بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
== | == احادیث اخلاص == | ||
# [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|لَكِنْ كَانَ حَنِيفًا مُسْلِمًا}}<ref>«ولی درستآیینی فرمانبردار بود» سوره آل عمران، آیه ۶۷.</ref> فرمودند: "یعنی [[پاک]] و [[پاکیزه]]، که در آن هیچ اثری از [[پرستش]] بُتان نباشد" <ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: لَكِنْ كَانَ حَنِيفًا مُسْلِمًا قَالَ خَالِصاً مُخْلِصاً لَيْسَ فِيهِ شَيْءٌ مِنْ عِبَادَةِ الْأَوْثَانِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۱۵.</ref>: | # [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|لَكِنْ كَانَ حَنِيفًا مُسْلِمًا}}<ref>«ولی درستآیینی فرمانبردار بود» سوره آل عمران، آیه ۶۷.</ref> فرمودند: "یعنی [[پاک]] و [[پاکیزه]]، که در آن هیچ اثری از [[پرستش]] بُتان نباشد" <ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: لَكِنْ كَانَ حَنِيفًا مُسْلِمًا قَالَ خَالِصاً مُخْلِصاً لَيْسَ فِيهِ شَيْءٌ مِنْ عِبَادَةِ الْأَوْثَانِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۱۵.</ref>: | ||
# [[امیرمؤمنان]] {{ع}} میفرمودند: "خوشا به حال آن کس که با [[خلوص]] به [[عبادت]] و دعاء بپردازد، و قلبش را به آنچه میبیند مشغول نسازد، و [[یاد خدا]] را بهواسطه آنچه میشنود ترک نکند، و سینهاش بهواسطه آنچه به دیگران بخشیده شده [[اندوهگین]] نشود" <ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا {{ع}} أَنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} كَانَ يَقُولُ طُوبَى لِمَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ الْعِبَادَةَ وَ الدُّعَاءَ وَ لَمْ يَشْغَلْ قَلْبَهُ بِمَا تَرَى عَيْنَاهُ وَ لَمْ يَنْسَ ذِكْرَ اللَّهِ بِمَا تَسْمَعُ أُذُنَاهُ وَ لَمْ يَحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِيَ غَيْرُهُ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۱۶.</ref>. | # [[امیرمؤمنان]] {{ع}} میفرمودند: "خوشا به حال آن کس که با [[خلوص]] به [[عبادت]] و دعاء بپردازد، و قلبش را به آنچه میبیند مشغول نسازد، و [[یاد خدا]] را بهواسطه آنچه میشنود ترک نکند، و سینهاش بهواسطه آنچه به دیگران بخشیده شده [[اندوهگین]] نشود" <ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا {{ع}} أَنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} كَانَ يَقُولُ طُوبَى لِمَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ الْعِبَادَةَ وَ الدُّعَاءَ وَ لَمْ يَشْغَلْ قَلْبَهُ بِمَا تَرَى عَيْنَاهُ وَ لَمْ يَنْسَ ذِكْرَ اللَّهِ بِمَا تَسْمَعُ أُذُنَاهُ وَ لَمْ يَحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِيَ غَيْرُهُ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۱۶.</ref>. | ||
خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
# [[امام حسن عسکری]] {{ع}} فرمودند: "اگر تمامی [[دنیا]] فقط یک لقمه باشد و من آن یک لقمه را به دهان کسی گذارم که [[خداوند]] را با [[خلوص]] [[عبادت]] میکند، باز میپندارم که در [[حق]] او کوتاهی کردهام؛ و باز اگر [[کافر]] را از آن یک لقمه بازدارم تا از [[گرسنگی]] و [[تشنگی]] بمیرد، آنگاه فقط یک جرعه [[آب]] به او بنوشانم میپندارم که [[اسراف]] کردهام"<ref>{{متن حدیث|عَنِ الْعَسْكَرِيِّ {{ع}} قَالَ: لَوْ جَعَلْتُ الدُّنْيَا كُلَّهَا لُقْمَةً وَاحِدَةً ثُمَّ لَقَّمْتُهَا مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ خَالِصاً لَرَأَيْتُ أَنِّي مُقَصِّرٌ فِي حَقِّهِ وَ لَوْ مَنَعْتُ الْكَافِرَ مِنْهَا حَتَّى يَمُوتَ جُوعاً وَ عَطَشاً ثُمَّ أَذَقْتُهُ شَرْبَةً مِنَ الْمَاءِ لَرَأَيْتُ أَنِّي قَدْ أَسْرَفْتُ}}؛ بحار الأنوار، ج۶۷، ص۲۴۵.</ref>: | # [[امام حسن عسکری]] {{ع}} فرمودند: "اگر تمامی [[دنیا]] فقط یک لقمه باشد و من آن یک لقمه را به دهان کسی گذارم که [[خداوند]] را با [[خلوص]] [[عبادت]] میکند، باز میپندارم که در [[حق]] او کوتاهی کردهام؛ و باز اگر [[کافر]] را از آن یک لقمه بازدارم تا از [[گرسنگی]] و [[تشنگی]] بمیرد، آنگاه فقط یک جرعه [[آب]] به او بنوشانم میپندارم که [[اسراف]] کردهام"<ref>{{متن حدیث|عَنِ الْعَسْكَرِيِّ {{ع}} قَالَ: لَوْ جَعَلْتُ الدُّنْيَا كُلَّهَا لُقْمَةً وَاحِدَةً ثُمَّ لَقَّمْتُهَا مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ خَالِصاً لَرَأَيْتُ أَنِّي مُقَصِّرٌ فِي حَقِّهِ وَ لَوْ مَنَعْتُ الْكَافِرَ مِنْهَا حَتَّى يَمُوتَ جُوعاً وَ عَطَشاً ثُمَّ أَذَقْتُهُ شَرْبَةً مِنَ الْمَاءِ لَرَأَيْتُ أَنِّي قَدْ أَسْرَفْتُ}}؛ بحار الأنوار، ج۶۷، ص۲۴۵.</ref>: | ||
# [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمودند: ".... [[برترین]] مرتبه [[اخلاص]]، پرهیز از [[گناهان]] است" <ref>{{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌ{{ع}} ... تَمَامُ الْإِخْلَاصِ تَجَنُّبُ الْمَعَاصِي}}؛ بحار الأنوار، ج۷۴، ص۲۱۳.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۲۶۰-۲۶۷.</ref>. | # [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمودند: ".... [[برترین]] مرتبه [[اخلاص]]، پرهیز از [[گناهان]] است" <ref>{{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌ{{ع}} ... تَمَامُ الْإِخْلَاصِ تَجَنُّبُ الْمَعَاصِي}}؛ بحار الأنوار، ج۷۴، ص۲۱۳.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۲۶۰-۲۶۷.</ref>. | ||
# [[امام جواد]] {{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ الْإِخْلَاصُ}}. فرمود: اخلاص [[برترین]] [[عبادتها]] است<ref>تفسیر منسوب به امام حسن عسکری {{ع}}، ص۳۲۹، ح۱۸۶؛ بحار الأنوار، ج۶۷، ص۲۴۵، ح۱۹؛ عدة الداعی، ص۲۳۳؛ مجموعه ورام، ج۲، ص۴۲۸.</ref>. | |||
# همچنین آن حضرت فرمود: [[حفظ]] و نگهداری نتیجه [[اعمال انسان]]، از انجام دادن خود عمل سختتر است. پرسشگر توضیح بیشتر درخواست کرد، [[امام]] {{ع}} فرمود: شخصی کار [[نیکی]] در [[حق دیگران]] انجام میدهد یا برای [[خشنودی]] [[خدای یکتا]] بخشی از اموالش را [[انفاق]] میکند؛ پس کار او به عنوان [[عمل نیک]] سری ثبت میشود. سپس به زبان میآورد و دیگران را از کارش با خبر میکند، اینجاست که عنوان عمل سری او [[تغییر]] میکند و با عنوان عمل آشکار و علنی نوشته میشود؛ سپس باری دیگر به زبان میآورد و اینجاست که به عنوان عملی ریاکارانه ثبت میشود<ref>{{متن حدیث|قَالَ {{ع}}: الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ أَشَدُّ مِنَ الْعَمَلِ. قَالَ: وَ مَا الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ؟ قَالَ {{ع}}: «يَصِلُ الرَّجُلُ بِصِلَةٍ، وَ يُنْفِقُ نَفَقَةً لِلَّهِ وَحْدَهُ لَاشَرِيكَ لَهُ، فَكُتِبَ لَهُ سِرّاً، ثُمَّ يَذْكُرُهَا فَتُمْحى، فَتُكْتَبُ لَهُ عَلَانِيَةً، ثُمَّ يَذْكُرُهَا فَتُمْحى، وَ تُكْتَبُ لَهُ رِيَاءً}}؛ کافی، ج۲، ص۲۹۶، ح۱۶؛ بحار الانوار، ج۶۷، ص۲۳۳؛ ج۶۹، ص۲۹۲، ح۱۶؛ تفسیر برهان، ج۴، ص۲۵۴، ح۱۲؛ وسائل الشیعة، ج۱، ص۷۵، ح۱۶۷.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۸۰.</ref> | |||
# | |||
== منابع == | == منابع == |