی، زهرا]]، [[نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی (مقاله)|نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی]]، ص ۶۷-۷۳.</ref>.

| تصویر = Pic434.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[میرزا عباس مهدوی‌فرد]]]]

::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[میرزا عباس مهدوی‌فرد]]'''، در کتاب ''«[[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«[[آیین یهود]]، یکی از [[ادیان]] بزرگ [[الهی]] است که چندین قرن قبل از [[اسلام]]، در [[جزیرة العرب]] رایج و ظاهر شده است. در [[آیین یهود]] کتاب‌های فراوانی به عنوان [[کتاب مقدس]] و مصادر [[آیین]] مذکور شناخته می‌شوند؛ در رأس آنها کتاب [[تورات]] است، [[یهود]] معتقدند که این کتاب [[تورات]] همان کتابی است که بر [[موسی]] [[کلیم الله]]، [[وحی]] شده است و علمای [[یهود]] تفسیری بر [[تورات]] نوشته‌اند که "تلمود"<ref>تلمود به زبان (آرامی) به معنای تعلیم و آموزش است و آن مجموعه کاملی از اصول و فروع و احکام و فتاوی علمای یهود است که در ۳۶ مجلّد تدوین شده است، (خلاصه ادیان، جواد مشکور، ص ۱۴۲).</ref> نام دارد.

::::::کتاب [[تورات]] دارای بخش‌های مختلف و هر بخش آن سِفر نامیده می‌شود و هر سِفر دارای چند باب و [[آیه]] است. شور و التهاب [[انتظار]] [[موعود]] [[آخرالزمان]] مقوله‌ای است که در [[تاریخ]] پرفراز و نشیب یهودیّت موج می‌زند و چشم به راهی و آمدن یک [[منجی]]، از جمله [[اعتقادات]] ضروری یهودیّت می‌باشد. این [[اعتقاد]]، ریشه در منابع [[مقدس]] آنان دارد که در ادامه به برخی از [[بشارت‌ها]] که درباره این امر مهم بیان شده‌اند، اشاره خواهیم کرد.

::::::'''[[عهد عتیق]] و [[انتظار]]:'''

::::::در ابتدا به مسأله [[انتظار]] از دیدگاه [[یهود]] در عصر [[عتیق]] و با استفاده از منابع آنان در [[عهد عتیق]] می‌پردازیم.

:::::#'''در مزمور ۳۷ از [[مزامیر داود]] [[نبی]]:''' "[[خداوند]] [[داود]] [[نبی]] را به وسیله [[انتظار]] تسلّی می‌دهد. و او را به [[انتظار]] [[دعوت]] می‌نماید و به او [[وعده]] داده می‌شود که از کثرت شروران واهمه نداشته باشد. با این بیان که "ای داودا ذهنت را مشوش نساز که البته [[منتظران]] را [[خداوند]] [[وارث زمین]] قرار خواهد داد. و آنان که [[لعنت]] شده‌اند پراکنده خواهند شد. و [[صالحان]] از [[مردم]] همان کسانی هستند که [[زمین]] را به [[میراث]] برند و تا فرجام حیات [[جهان]] در آن زیست کنند"<ref>کتاب مقدس، سفر مزامیر داود، مزمور ۳۷ ر.ک: موعودی که جهان در انتظار اوست، علی دوانی، ص ۹.</ref>. این توصیه به [[انتظار]] [[وعده]] [[غلبه]] [[بندگان]] [[شایسته]] [[خدا]]، در [[قرآن کریم]] نیز مورد تأیید قرار گرفته است چنان‌که در سوره [[انبیاء]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور  پس از تورات  نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>.

:::::#در [[کتاب مقدس]] حیقوق [[نبی]] نیز به مسأله [[انتظار]] اشاره شده است و [[خداوند]] می‌فرماید: "اگر چه تأخیر نماید برایش [[منتظر]] باش، زیرا که خواهد آمد و درنگ نخواهد نمود، بلکه جمیع [[امت‌ها]] را نزد خود جمع می‌نماید و تمام قوم‌ها را برای خویش فراهم می‌آورد"<ref>کتاب مقدس، حیقوق نبی، عهد قدیم، باب دوم، ر.ک: موعودی که جهان در انتظار اوست، علی دوانی، ص ۱۲.</ref>. [[قرآن کریم]] نیز در دو مورد به این موضوع پرداخته است:

:::::##{{متن قرآن|فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ}}<ref>«بگو که غیب، تنها از آن خداوند است پس چشم به راه دارید که من (نیز) با شما از چشم به راه دارندگانم» سوره یونس، آیه ۲۰.</ref>.

:::::##{{متن قرآن|قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ}}<ref>«بگو: چشم به راه دارید که من (نیز) با شما از چشم به راه دارندگانم» سوره یونس، آیه ۱۰۲.</ref>.

:::::#در [[کتاب مقدس]] صفینای [[نبی]] می‌فرماید: "[[منتظر]] باشید زیرا [[هدف]] من این است که [[امت‌ها]] را جمع نمایم و ممالک را فراهم آورم، در آن زمان زبان [[پاک]] به [[امت‌ها]] باز خواهم داد تا جمع آنان [[اسم خدا]] را بخوانند و یک [[دل]] او را [[عبادت]] نمایند"<ref>کتاب مقدس، صفینای نبی، باب سوم، سطر ۸ و ۹، ر.ک: مهدی موعود، علی دوانی، ص ۱۱.</ref>.

:::::#در [[کتاب مقدس]] [[دانیال]] [[نبی]] نیز از [[انتظار]] سخن به میان آمده است: "زمان به سرعت در حال گذر است و [[علم]] در حال [[پیشرفت]]، در این رهگذر خوشا به حال کسی که جزء [[منتظران]] باشد"<ref>کتاب مقدس دانیال نبی، باب ۱۲، بند ۱ و ۲.</ref>. از آنچه که بیان شد قطع پیدا می‌کنیم که [[انتظار]] جزء [[اعتقادات]] مسلّم [[یهودیت]] در اعصار قدیم بوده است.

::::::'''[[یهودیان]] معاصر و [[انتظار]]:'''

::::::چشم به راهی و [[انتظار]] آمدن شخصی فوق‌العاده در بحرانی‌ترین ایام روزگار و [[دادرسی]] او نسبت به [[بندگان خدا]]؛ در منابع کنونی [[یهود]] با همه تحریفاتی که طی قرون متمادی در آنها رخ داده است قابل توجه و [[عنایت]] است. به طوری که در عصر حاضر مشاهده می‌کنیم که [[ادعیه]] و [[عبادات]] [[جامعه]] [[یهود]] خالی از [[انتظار]] نیست و کاملاً این [[عقیده]] در آنها ملموس است که ذیلاً به چند نمونه، اشاره می‌کنیم.

:::::#در کلمات قدوشا<ref>قدوشا: نیایش و ادعیه هفتگی و اعیاد یهود میباشد که از کلمات مقدس تشکیل یافته است.</ref> از [[انتظار]] سخن به میان آمده است، و این نمونه بارزی است بر این که معاصرین [[یهود]] از جمله [[منتظرین]] می‌باشند و [[امید]] و چشم‌براهی آنان را در اذهان متبلور می‌سازد، در آنجا که به [[منجی]] و [[موعود]] خود اشاره می‌کند و می‌گوید: "ای [[پادشاه]] ما! از مقامت ظاهر شو و بر ما [[حکم]] فرمائی کن چون [[مادر]] [[انتظار]] تو هستیم"<ref>انتظار مسیحا در آیین یهود، جولیوس کرینستون، ترجمه حسین توفیقی، ص ۷۷.</ref>.

:::::#[[یهودیان]] هم‌اکنون هرساله در مراسم سالگرد بنیانگذاری [[اسرائیل]]<ref>پنجم ماه عیار عبری.</ref> مراسم باشکوهی برپا می‌کنند و در آن مراسم ادعیه‌ای خوانده می‌شود و از جمله آن [[ادعیه]] این [[دعا]] است: "[[اراده]] خدای ما چنین باد که به [[لطف]] او [[شاهد]] سپیده‌دم [[آزادی]] باشیم و نفخ صور [[مسیحا]] گوش ما را نوازش دهد"<ref>انتظار مسیحا در آیین یهود، ص ۱۳.</ref>. در این فراز از [[دعا]] مشاهده می‌کنیم که چشم به راهی و [[امید]] به آمدن [[مسیحا]] و به ارمغان آوردن [[آزادی]] و رهایی برای [[ملت]] [[یهود]]، که مصداق بارز [[انتظار]] می‌باشد به وضوح بیان گردیده است.

:::::#[[نماز]] نامه‌های [[یهود]]<ref>نماز نامه‌های یهود، بیانی است از آرمان‌های بلند انبیاء و تأملات دانایان و فیلسوفان و تخیلات عارفان که عالمان دینی یهود آن را تنظیم نموده‌اند و صورت اولی آن بر می‌گردد به قرن اول میلادی و شکل فعلی آن ۶ یا ۷ قرن بعد تهیه شده است. (انتظار مسیحا، جولیوس کرینستون ترجمه حسین توفیقی، ص ۱۷۳).</ref>: در بند هفتم [[نماز]] نامه‌های [[یهود]] به این صورت به [[انتظار]] اشاره شده است: "چشمان ما ببیند که تو از در [[رحمت]] به صهیون<ref>نام تپه‌ای است در شهر اورشلیم.</ref> باز می‌گردی". و در فراز دیگری از آن نمازنامه آمده است که: "این [[اسیران]] بیچاره در سرزمین‌های بیگانه همچون غلامان و کنیزان از روزی که آنان را ترک کرده‌ای [[منتظر]] تو هستند"<ref>انتظار مسیحا در آیین یهود، پیشین، ص ۱۸۳.</ref>.

::::::همان‌گونه که مشاهده گردید می‌بینیم در عصر کنونی [[جامعه]] یهودیّت همانند گذشتگان به [[انتظار]] نشسته و به [[ظهور]] [[منجی موعود]] معتقدند و در مجموع [[کامل‌ترین]] و اصیل‌ترین بیان در [[انتظار]] مسیحایی در منابع [[یهود]] موج می‌زند»<ref>[[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص20-25.</ref>.

{{پایان جمع شدن}}

| تصویر = 13681166.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[محبوب شفائی]]]]

::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[محبوب شفائی]]'''، در کتاب ''«[[موعود حق (کتاب)|موعود حق]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«در [[تورات]] - در پاراش لخلخا، فصل ۱ از [[آیه]] ۲۰ از سفر [[تکوین]] از قول [[خداوند]] به [[ابراهیم خلیل]] - آمده است: در خصوص [[اسماعیل]] به تو شنواندم و [[اجابت]] کردم و او را [[برکت]] دادم و نسلش را مثل [[خاک]] - زیاد کردم به وسیله [[محمد]] و [[دوازده امام]]، و امتی [[عظیم]] از وی به وجود خواهم آورد. [[خداوند]] [[جلیل]]، پس از این که هفده [[بشارت]] به [[حضرت]] [[خلیل]]{{ع}} داد - چنانکه در [[پاداش]] مذکور مسطور است - [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} بعد از استماع [[بشارت]] مذکور، به [[سجده]] افتاد و تمنا کرد: کاش [[اسماعیل]] در حضور تو زیست کند. پس [[خداوند]] عالم فرمود: دعای تو را در [[حق]] [[اسماعیل]] به [[اجابت]] رساندم او را [[برکت]] داده و [[فرزندان]] او را زیاد خواهم کرد؛ [[قبیله]] بزرگ که عبارت از [[قبیله]] [[عرب]] است - از [[نسل]] او خواهد بود و او را بزرگ خواهم گرداند؛ به سبب این که [[محمد]]{{صل}} و [[دوازده امام]]، که اوصیای [[محمد]]{{صل}} هستند را از [[نسل]] او پدید خواهم آورد.  

::::::کلمه عبری (شمعتیخا) به معنی (استمعتک) در [[عربی]] است. یعنی شنوانیدم و [[اجابت]] کردم (مادماد) یعنی [[محمد]]{{صل}} و از نظر عدد - در اعداد [[یهود]] - مثل هم و معادل عدد ۹۲ هستند، (سنیم عاشار) به معنی (اثنی عشر) یعنی [[دوازده امام]] می‌باشد<ref>همان، ص ۸۹.</ref>.  

::::::در [[زبور داود]]: در ترجمه [[فارسی]] [[زبور]] ۳، از [[مزامیر داود]] - که [[چهل]] [[آیه]] است و در آخر [[تورات]] آمده - چنین مطالبی به چشم می‌خورد:  

::::::[[آیه]] (۹) زیرا که شریران منقطع می‌شوند، اما متوکلان به [[خداوند]]، [[وارث زمین]] خواهند شد.  

::::::[[آیه]] (۱۰) و حال، اندک است که شریر نیست می‌شود که هر چند مکانش را استفسار نمایی [[ناپیدا]] خواهد بود.  

::::::[[آیه]] (۱۱) اما متواضعان، [[وارث زمین]] شده، از کثرت [[سلامتی]] [[لذت]] می‌برند.  

::::::[[آیه]] (۱۷) چون بازوهای شریران شکسته می‌شود و [[خداوند]] صدیقان را تکیه‌گاه است.  

::::::[[آیه]] (۱۸) [[خداوند]] روزهای [[صالحان]] را می‌داند و [[میراث]] ایشان، ابدی خواهد شد.  

::::::[[آیه]] (۱۹) زیرا متبرکان [[وارث زمین]] خواهند شد اما ملعونان وی ([[خداوند]]) منقطع خواهند شد.  

| تصویر = Pic3063.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[ناصر فروهی]]]]

::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[ناصر فروهی]]'''، در مقاله ''«[[انتظار فرج ۶ (مقاله)|انتظار فرج]]»'' در این‌باره گفته است:

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۴. آقای رضوانی (پژوهشگر حوزه علمیه قم)؛

| تصویر = 15207.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[علی اصغر رضوانی]]]]

::::::آقای '''[[علی اصغر رضوانی]]'''، در کتاب ''«[[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«شور و التهاب [[انتظار]] [[موعود]] [[آخرالزمان]] در [[تاریخ]] پرفراز و نشیب یهودیت موج می‌زند. در [[عهد قدیم]] از [[کتاب مقدس]]، سفر [[مزامیر]] [[داوود]]، مزمور ۳۷ می‌خوانیم: به جهت وجود اشرار و ظالمین مأیوس مشو؛ زیرا نسل ظالمین از روی [[زمین]] برچیده خواهد شد و [[منتظرین]] [[عدل الهی]] [[وارثان زمین]] خواهند شد. و کسانی که مورد [[لعن]] الهی واقع گردند بینشان [[تفرقه]] خواهد افتاد. و [[انسان]] های [[صالح]] کسانی هستند که [[وارثان زمین]] شده و تا [[پایان تاریخ]] در روی [[زمین]] زندگی خواهند کرد<ref>کتاب مقدس، سفر مزامیر داوود.</ref>.

| تصویر = 1100130.jpg|100px|right|بندانگشتی|]]

::::::سرکار خانم '''[[سکینه طاووسی]]'''، در کتاب ''«[[انتظار از دیدگاه اهل بیت (کتاب)|انتظار از دیدگاه اهل بیت]]»'' در این‌باره گفته‌ است:

::::::«[[یهودیان]] که خود را پیرو [[حضرت]] موسای کلیم{{ع}} می‌‌دانند، [[منتظر]] [[مصلح]] موعودند و در آثار [[دینی]] خود، همواره به [[موعود]] اشاره کرده و از [[ظهور]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و حوادث مربوط به مبعث، [[علائم]] [[آخرالزمان]]، [[رجعت]] و نیز اشاراتی در مورد شخصیت [[آخرالزمان]] بیان نموده‌اند. به هر حال چون [[یهودیان]] به [[حضرت مسیح]]{{ع}} [[ایمان]] نیاوردند، به طبع، [[موعود]] آنان هنوز [[ظهور]] نکرده است.

::::::طبق آثار [[مقدس]] [[یهود]]، چهره سه [[موعود]] در آنها ترسیم شده: [[حضرت مسیح]]{{ع}}، [[حضرت محمد]]{{صل}} و [[حضرت مهدی]]{{ع}}. با وجود این اشارات، [[قوم یهود]] به [[حضرت مسیح]] و [[حضرت محمد]]{{صل}} نگرویدند، از این رو باید نسبت به مسأله [[انتظار]] [[موعود]] حساس و نگران باشند و به دور از سادگی و [[غفلت]]، به [[انتظار]] و [[آمادگی]] بیشتر از همگان اهمیت داده و از [[ظلم]] و [[تجاوز]] و [[انسان]] کُشی دست بکشند<ref>خورشید مغرب، ص ۵۵ - ۵۹.</ref>. گر چه بشارت‌های مذکور، همگی درست است اما آنها [[حق]] را نپذیرفتند: نه از زبان [[حضرت محمد]]{{صل}} و نه از زبان [[حضرت مسیح]]{{ع}}، حتی با وجود اینکه [[بشارت]] آمدن این دو [[پیامبر]] در کتب خود [[یهودیان]] آمده اما آنها با قبول نکردنشان در نهایت نابود خواهند شد.

| تصویر = 11384.jpg|100px|right|بندانگشتی|]]

::::::خانم '''[[زهرا ابراهیمی]]'''، در مقاله ''«[[نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی (مقاله)|نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«[[قوم]] بنی اسرائیل‌ نیز‌ از‌ سده‌های آغازین [[ظلم و ستم]] تا به حال‌ با‌ بشارت‌های [[انبیاء]]، [[منتظر ظهور]] شکوهمند [[منجی موعود]] به سر برده تا با ظهور‌ خود‌ آنها را به [[برتری]] در‌ جهان‌‌ برساند<ref>مراجعه شود به تاریخ جامع ادیان، تألیف جان بی‌ناس، ترجمه علی اصغر حکمت، چاپ پنجم، ۰۷۳۱، انتشارات آموزش انقلاب اسلامی، (چاپ دوم از‌ ویراسته جدید)، ص ۱۵۵</ref>. مسائل‌ محوری‌ و شکل‌گیری‌ این [[تفکر]] در مستندات [[دینی]] آنها‌ مذکور‌ است.  

::::::کلمه [[مسیح]] در [[دین یهود]] مبتنی بر عقایدی است که محور‌ آن‌ [[ظهور]] فردی‌ است به نام مسیح‌ (که گرفته شده از‌ واژه (Mashiah) یعنی تدعین (مسح) شده‌‌ است‌. کلمه عبری (Mashiah) یعنی مسح اشیاء یا افراد با روغن [[مقدس]] در زمان‌‌ مناسب‌ برای رسیدن به اهداف مقدس‌. علاوه‌ بر‌ اینها این کلمه‌ در‌ مورد افرادی نیز به‌ کار‌ می‌رود که [[رسالت]] از طرف [[خدا]] را به عهده می‌گیرند<ref>مراجعه شود به قاموس کتاب مقدس، ترجمه و تألیف مسترهاکس، چاپ اول، اساطیر، ۷۷۳۱، ص‌ ۳۰۸-۲۰۸</ref>. (یعنی فقط شامل‌ پادشاهان‌ یا‌ کشیش‌های والامقام نیست) این واژه در‌ مورد‌ نجات‌دهنده‌ای که‌ در‌ آخر‌ الزمان [[ظهور]] خواهد کرد‌ نیز به کار رفته و [[حکومت]] آرمانی [[منجی موعود]] را دربر گرفته است<ref>مراجعه شود به واژه‌های فرهنگ یهود، مترجمین:نصرت نصرت‌آبادی، منشه امیر‌، ابینوعم‌ شبتای، اوراهام‌ شماس، ساسون بلوم، ناشر انجمن جوامع یهودی، تل آویو، اسرائیل، چاپ اورشلیم، ۷۷۹۱ ص ۶۱۲.</ref>. این طرز تلقی‌ خاص‌ برگرفته از [[اعتقاد]] [[یهود]] بوده است‌ که‌، نجات‌ نهایی‌ بنی‌ [[اسرائیل]] به عهده فردی‌ از [[خاندان]] سلطنتی [[داوود]] خواهد بود و به وسیله او این [[نجات]] محقق خواهد شد و بنابر اعتقاد‌ یهودیان‌، او‌ پسری از نسل‌ [[داوود]] که [[بهترین]] فرد‌ تدهین‌ شده‌ پروردگار‌ است‌ خواهد‌ بود<ref>مراجعه شود به تاریخ جامع ادیان، تألیف جان بی ناس، ترجمه علی اصغر‌ حکمت‌، چاپ پنجم، ۰۷۳۱، انتشارات آموزش انقلاب اسلامی، ص ۲۵۵</ref>. و این کلمه به‌ معنای اخیر، یعنی آرزوی [[نجات]] [[جامعه]] و [[امید]] به رهایی [[انسان]] و [[منجی موعود]] تغییر یافت.  

::::::ماشیح‌ (Mashiah) [[اندیشه]] [[مدینه فاضله]] را در‌ ذهن‌ می‌پروراند<ref>مراجعه شود به واژهای فرهنگ یهود، مترجمین: نصرت نصرت‌آبادی، منشه‌ امیر‌، ابینوعم شبتای، اورهام‌ شماس، ساسون بلوم، ناشر انجمن جوامع یهودی، تل‌آویو، اسرائیل، چاپ ‌اورشلیم، ۷۷۹۱ ص ۸۳</ref> و [[بهشت]] از دست رفته را متذکر می‌شود که با [[ظهور]] او [[انسان]] می‌تواند آن عصر از دست رفته‌ را بازسازی کند. علاوه بر‌ آن‌ این واژه، جامعه‌ای تکامل‌یافته‌ را‌ در ذهن مجسم‌ می‌کند که حتی در آن [[بهشت]] گمشده نیز هرگز وجود نداشته است، یعنی در واقع‌ دنیای جدیدی توسط او شکل می‌گیرد که بر پایه احقاق [[حقوق]] از‌ دست‌ رفته‌ کسانی است که مورد [[ظلم و ستم]] واقع شده‌اند.  

::::::[[انتظار]] [[مسیح]] اساسا برگرفته از [[تفکر]] [[یهودی]] است. [[یهودیان]] در زمان‌های گذشته‌ به [[دلیل]] نگرانی از وضع موجود، گذشته خود را‌ مورد‌ توجه قرار‌ می‌دادند و در واقع آنها پس از اولین ویرانی [[شهر]] [[بیت المقدس]] [[منتظر ظهور]] [[رهبری]] قدرتمند و فاتح بوده‌اند‌ که [[قدرت]] و [[عظمت]] این [[قوم]] را که به [[اعتقاد]] خودشان در‌ تورات‌ قوم‌‌ [[خداوند]] نامیده شدند به عصر درخشان [[داوود]] و [[سلیمان]] برگرداند. ماشیح‌ (Mashiah) همان طور که گذشت [[لقب]] [[پادشاهان]] ‌‌بنی‌ [[اسرائیل]] بود و بر اساس‌ [[اعتقادات]] پیشینیان [[یهود]]، هرگاه فردی در حضور جمع توسط‌ پیامبران‌ با‌ روغن‌ مقدسی مسح می‌شد در واقع با این روش آن فرد به عنوان فرد مقدس‌ برای قوم‌ محسوب می‌گردید که این کلمه بعدها برای شخصیت آرمانی [[یهود]] به‌ کار رفت و بعد از‌ این‌ اطلاق، [[بنی اسرائیل]] [[منتظر]] [[پادشاه]] آرمانی خود بودند و به آن، عشق‌ می‌ورزیدند.  

::::::در تلمود به [[مأموریت]] [[ماشیح]] اشاره شده و آمده است: "انبیای [[بنی اسرائیل]] به‌ کرات به "روزهای آخر" (که هنوز‌ فرانرسیده است) به عنوان دورانی که در آن‌ [[عظمت]] ملی [[یهود]] به آخرین حد اعتلای خود خواهد رسید، اشاره کرده‌اند، این‌ [[امید]] به یک [[آینده]] [[نورانی]] و مشحون از [[سعادت]] در [[دل]] [[عامه]] [[مردم]] سخت‌ جایگزین‌ شد‌، و با گذشت زمان نه فقط شدت پیدا کرد، بلکه رؤیاهای‌ شگفت‌انگیزی را نیز که در [[جهان]] [[آینده]]، تحقق خواهد یافت، دربرگرفت. این‌ [[آینده]] درخشان و با شکوه، در اطراف شخصیت‌ ماشیح‌ (تدهین شده، با روغن‌ مسح [[مقدس]]) که از جانب [[خداوند]] [[مأموریت]] خواهد داشت تا این دوران تازه و پر از شگفتی‌ها را آغاز کند، تمرکز خواهد یافت"<ref>گنجینه‌ای از تلمود، تألیف راب دکتر، ا، کهن، ترجمه امیر فریدون گرگانی، چاپخانه زیبا‌، ۰۵۳۱‌، ص‌ ۱۵۳</ref>.  

::::::مهم‌ترین مژده ظهور‌ مسیح‌ در‌ کتاب [[اشعیای نبی]] آمده است‌: "نهالی‌ از‌ تنه یسا ([[پدر]] [[داوود]]) بیرون آمده، شاخه‌ای از ریشه‌هایش خواهد شکفت‌ و [[روح]] [[خداوند]] بر او قرار خواهد گرفت، یعنی [[روح]] حکمت‌ و فهم‌ و روح‌‌ [[مشورت]] و قوت و [[روح]] [[معرفت]] و [[ترس]] از [[خداوند]]. خوشی‌ او‌ در [[ترس]] [[خداوند]] خواهد بود و موافق رؤیت چشم خود [[داوری]] نخواهد کرد و بر وفق سمع‌ گوش‌های خویش تنبیه نخواهد‌ نمود‌. بلکه‌ [[مسکینان]] را به [[عدالت]] [[داوری]] خواهد کرد و به جهت مظلومان‌ [[زمین]]، به [[راستی]] [[حکم]] خواهد نمود. [[جهان]] را به عصای‌ دهان خویش زده، شریران را به نفخه لب‌های‌ خود‌ خواهد‌ کشت، کمربند کمرش [[عدالت]] خواهد بود و کمربند میانش [[امانت]]، گرگ با‌ بره‌ سکونت خواهد داشت و پلنگ با بزغاله خواهد خوابید و گوساله و شیر و پرواری با هم و طفل‌ کوچک آنها‌ را‌ خواهد‌ راند. گاو با خرس خواهد چرید و بچه‌های آنها با هم‌ خواهند خوابید‌ و شیر‌ مثل‌ گاو کاه خواهد خورد و طفل شیرخواره، بر سوراخ مار بازی خواهد کرد و طفل از‌ شیر‌ بازداشته‌ شده، دست خود را بر خانه افعی خواهد گذاشت و در تمامی کوه [[مقدس]] من‌ ضرر‌ و فسادی نخواهند کرد؛ زیرا که جهان‌ از [[معرفت خداوند]] پر خواهد بود، مثل‌ آبهایی‌ که‌ دریا را می‌پوشاند"<ref>کتاب مقدس، انتشارات ایلام، چاپ دوم، ۹۹۹۱، اشعیاء ۱۱:۱-۹ ص ۴۹۷‌</ref>.

::::::[[شور و هیجان]] [[انتظار]] [[پادشاه]] آرمانی در [[تاریخ]] پر از التهاب یهودیت‌ فراوان‌ به چشم می‌خورد [[یهودیان]] در طول اعصار گذشته تمام [[مصائب]] و [[سختی‌ها]] و آوارگی‌ها را‌ با‌ امید‌ آمدن منجی‌ موعود‌ متحمل‌ شده‌اند و [[باور]] شخصیت آرمانی به زمان‌های سخت و محنت‌بار برمی‌گردد و در همین دوره‌ها شکوفا می‌شود و باور‌ مسیح‌ به‌ عنوان یکی از پاسخ‌های ممکن برای نجات‌ مطرح می‌شود.  

::::::در این خصوص‌ آمده‌ است: "این نکته که [[ماشیح]] دورانی از [[صلح]] پایدار و بی‌زوال و [[شادمانی]] و [[خرسندی]] را در سراسر جهان‌ پدید‌ خواهد آورد، بالطبع تأکید شده است...". در [[جهان]] کنونی، [[انسان]] بنایی را‌ می‌سازد‌ و دیگری آن را فرسوده می‌کند. کسی نهالی‌ را‌ می‌نشاند‌، و دیگری میوه آن را می‌خورد". اما درباره جهان‌ [[آینده]] مکتوب است: "آنها بنا نخواهند کرد تا دیگری در آن ساکن شود‌، و (درخت‌) غرس نخواهند کرد تا دیگری‌‌ (میوه آن را‌) بخورد‌... زحمت‌ بیهوده نخواهند کشید...". ([[صفنیا]]، ۳:۹ تنحو ما‌ نوح‌، ۹۱) بیش از همه [[ملت‌ها]]، [[ملت]] [[اسرائیل]] با [[ظهور]] [[ماشیح]] خوشبخت خواهد‌ شد‌ و [[ظلم]] و جوری‌ که از جهانیان متعدی‌ [[تحمل]] کرده است پایان‌ خواهد‌ یافت و به [[مقام]] [[عالی]] که‌ خداوند‌ برایش مقدر کرده است خواهد رسید"<ref>گنجینه‌ای از تلمود، تألیف دکتر راب، ا، کهن‌، ترجمه امیر فریدون گرگانی، چاپخانه زیبا، ۰۵۳۱، ۰۶۳-۹۵۳</ref>.

::::::به نظر می‌رسد که با اولین ویرانی‌ معبد‌ [[سلیمان]] و [[تبعید]] و بازگشت به سرزمین‌ خود‌ توسط‌ کوروش در واقع‌ علاقمندی‌ به آینده‌ای کامیاب شدت‌ یافت‌، اما این گرایش به‌ خاط [[نجات]] در همان زمان نیز منجر به [[یأس]] گردید‌ زیرا‌ که [[آزار]] و [[شکنجه]] شدید فرمانروای سلوکیه‌ در‌ [[سوریه]] از‌ موارد‌ ناامیدی‌ آنها بود و نیز پیروزی‌ مکابیان در طول زمان‌ از موجبات [[یأس]] محسوب گردید. [[دلیل]] دیگری که این نگرانی و یأس‌ را‌ تشدید نمود به‌ سال ۰۷-۵۶‌ میلادی‌ برمی‌گردد‌. دورانی‌ که‌ [[یهودیان]] علیه حکومت‌ ظالمانه‌ [[روم]] شورش‌ کردند و باعث ویرانی مجدد معبد دوم [[سلیمان]] گردید و [[شورش]] بعدی آنها هم عامل‌ دیگری‌ در‌ این‌ زمینه به شمار آمد تا آنها امید‌ به‌ ظهور‌ منجی‌ را‌ مربوط‌ به [[آخرت]] تلقی‌ نمایند به هرحال تمام این [[شورش‌ها]] برگرفته از [[امید]] به [[رستگاری]] نهایی توسط [[مسیح موعود]] شکل می‌گرفت. [[اندیشه]] [[انتظار]] [[مسیح]] که به سال‌های ۲۲۰ پیش از میلاد تا سال ۷۰ میلادی برمی‌گردد دارای اشکال مختلفی بود و از مشغولیات‌ ذهنی‌ و [[معنوی]] مجالس حاکی بود. این [[اندیشه]] از امیدهای [[دنیوی]] به [[آینده]] [[سیاسی]] مطلوب همانند [[شکست]] [[حکومت]] بیگانه و رهایی از یوغ‌ آنها، تجدید [[حکومت]] [[خاندان]] [[داوود]] و ایجاد همبستگی پس از‌ تبعید‌، بازگشت و بازسازی‌ معبد ویران شده [[سلیمان]] و از طرح [[مکاشفه]] [[پیامبران بنی اسرائیل]] از جمله: به وجود آمدن‌ عصر [[جدید]]، [[ظهور]] [[حکومت]] آسمانی و احیای‌ اموات‌ را در بر می‌گیرند. ایجاد‌ تغییرات‌‌ اساسی که نقش اصلی این تغییرات می‌توانست بر عهده یک [[رهبر]] یا فردی از نسل‌ سلطنتی [[داوود]] یا موجودی مافوق [[بشر]] باشد.  

::::::[[مسیح]] در‌ یهودیت‌ به دو شکل ترسیم‌ شده‌ بود. یکی [[مسیحی]] که فردی تدهین شده بود از [[کاهنان]] و دیگری [[مسیحی]] از [[نسل]] [[داوود]]. بنا به [[اعتقاد]] [[یهودیان]] [[قبل از ظهور]] [[مسیح]]، اتفاقات زیادی صورت می‌پذیرد از جمله بلایای‌ کیهانی‌ و آشوب‌های [[اجتماعی]] که بیانگر آن است که [[ظلم و ستم]] همه جا را فراخواهد گرفت و [[ظالمان]] بر [[جهان]] مسلط خواهند شد که بنابراین، هرزمان [[مصیبت‌ها]] و نابسامانی‌ها در بین [[مردم]] [[یهود]] شدت‌ می‌یافت‌ شاید به‌‌ نوعی نشانگر [[علائم ظهور]] [[مسیح]] تلقی می‌گردید و خبر از [[ظهور]] قریب الوقوع [[مسیح]] می‌داد. در تأیید این‌ موضوع آمده است "[[زمان ظهور]] [[ماشیح]] به واسطه بروز ناراحتی‌های سیاسی‌‌ که‌ به‌ جنگ‌های سخت منجر خواهد گردید، مشخص خواهد شد. هروقت ببینی که‌ [[دولت‌ها]] با هم به [[جنگ]] می‌پردازند‌، ‌‌منتظر‌ قدوم [[ماشیح]] باش"<ref>گنجینه‌ای‌ از تلمود، تألیف دکتر راب، ا، کهن، ترجمه امیر فریدون گرگانی، چاپخانه زیبا، ۰۵۳۱، ص‌ ۵۵۳</ref>.

::::::اما [[بعد از ظهور]] [[ماشیح]] وضع [[دنیا]] کاملا تغییر کرده‌ و به‌ صلح‌ جاویدان می‌رسد. در کتاب‌های [[اشعیای نبی]] باب‌های ۲ و ۱۱ [[آیات]] (۲-۴) [[دنیایی]] آرام و آرمانی زیر نظر حاکمی‌‌ از [[نسل]] [[داوود]] را ترسیم می‌کند در کتاب میکاه [[نبی]] باب ۴ [[آیه]] ۴ از‌ [[آرامش]] و سکون در زمین‌ در‌ عصر [[مسیح]] سخن به زبان می‌آورد و بیان می‌دارد که در آن زمان، هرکسی در زیر درخت انجیر خود [[زندگی]] می‌کند. ارمیای [[نبی]] نیز در کتاب خود، [[آینده]] [[قوم]] را ترسیم‌ کرده و اشاره به فردی از [[نسل]] [[داوود]] می‌نماید که خواهد آمد و [[عدالت]] را برقرار می‌نماید و قوم‌ به‌ [[صلح]] و [[آرامش]] می‌رسد و به مباحث [[اخلاقی]] نیز در این زمینه اشاره می‌نماید.  

::::::[[اشعیای نبی]] در باب ۲۵ ([[آیات]] ۳۱-۵۱) [[منجی]] را تعبیر به خدمتگزار رنجدیده [[خداوند]] می‌نماید که انسان‌ها‌ را‌ از گناهانش [[پاک]] می‌سازد.  

::::::در کتاب [[مزامیر]] در مزمور ۲۷ ([[آیات]] ۶-۴۱) مشخصات [[پادشاه]] و [[منجی موعود]] را بیان‌ نموده و برقراری [[آرامش]] و [[صلح]] در آن زمان را شرح داده است‌ و متذکر‌ شده است که با آمدن چنین فردی [[عدالت]] برقرار خواهد شد و طغیانگری و زورمداری و [[ظلم و ستم]] دیگر، مصداق نمی‌یابد. از نشانه‌های [[آرامش]] در زمان [[ماشیح]] آمده است: "[[صلح]] جاویدان در‌ سراسر‌ طبیعت‌ حکمفرما خواهد شد. گرگ با‌ بره‌ سکونت‌ خواهد داشت و پلنگ با بزغاله‌ خواهد خوابید و...". (اشعیاء ۱۱:۶، ۷ و ۸) <ref>گنجینه‌ای از تلمود، تألیف دکتر راب، ا، کهن‌، ترجمه‌ امیر‌ فریدون گرگانی، چاپخانه زیبا، ۰۵۳۱، ص‌ ۸۵۳. </ref> و در مزمورهای ۲ ([[آیات]] ۶ و ۷) و مزمور ۵۴ [[اعمال]] و [[رفتار]] خود نموده و [[عقوبت]] اعمالشان را‌ یادآوری‌ می‌نماید‌. به طور کلی مطالبی که‌ در این مزمورها‌ بیان‌ گردیده است حاوی مضامین ذیل است:

:::::#[[ظهور منجی]]

:::::#[[حمایت]] از [[نیکان]] و از بین رفتن [[ستمگران]]

:::::#از بین رفتن فقر‌

:::::#رفتار‌ عادلانه او با [[مردم]] و [[یاری]] به [[فقرا]] و مساکین

:::::#تسلط او بر‌ تمام [[زمین]]

:::::#افزونی [[نعمت]] و زراعت

:::::#[[داوری]] بر [[اقوام]]

::::::در بعضی از کتب، مطرح شده است که این بهشت‌ جاودان‌، نخست‌ در روی [[زمین]] برقرار می‌شود و بعد از گذشت هزار سال قیامت‌ برپا‌ ‌شده و آنگاه [[انسان]] را به آن [[خلد برین]] منتقل‌خواهند کرد<ref>مراجعه شود به تاریخ جامع‌ ادیان‌، تألیف‌ جان بی‌ناس، ترجمه‌ علی‌ اصغر حکمت، چاپ پنجم‌، ۰۷۳۱‌، انتشارات آموزش انقلاب اسلامی، ص ۲۵۵</ref>. و [[قوم]] بنی اسرائیل‌ در‌ آرزوی‌ تحقق [[استقلال سیاسی]] و [[چشم به راه]] یک‌ رهاننده‌ای، بنام [[برگزیده خدا]] که [[آزادی]] را‌ برای‌ آنها‌ محقق سازد خواهند بود<ref>انسان و ادیان، تالیف میشل مالرب-ترجمه مهران توکلی، نشر‌ نی‌، چاپ اول، تهران، ۹۷۳۱، ص ۲۷</ref>.  

::::::این [[انتظار]] بزرگ در آغاز به صورت احیای [[سیاسی]] حکومت‌ واژگون‌ شده بنی‌ [[اسرائیل]] بود. بعدها وجود یک [[منجی]] [[احیاگر]] در کنار [[انتظار]]، مورد‌ تأکید‌ قرار‌ گرفت. شواهد زیادی نشانگر آن است که در متن [[کتاب مقدس]] [[دین یهود]]، تفکر‌ آینده‌ با شکوه، در قالب یک انتظام [[اجتماعی]] آرمانی و جهانی صورت [[معنوی]] به خود‌ گرفته‌ است‌ اما توجه‌ و شاخص نمودن این [[تفکر]] بزرگ در [[دین]] دیگری که همان [[مسیحیت]] است به‌ ظهور‌ رسیده‌ است. در [[تاریخ]] [[دین یهود]] عده زیادی از این [[قوم]] به‌ عنوان‌ مسیح‌ [[موعود]] [[قیام]] نموده‌اند که‌ از نظر [[یهودیان]] به عنوان ناجیان کاذب و آلام [[ماشیح]] نامیده می‌شدند‌<ref>مراجعه‌ شود‌ به واژهای‌ فرهنگ‌ یهود‌، مترجمین: نصرت نصرت‌آبادی، منشه‌ امیر، ابینو عم شبتای، اوراهام‌ شماس، ساسون بلوم، ناشر انجمن جوامع یهودی، تل آویو، اسرائیل‌، چاپ‌ اورشلیم، ۷۷۹۱ ص ۷۱۲</ref>. که‌ اکثر‌ آنها انگیزه‌های [[سیاسی]] داشته‌اند. در این [[دین]] نیز [[ظهور]] [[مصلح کل]] از‌ وعده‌های‌ محتوم الهی‌ است که موجبات [[آرامش]] و [[امید]] به [[آینده]] را فراروی آنان قرار می‌دهد»<ref>[[زهرا ابراهیمی|ابراهیمی، زهرا]]، [[نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی (مقاله)|نگاهی به انتظار و ظهور منجی از منظر ادیان توحیدی]]، ص ۶۷-۷۳.</ref>.

{{پایان جمع شدن}}

 

[[رده:پرسش‌]]