عبدالملک بن حبیب بن سلیمان اندلسی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
جز (جایگزینی متن - ' هـ ' به 'ه ') |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مهدویت}} | {{مهدویت}} | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[عبدالملک بن حبیب بن سلیمان اندلسی در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[ابومروان عبدالملک بن حبیب بن سلیمان سلمی مرداسی اندلسی]] از [[قبیله]] [[بنی سلیم]] و یا از [[موالی]] بنی سلیم بود.<ref>بغیة الملتمس ۳۷۷.</ref> اینان اصالتاً از طلیطله بودند، اما ابومروان در البیره، شهری در [[اندلس]] به [[دنیا]] آمد و در قرطبه سکونت گزید.<ref>معجم المؤلفین ۶/۱۸۱.</ref> | [[ابومروان عبدالملک بن حبیب بن سلیمان سلمی مرداسی اندلسی]] از [[قبیله]] [[بنی سلیم]] و یا از [[موالی]] بنی سلیم بود.<ref>بغیة الملتمس ۳۷۷.</ref> اینان اصالتاً از طلیطله بودند، اما ابومروان در البیره، شهری در [[اندلس]] به [[دنیا]] آمد و در قرطبه سکونت گزید.<ref>معجم المؤلفین ۶/۱۸۱.</ref> | ||
ابومروان یکی از بزرگان [[مذهب مالکی]] بود که با [[علوم]] [[حدیث]]، [[فقه]]، نحو، [[شعر]] و [[ادب]] و [[نسب]] آشنایی داشت و اولین کسی بود که در اندلس اظهار حدیث کرد، اما به [[صحت]] و سقم [[احادیث]] [[آگاهی]] نداشت و در نقل آنها [[سهل]] انگاری می‌‌نمود، با این حال احادیث بسیاری را نقل کرده است.<ref>تذکرة الحفّاظ ۲/۵۳۷.</ref> وی از [[غاز بن قیس]]، [[زیاد شَبَطون]] و [[صَعصعة بن سلّام]] فقه و حدیث فرا گرفت، همچنین در سال | ابومروان یکی از بزرگان [[مذهب مالکی]] بود که با [[علوم]] [[حدیث]]، [[فقه]]، نحو، [[شعر]] و [[ادب]] و [[نسب]] آشنایی داشت و اولین کسی بود که در اندلس اظهار حدیث کرد، اما به [[صحت]] و سقم [[احادیث]] [[آگاهی]] نداشت و در نقل آنها [[سهل]] انگاری می‌‌نمود، با این حال احادیث بسیاری را نقل کرده است.<ref>تذکرة الحفّاظ ۲/۵۳۷.</ref> وی از [[غاز بن قیس]]، [[زیاد شَبَطون]] و [[صَعصعة بن سلّام]] فقه و حدیث فرا گرفت، همچنین در سال ۲۱۰ه برای [[سفر حج]] و فراگیری حدیث راهی [[مکه]] شد و از [[عبدالملک بن ماجشون]]، [[مُطَرّف بن عبدالله یساری]]، [[اصبغ بن فرج]]، [[ابراهیم بن منذر]] و از دیگر [[شاگردان]] مالک حدیث شنید و در حالی که عالم، [[محدث]] و [[فقیه]] بزرگی به شمار می‌‌آمد، به قرطبه برگشت و از بزرگ‌ترین [[مبلغان]] مذهب مالکی شد. مرداسی سرانجام در [[رمضان]] [[سال]] ۲۳۸ یا [[ذی حجه]] سال ۲۳۹ از دنیا رفت.<ref>سیر اعلام النبلاء ۱۲/۱۰۵.</ref> | ||
آثار او عبارت‌اند از: غریب الحدیث فضائل الصحابه اعراب القرآن رغائب القرآن شرح موطأ مالک طبقات الفقهاء من اصحاب ائمة الخمسه کتاب الجامع حروب الأسلام سیرة الأمام فی الملحدین کتاب المسجدین مصابیح الهدی و الواضحة فی اعراب الفاتحه.<ref>هدیة العارفین ۱/۶۲۴.</ref> لازم به ذکر است که حُمیدی (م ۴۸۸ﻫ) تنها از کتاب الواضحة عبدالملک بن حبیب یاد کرده که کتاب بزرگی در حدیث و مسائل [[فقهی]] بوده است.<ref>جذوة المقتبس ۲۶۴.</ref> دیگر آثار او الطب النبوی،<ref>کشف الظنون ۲/۱۰۹۵.</ref> الحسبة فی الامراض، السخاء و اصطناع المعروف، کراهیة الغناء، کتابی در نسب، کتابی در علم نجوم، الورع فی العلم، الورع فی المال، الربا، الحکم و العمل بالجوارح، فضائل النبی، فضائل عمر بن عبدالعزیز، فضائل مالک بن انس، اخبار قریش و انسابها، السلطان، الباه و النساء، القاری و الناسخ و المنسوخ، الرهون و البدء و المغازی و الحدثان و مغازی رسول الله{{صل}} می‌باشند<ref> الدیباج المذهب ۲۵۴ و ۲۵۵.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص ۴۹۷-۴۹۸.</ref> | آثار او عبارت‌اند از: غریب الحدیث فضائل الصحابه اعراب القرآن رغائب القرآن شرح موطأ مالک طبقات الفقهاء من اصحاب ائمة الخمسه کتاب الجامع حروب الأسلام سیرة الأمام فی الملحدین کتاب المسجدین مصابیح الهدی و الواضحة فی اعراب الفاتحه.<ref>هدیة العارفین ۱/۶۲۴.</ref> لازم به ذکر است که حُمیدی (م ۴۸۸ﻫ) تنها از کتاب الواضحة عبدالملک بن حبیب یاد کرده که کتاب بزرگی در حدیث و مسائل [[فقهی]] بوده است.<ref>جذوة المقتبس ۲۶۴.</ref> دیگر آثار او الطب النبوی،<ref>کشف الظنون ۲/۱۰۹۵.</ref> الحسبة فی الامراض، السخاء و اصطناع المعروف، کراهیة الغناء، کتابی در نسب، کتابی در علم نجوم، الورع فی العلم، الورع فی المال، الربا، الحکم و العمل بالجوارح، فضائل النبی، فضائل عمر بن عبدالعزیز، فضائل مالک بن انس، اخبار قریش و انسابها، السلطان، الباه و النساء، القاری و الناسخ و المنسوخ، الرهون و البدء و المغازی و الحدثان و مغازی رسول الله {{صل}} می‌باشند<ref> الدیباج المذهب ۲۵۴ و ۲۵۵.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص ۴۹۷-۴۹۸.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۱۲
عبدالملک بن حبیب بن سلیمان اندلسی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عبدالملک بن حبیب بن سلیمان اندلسی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ابومروان عبدالملک بن حبیب بن سلیمان سلمی مرداسی اندلسی از قبیله بنی سلیم و یا از موالی بنی سلیم بود.[۱] اینان اصالتاً از طلیطله بودند، اما ابومروان در البیره، شهری در اندلس به دنیا آمد و در قرطبه سکونت گزید.[۲]
ابومروان یکی از بزرگان مذهب مالکی بود که با علوم حدیث، فقه، نحو، شعر و ادب و نسب آشنایی داشت و اولین کسی بود که در اندلس اظهار حدیث کرد، اما به صحت و سقم احادیث آگاهی نداشت و در نقل آنها سهل انگاری می‌‌نمود، با این حال احادیث بسیاری را نقل کرده است.[۳] وی از غاز بن قیس، زیاد شَبَطون و صَعصعة بن سلّام فقه و حدیث فرا گرفت، همچنین در سال ۲۱۰ه برای سفر حج و فراگیری حدیث راهی مکه شد و از عبدالملک بن ماجشون، مُطَرّف بن عبدالله یساری، اصبغ بن فرج، ابراهیم بن منذر و از دیگر شاگردان مالک حدیث شنید و در حالی که عالم، محدث و فقیه بزرگی به شمار می‌‌آمد، به قرطبه برگشت و از بزرگ‌ترین مبلغان مذهب مالکی شد. مرداسی سرانجام در رمضان سال ۲۳۸ یا ذی حجه سال ۲۳۹ از دنیا رفت.[۴]
آثار او عبارت‌اند از: غریب الحدیث فضائل الصحابه اعراب القرآن رغائب القرآن شرح موطأ مالک طبقات الفقهاء من اصحاب ائمة الخمسه کتاب الجامع حروب الأسلام سیرة الأمام فی الملحدین کتاب المسجدین مصابیح الهدی و الواضحة فی اعراب الفاتحه.[۵] لازم به ذکر است که حُمیدی (م ۴۸۸ﻫ) تنها از کتاب الواضحة عبدالملک بن حبیب یاد کرده که کتاب بزرگی در حدیث و مسائل فقهی بوده است.[۶] دیگر آثار او الطب النبوی،[۷] الحسبة فی الامراض، السخاء و اصطناع المعروف، کراهیة الغناء، کتابی در نسب، کتابی در علم نجوم، الورع فی العلم، الورع فی المال، الربا، الحکم و العمل بالجوارح، فضائل النبی، فضائل عمر بن عبدالعزیز، فضائل مالک بن انس، اخبار قریش و انسابها، السلطان، الباه و النساء، القاری و الناسخ و المنسوخ، الرهون و البدء و المغازی و الحدثان و مغازی رسول الله (ص) می‌باشند[۸].[۹]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
