عبادت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

عبادت از ریشه عَبَد به معنای [[اطاعت]] و اظهار تذلل و [[بندگی]] است. به گفته راغب در مفردات، [[عبودیت]] اظهار تذلل بوده و عبادت ابلغ از عبودیت است و جز بر [[خداوند]] که در نهایت [[فضایل]] و [[کمالات]] است بر دیگران سزاوار نیست<ref>المفردات فی غریب القرآن، ص۵۴۳.</ref>. صاحب مجمع [[البحرین]] نیز عبادت را [[غایت]] [[خضوع]] و تذلل می‌داند<ref>مجمع البحرین، ج۳، ص۹۲.</ref>. در قاموس اللغه عبادت، عبودیت و عُبُودَت را به [[طاعت]]، و در [[اقرب]] الموارد آن را به طاعت و نهایت [[تعظیم]] نسبت به [[خدا]] معنی کرده است<ref>قاموس قرآن، ج۴، ص۲۷۹.</ref>. رافعی در مصباح المنیر عبادت را به [[انقیاد]] و خضوع معنی کرده است<ref>رافعی، مصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر، ص۳۹۰.</ref>. صاحب [[مجمع البیان]] می‌نویسد: عبادت در لغت [[ذلت]] و [[خواری]] است و به راهی که در اثر رفت و آمد زیاد کوبیده و هموار شده باشد «طریق معبَّد» می‌گویند همچنین به برده به دلیل اینکه در برابر صاحب و مالک خود [[مطیع]]، [[ذلیل]] و رام است [[عبد]] گفته می‌شود<ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۱۰۰.</ref>. به [[عقیده]] وی معنای عبادت منحصر در اطاعت نیست زیرا اطاعت تنها موافقت [[فرمان]] است. مثلاً [[فرزندی]] که مطیع [[پدر]] است درست نیست که گفته شود او پدرش را عبادت می‌کند<ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۱۰۱.</ref>. از همه تعریف‌های گفته شده می‌توان گفت؛ عبادت اخص از اطاعت بوده و نمی‌توان به هر اطاعتی عبادت گفت. بلکه ملاک عبادت [[پرستش]] است. از این رو می‌توان گفت همه معانی گفته شده «تذلل، اطاعت و پرستش» است. چنانچه در [[قرآن]] آمده است: {{متن قرآن|يَا أَبَتِ لَا تَعْبُدِ الشَّيْطَانَ}}<ref>«ای پدر! شیطان را نپرست» سوره مریم، آیه ۴۴.</ref><ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۱۰۱.</ref>.<ref>[[ابوالحسن غفاری|غفاری، ابوالحسن]]، [[نظام عبادی اسلام - غفاری (مقاله)|مقاله «نظام عبادی اسلام»]]، [[منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲ (کتاب)|منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲]] ص ۴۹۵.</ref>