سعید بن ساریه خزاعی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = صحابه | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[سعید بن ساریه خزاعی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
{{جعبه اطلاعات اصحاب | {{جعبه اطلاعات اصحاب | ||
| نام = سعید بن ساریه خزاعی | | نام = سعید بن ساریه خزاعی | ||
خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | |||
[[رده:اصحاب امام علی]] | [[رده:اصحاب امام علی]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده: | [[رده:بنیخزاعه]] | ||
[[رده: | [[رده:کارگزاران حکومت امام علی]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۳۹
سعید بن ساریه خزاعی | |
---|---|
نام کامل | سعید بن ساریه خزاعی |
جنسیت | مرد |
از قبیله | بنیخزاعه |
از اصحاب | |
فعالیتهای او | |
آشنایی اجمالی
سعید بن ساریه خزاعی[۱] از اصحاب رسول خدا (ص) و از شیعیان امیرالمؤمنین (ع) بود، وی رئیس شرطه حضرت بود و امیرالمؤمنین (ع) بعدها او را به ولایت آذربایجان منصوب کرد[۲].[۳]
بلاذری در فتوح البلدان مینویسد: ابن کلبی گفته علی بن ابی طالب سعید بن ساریه خزاعی را بر آذربایجان گمارد، سپس اشعث بن قیس را[۴]. ابن حجر در معرفی وی مینویسد: سعید بن ساریة بن مرة بن عمران خزاعی پیامبر را درک کرده و علی(ع) او را بر نیروی انتظامی خود گمارد و بر امارت آذربایجان نصب کرد. این را ابن کلبی گفته است[۵].
ابو عبید قاسم بن سلام هم در کتاب نسب خود گوید: علی(ع) سعید بن ساریه را بر نیروی انتظامی خود گمارد[۶]. ابن حزم پس از معرفی وی مانند اصابه وی را مسئول نیروی انتظامی حضرت دانسته که بعد کارگزار آذربایجان شد[۷]. با توجه به آنچه ذکر شد احتمال اشتباه ذکر نام وی در تنقیح المقال بعید نیست؛ زیرا هم سمتهای وی و هم نام قبیلهاش یکی است[۸].
جستارهای وابسته
- بنیخزاعه (قبیله)
منابع
پانویس
- ↑ سعید فرزند ساریه خزاعی غیر از سعد بن حارث خزاعی است.
- ↑ الاصابه، ج۳، ص۲۵۷.
- ↑ ناظمزاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۶۲۵.
- ↑ بلاذری، فتوح البلدان، ص۳۲۳.
- ↑ ابن حجر، الإصابه، ج۳، ص۲۱۱؛ نسب معد والیمن الکبیر، ص۴۴۸.
- ↑ ابو عبید، نسب، ص۲۸۹.
- ↑ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۲۲۸.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۵۷۹.