اسود بن قطبه تمیمی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

و نیز [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} نامه‌ای برای او نوشته است که دارای محتوای بسیار بالا و برای سران [[حکومت]]، [[استانداران]] و [[والیان]] مفید و کارساز است. [[نامه]] [[حضرت]] چنین است:اما بعد، [[زمامدار]] اگر دنبال هوا و هوس‌های پی در پی خویش باشد، بیشتر او را از [[عدالت]] باز میدارد؛ بنابراین امور [[مردم]] از نظر [[حق]] باید نزد تو مساوی باشد<ref>{{متن حدیث|فإن الوالي إذا اختلف هواه منعه ذلك كثيرة من العدل فليكن أمر الناس عندك في الحق سواء...}}</ref>.

==[[اسود بن قطبه تمیمی]]، [[کارگزار حلوان]]==

[[ابن ابی الحدید]] گوید: تا حال من به [[نسب]] [[اسود]] دست نیافتم و در بسیاری از نسخه‌ها خواندم که او [[حارثی]] است، از [[بنی حارث بن کعب]]؛ اما این را قبول نکردم و آن چه به [[گمان]] من می‌رسد، این است که او [[اسود بن زید بن قطبة بن غنم]]، [[انصاری]] از [[بنی عبید بن عدی]] باشد که [[ابن عبدالبرّ]] در استیعاب نام وی را ذکر کرده و می‌گوید [[موسی بن عقبه]] او را از کسانی دانسته است که در [[بدر]] شرکت داشتند<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهجالبلاغه، ج۱۷، ص۱۴۶؛ الاستیعاب، ج۱، ص۹۰؛ اسدالغابة، ج۱، ص۸۵.</ref>. به او اسود بن قطیبه<ref>ابن میثم، شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۱۹۶.</ref> و قطنه<ref>منقری، وقعة صفین، ص۱۰۶.</ref> نیز گفته‌اند.

[[یعقوبی]] در البلدان گوید: از [[جلولاء]] به [[خانقین]] روند که از آبادی‌های بس باشکوه و ارجمند است و از خانقین به [[قصر شیرین]] - و شیرین [[زن]] [[خسرو]] بود که تابستان را در این قصر به سر می‌برد - و در این محل [[پادشاهان ایران]] را آثار بسیاری است. (اما صدام حسین [[رئیس جمهور]] [[عراق]] پس از [[پیروزی انقلاب اسلامی ایران]] در [[حمله]] نظامی[[سال]] ۱۳۵۹ به [[ایران]] آن [[شهر]] را با [[خاک]] یکسان کرد) و از قصر شیرین به حلوان روند و [[شهر حلوان]] شهری است باشکوه و بزرگ و [[اهل]] آن مردمی به هم آمیخته از [[عرب]] و [[عجم]]، از پارسی‌ها و کردهایند و [[خراج]] حلوان با این که از استان [[جبل]] است، داخل در خراج نواحی سواد (عراق) می‌باشد<ref>البلدان، ص۴۵.</ref>. ابن خرداد به می‌نویسد: از قصر شیرین تا حلوان پنج فرسخ. سپس گردنه حلوان است<ref>ابن خردادبه، المسالک و السالک، ص۱۸.</ref>.

۱. در نهج ‎البلاغه می‌نویسد که [[حضرت امیر]]{{ع}} در نامه‌ای به سردار [[سپاه]] [[حلوان]] چنین نوشت:

کسی که از اشیاء [[موعظه]] آفرین [[پند]] نگیرد از آن چه در [[آینده]] به وقوع می‌پیوندد. پند نمی‌گیرد کسی که [[دنیا]] او را شیفته کند؛ بر آن [[دل]] بندد و حال آنکه دنیا مورد [[اطمینان]] نیست. پس [[عبرت]] بگیر از آن چه که گذشت، تا بر [[حذر]] باشی از آنچه که باقی است و آب انگور را برای مسلمانانی که در نزد تو می‌باشند بجوشان تا دو ثلث آن از بین برود. و زیاد کن به خاطر ما [[نیکی]] (به) لشکر را و آن را به جای آنچه بر عهده آن‎ها ([[مسلمین]]) از روزی‎های (تأمین [[بودجه]]) لشکر است، قرار ده؛ زیرا برای [[فرزندان]] ما حقی است و در [[نسل]] و فرزندان کسی است که از دعای او ترسیده می‌شود در حالی که او (فرزند) برای آنان (مسلمین) [[صالح]] و [[شایسته]] است و [[السلام]].<ref>{{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّهُ مَنْ لَمْ يَنْتَفِعْ بِمَا وُعِظَ لَمْ يَحْذَرْ مَا هُوَ غَابِرٌ وَ مَنْ أَعْجَبَتْهُ الدُّنْيَا رَضِيَ بِهَا وَ لَيْسَتْ بِثِقَةٍ فَاعْتَبِرْ بِمَا مَضَى تَحْذَرْ مَا بَقِيَ وَ اطْبُخْ لِلْمُسْلِمِينَ قِبَلَكَ مِنَ الطِّلَاءِ مَا يَذْهَبُ ثُلُثَاهُ وَ أَكْثِرْ لَنَا مِنْ لَطَفِ الْجُنْدِ وَ اجْعَلْهُ مَكَانَ مَا عَلَيْهِمْ مِنْ أَرْزَاقِ الْجُنْدِ فَإِنَّ لِلْوِلْدَانِ عَلَيْنَا حَقّاً وَ فِي الذُّرِّيَّةِ مَنْ يُخَافُ دُعَاؤُهُ وَ هُوَ لَهُمْ صَالِحٌ وَ السَّلَامُ}}؛ وقعة صفین، ص۱۰۶؛ خوئی، منهاج البراعه، ج۸، ص۳۸؛ ناسخ التواریخ، ج۵، ص۱۶۴؛ محمودی، نهج السعاده، ج۴، ص۲۲۱؛ بحارالأنوار، ج۳۲، ص۴۰۰.</ref>؛

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}