سرگذشت زندگی امام علی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''[[پذیرش]] آرای [[امام]] {{ع}} از سوی [[عمر]]''' [[تاریخ الیعقوبی (کتاب)|تاریخ الیعقوبی]]: [[عمر]]، نوشته‌ها را تاریخدار کرد و خواست که [[تاریخ]] را از "میلاد [[پیامبر خدا]]" آغاز کند. سپس گفت: از "[[بعثت]]". [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} نظر داد که آن را از "[[هجرت]]" بنویسد. پس، او هم از "[[هجرت]]" نوشت<ref>[[تاریخ الیعقوبی (کتاب)|تاریخ الیعقوبی]]، ج ۲، ص ۱۴۵.</ref>. [[امام علی]] {{ع}}‌- خطاب به [[عمر]]، هنگامی که او از [[مردم]]، درباره [[همراهی]] با سپاهیانی که به [[جنگ]] [[فارس]] می‌رفتند، [[مشورت]] خواست-: این امر ([[اسلام]])، نه پیروزی‌اش به فراوانی [افراد] بود و نه خواری‌اش به کمی آنان. این، [[دین خدا]] بود که چیره شد و سپاهی که با [[فرشتگان]]، [[تأیید]] و [[نصرت]] یافت، تا بدان‌جا رسید که باید می‌رسید. ما به‌ [[وعده]] [[خدا]] [[دل]] خوش داریم، و [[خدا]] به وعده‌اش [[وفا]] می‌کند و لشکرش را [[نصرت]] می‌دهد. [[جایگاه]] تو در میان [[مردمان]]، [[جایگاه]] رشته [ی تسبیح‌] است که مهره‌ها را گرد می‌آورد و نگه می‌دارد و چون بگسلد، هر چه در آن است، پراکنده می‌شود و از میان می‌رود و هیچ گاه برای بار دیگر، همه آنها گرد نمی‌آیند. و [[عرب]]، اگر چه امروز اندک‌اند، اما به سبب [[اسلام]]، بسیارند و با [[عزت]]. پس، در جای خود بمان و به [[اهالی کوفه]] بنویس که دو سوم آنان به [[جنگ]] [[فارس]] بروند و یک سومْ باقی بمانند؛ چرا که آنان برجستگان و سرکردگان عرب‌اند و گروهی یکدل‌تر و کاراتر و کوشاتر از آنان نیست. و به [[مردم بصره]] نیز بنویس که آنان را با بخشی از نیروهای خود، [[یاری]] کنند<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}- لِعُمَرَ لَما استَشارَ الناسَ فی أن یسیرَ فیمَن مَعَهُ لِقِتالَ الفُرسِ-: إن هذَا الأَمرَ لَم یکن نَصرُهُ ولا خِذلانُهُ لِکثَرةٍ ولا قِلةٍ؛ هُوَ دینُهُ الذی أظهَرَ، وجُندُهُ الذی أعَز وأیدَهُ بِالمَلائِکةِ، حتی‌ بَلَغَ ما بَلَغَ، فَنَحنُ عَلی‌ مَوعودٍ مِنَ اللهِ، وَاللهُ مُنجِزٌ وَعدَهُ، وناصِرٌ جُندَهُ. ومَکانُک مِنهُم مَکانُ النظامِ مِنَ الخَرَزِ؛ یجمَعُهُ ویمسِکهُ، فإِنِ انحَل تَفَرقَ ما فیهِ وذَهَبَ، ثُم لَم یجتَمِع بِحَذافیرِهِ أبَداً. وَالعَرَبُ الیومَ وإن کانوا قَلیلًا فَهِی کثیرٌ عَزیزٌ بِالإِسلامِ؛ فَأَقِم، وَاکتُب إلی‌ أهلِ الکوفَةِ- فَهُم أعلامُ العَرَبِ ورُؤَساؤُهُم- ومَن لَم یحفِل بِمَن هوَ أجمَعُ وأحَد وأجَد مِن هؤُلاءِ: فَلیأتِهِمُ الثلُثانِ وَلیقِمِ الثلُثُ، وَاکتُب إلی‌ أهلِ البَصرَةِ أن یمِدوهُم بِبَعضِ مَن عِندَهُم}} (تاریخ الطبری، ج ۴، ص ۱۲۳).</ref>. [[تاریخ الیعقوبی (کتاب)|تاریخ الیعقوبی]]: [[عمر]] درباره زمین‌های حاصلخیز [[کوفه]] با [[اصحاب پیامبر]] [[خدا]] [[مشورت]] کرد. برخی به او گفتند: آنها را میان ما قسمت کن. سپس با [[علی]] {{ع}} [[مشورت]] کرد. [[علی]] {{ع}}‌ فرمود: "اگر امروزْ آنها را تقسیم کنی، برای افرادی که پس از ما می‌آیند، چیزی نمی‌مانَد. آنها را به دست آنان وا گذار تا روی آن کار کنند و [در این صورت است که‌] [[خراج]] آنها، هم برای ما می‌شود و هم برای آیندگان ما". [[عمر]] گفت: [[خدا]] تو را موفق بدارد! این نظر، درست است<ref>[[تاریخ الیعقوبی (کتاب)|تاریخ الیعقوبی]]، ج ۲، ص ۱۵۱.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۱۸۵-۱۸۸.</ref>

== منابع ==