بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\'\'\'\[\[(.*)\]\]\'\'\'(.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\sn...) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = نادانی | | موضوع مرتبط = نادانی | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = نادانی | ||
| مداخل مرتبط = [[نادانی در قرآن]] - [[نادانی در حدیث]] - [[نادانی در نهج البلاغه]] - [[نادانی در | | مداخل مرتبط = [[نادانی در قرآن]] - [[نادانی در حدیث]] - [[نادانی در نهج البلاغه]] - [[نادانی در فقه اسلامی]] - [[نادانی در فلسفه اسلامی]] - [[نادانی در اصول فقه]] - [[نادانی در اخلاق اسلامی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==[[نکوهش]] [[جهل]]== | == [[نکوهش]] [[جهل]] == | ||
[[جهل]] رذیلهای کشنده است که [[انسان]] را از [[مقام]] [[انسانیت]] ساقط و به جرگه حیوانات داخل میکند؛ از این رو [[پیشوایان دینی]] از [[جهل]] به [[خدا]] [[پناه]] میبردند. جناب [[ام سلمه]] از [[رسول خدا]] {{صل}} دعایی [[نقل]] کرده که آن [[حضرت]] هنگام بیرون رفتن از منزل میخواند و به این صورت از [[نادانی]] به [[خدا]] [[پناه]] میبرد: "به تو [[پناه]] میبرم از اینکه [[نادانی]] کنم یا با من [[نادانی]] شود"<ref>{{متن حدیث|أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ... أَجْهَلَ أَوْ يُجْهَلَ عَلَيَّ}}؛ احمد بن حنبل، مسند، ج۴، ص۳۱۸؛ این عبارت به طور مکرر در دعاهای ائمه {{عم}} وارد و در منابع شیعی نقل شده است. از جمله: محمد بن یعقوب کلینی، کافی، ج۲، ص۵۹۲؛ علی بن حسین صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۳۷؛ محمد بن حسن طوسی، مصباح المتهجد، ص۲۷۷؛ الدروع الواقیه، ص۱۴۴ و ص۲۳۲؛ ابراهیم کفعمی، مصباح، ص۱۲۵ و ص۲۹۹؛ شهید ثانی، منیة المرید، ص۲۰۵ و ص۲۱۰.</ref>. | |||
[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} نیز در ضمن دعایی که در [[صفین]] خوانده، عرض میکند: "از [[نادانی]] به تو [[پناه]] میبرم"<ref>{{متن حدیث|أَعُوذُ بِكَ مِنَ اَلْجَهْلِ}}؛ محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۱، ص۲۴۰.</ref>. | |||
و در دعای [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: "به تو [[پناه]] میبرم از اینکه [[علم]] را با [[جهل]] مبادله کنم"<ref>{{متن حدیث|أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَشْتَرِيَ اَلْجَهْلَ بِالْعِلْمِ}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، کافی، ج۲، ص۵۹۲.</ref>. | |||
علاوه بر این، از حضور آن در محیط نفس پوزش میطلبیدند و به عنوان یک [[گناه]] از آن [[استغفار]] میکردند. | |||
[[امام سجاد]] {{ع}} از [[نادانی]] به درگاه الاهی پوزش آورده، عرض میکند: "الاهی من به خاطر نادانیام از تو پوزش میخواهم و میخواهم که کارهای بد مرا ببخشی"<ref>{{متن حدیث|اَللَّهُمَّ إِنِّي أَعْتَذِرُ إِلَيْكَ مِنْ جَهْلِي، وَ أَسْتَوْهِبُكَ سُوءَ فِعْلِي}}؛ صحیفه سجادیه، ص۱۵۵، فی ذکر التوبة و طلبها.</ref>. | |||
و [[رسول خدا]] {{صل}} [[جهل]] را در ردیف سایر [[گناهان]] قرار داده، در مورد آن عرض میکند: "الاهی بر من ببخش خطاها و نادانیام را و زیادهرویهایی که در امور خود کردهام"<ref>{{متن حدیث|اَللَّهُمَّ اِغْفِرْ لِي خَطِيئَتِي وَ جَهْلِي وَ إِسْرَافِي فِي أَمْرِي}}محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۹۲، ص۳۹۴.</ref>. | |||
نتیجه آنکه [[جهل]] اگر به خاطر [[قصور]] و [[سستی]] [[انسان]] باشد، هم [[رذیله]] و هم [[گناه]] است. | |||
[[جهل]] از منظر [[معصومان]] {{ع}}، مصداق همه [[کاستیها]] و [[نماینده]] هر [[نقص]] و [[ناداری]] است. [[جهل]] بدترین و بزرگترین [[مصیبت]] است. | |||
[[علی]] {{ع}} میفرماید: "بدترین [[مصیبتها]] [[جهل]] است"<ref>{{متن حدیث|شَرُّ اَلْمَصَائِبِ اَلْجَهْلُ}}؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۲۹۳.</ref>. | |||
و [[امام صادق]] {{ع}} میفرماید: "هیچ مصیبتی بزرگتر از [[جهل]] نیست"<ref>{{متن حدیث|لاَ مُصِيبَةَ أَعْظَمُ مِنَ اَلْجَهْلِ}}؛ محمد بن نعمان مفید، الاختصاص، ص۲۴۶. </ref>. | |||
[[فقر حقیقی]] است در [[جهل]] متجلی میشود. [[رسول اکرم]] {{صل}} میفرماید: "هیچ فقری سختتر از [[جهل]] نیست"<ref>{{متن حدیث|اَ فَقْرَ أَشَدُّ مِنَ اَلْجَهْلِ}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، کافی، ج۱، ص۲۵.</ref>. | |||
و [[علی]] {{ع}} میفرماید: "هیچ ثروتی چون [[عقل]] و هیچ فقری چون [[جهل]] نیست"<ref>{{متن حدیث|لاَ غِنَى كَالْعَقْلِ وَ لاَ فَقْرَ كَالْجَهْلِ}}؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۱، ص۹۴.</ref>. | |||
بنابراین [[دشمن]] [[انسان]] که این همه [[کاستی]] را باعث میشود، بلکه خود عین [[کاستی]] است، همان [[جهل]] است. [[رسول خدا]] {{صل}} میفرماید: "[[دوست]] هر [[انسانی]] [[عقل]] او، [[دشمن]] هرکس [[جهل]] اوست"<ref>{{متن حدیث|صَدِيقُ كُلِّ اِمْرِئٍ عَقْلُهُ وَ عَدُوُّهُ جَهْلُهُ}}؛ احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن، ج۱، ص۱۹۴.</ref> و هموست که پیوسته به او زیان میرساند. | |||
و میفرماید: "هرکس از فهمش سود [[نبرد]]، از جهلش زیان میبیند"<ref>{{متن حدیث|مَنْ لَمْ يَنْفَعْهُ عِلْمُهُ ضَرَّهُ جَهْلُهُ}}؛ علی بن ابیبکر هیثمی، مجمع الزوائد، ج۱، ص۱۸۴.</ref>. | |||
[[علی]] {{ع}} میفرماید: "هیچ [[دشمنی]] زیان آورتر از [[جهل]] نیست"<ref>{{متن حدیث|لاَ عَدُوَّ أَضَرُّ مِنَ اَلْجَهْلِ}}؛ محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۱، ص۹۵.</ref>. و هم از این رو مایه ننگ و [[نکوهش]] [[انسان]] است. | |||
و میفرماید: "هیچ زشتیای ننگآورتر از [[جهل]] نیست"<ref>{{متن حدیث|لاَ سَوْءَةَ أَشْيَنُ مِنَ اَلْجَهْلِ}}؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۵۳۴.</ref> و میفرماید: "در [[نکوهش]] [[جهل]] همین بس که هر [[جاهلی]] هم خود را از آن [[پاک]] میداند<ref>{{متن حدیث|كَفَى بِالْجَهْلِ ذَمّاً أَنْ يَبْرَأَ مِنْهُ مَنْ هُوَ فِيهِ}}؛ شهید ثانی، منیة المرید، ص۱۱۰.</ref>. | |||
[[رسول]] [[خداوند]] {{صل}} میفرماید: "[[خدا]] هر بندهای را دور بیندازد، [[علم]] و [[ادب]] را از او دریغ میکند"<ref>{{متن حدیث|مَا اِسْتَرْذَلَ اَللَّهُ عَبْداً إِلاَّ حَظَرَ عَلَيْهِ اَلْعِلْمَ وَ اَلْأَدَبَ}}؛ محمد صالح مازندرانی، شرح اصول کافی، ج۱، ص۱۸۹.</ref>. | |||
میفرماید: "مبغوضترین آفریدهها نزد [[خدای تعالی]]، [[انسان]] [[جاهل]] است؛ چون او را از [[برترین]] نعمتهای خود یعنی [[عقل]] [[محروم]] کرده است"<ref>{{متن حدیث|أَبْغَضُ اَلْخَلاَئِقِ إِلَى اَللَّهِ تَعَالَى اَلْجَاهِلُ لِأَنَّهُ حَرَمَهُ مَا مَنَّ بِهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ هُوَ اَلْعَقْلُ}}؛ على بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۱۲۶.</ref>. | |||
و به همین [[دلیل]] است که [[انسان]] [[جاهل]] به بیانهای مختلف [[نکوهش]] شده است. [[علی]] {{ع}} میفرماید:"[[جاهل]] [[بدبختترین]] انسانهاست"<ref>{{متن حدیث|أَشْقَى اَلنَّاسِ اَلْجَاهِلُ}}؛ جمالالدین محمد خوانساری، شرح فارسی غرر و درر آمدی، تصحیح سید جلالالدین محدث، ج۲، ص۳۷۹.</ref>. | |||
و میفرماید: "[[جاهل]] مردهای است در بین زندگان"<ref>{{متن حدیث|اَلْجَاهِلُ مَيِّتٌ بَيْنَ اَلْأَحْيَاءِ}}؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۶۵.</ref> و میفرماید: "[[جاهل]] کوچک است اگر چه پیر باشد و عالم بزرگ است اگر چه [[جوان]] باشد"<ref>{{متن حدیث| اَلْجَاهِلُ صَغِيرٌ وَ إِنْ كَانَ شَيْخاً وَ اَلْعَالِمُ كَبِيرٌ وَ إِنْ كَانَ حَدَثاً}}؛ ابوالفتح کراجکی، کنز الفوائد، ص۱۴۷.</ref>. | |||
و میفرماید: "[[جاهل]] سنگی است که چشمهای از آن نمیجوشد، درختی است که چوبش طراوتی ندارد و و زمینی است که گیاهی در آن نمیروید"<ref>{{متن حدیث|اَلْجَاهِلُ صَخْرَةٌ لاَ يَنْفَجِرُ مَاؤُهَا وَ شَجَرَةٌ لاَ يَخْضَرُّ عُودُهَا وَ أَرْضٌ لاَ يَظْهَرُ عُشْبُهَا}}؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۶۳.</ref>. معنی این سخن [[شریف]] این است که [[جاهل]] در هر [[مقام]] و موقعیتی باشد، فایدهای که از او [[انتظار]] میرود را نخواهد داشت<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی، ج۱]]، ص۱۹۱-۱۹۴.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1100246.jpg|22px]] [[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|'''اخلاق الاهی ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
خط ۴۳: | خط ۵۷: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:جهل]] | ||