ثار الله در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از [[القاب]] [[سیدالشهداء]] {{ع}} که در [[زیارت‌نامه]] خطاب به آن حضرت گفته می‌شود "ثارالله است، یعنی [[خون خدا]]. در [[زیارت عاشورا]] آمده است: {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا ثَارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثَارِهِ}}؛ این تعبیر، در زیارت‌های دیگر نیز، از جمله [[زیارت]] مخصوص [[امام حسین]] {{ع}} در اوّل [[رجب]] و نیمه [[رجب]] و [[شعبان]] و [[زیارت]] [[امام حسین]] {{ع}} در روز [[عرفه]] آمده است<ref>مفاتیح الجنان.</ref>. در زیاراتی هم که [[امام صادق]] {{ع}} به عطیّه آموخت، آمده است: {{متن حدیث|وَ أَنَّكَ ثَارُ الله فِي الْأَرْضِ مِنَ الدَّمِ الَّذِي لاَ يُدْرَكُ ثَارُهُ مِنَ الْأَرْضِ إِلاَّ بِأَوْلِيَائِكَ}}<ref>بحار الأنوار، ج۹۸، ص۱۴۸، ۱۶۸، و ۱۸۰.</ref>. شدّت [[هم‌بستگی]] و پیوند [[سید الشهدا]] با [[خدا]] به نحوی است که شهادتش همچون ریخته شدن خونی از [[قبیله]] [[خدا]] می‌ماند که جز با [[انتقام‌گیری]] و [[خون‌خواهی]] [[اولیاء]] [[خدا]]، تقاصّ نخواهد شد. [[القاب]] دیگری نیز مانند "قتیل الله" و "وتر الله" در [[زیارتنامه]] است که گویای همین نکته است.

در [[زیارت امام حسین]] {{ع}} جمله‌ای شگفت می‌خوانیم که دربردارنده فهمی والا از [[مبارزه]]، [[تاریخ]] و [[جامعه]] است و [[آدمی]] را به درنگی دراز برای [[تفکر]] وامی‌دارد: {{متن حدیث|لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً قَتَلَتْكَ وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً ظَلَمَتْكَ وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً سَمِعَتْ بِذَلِكَ فَرَضِيَتْ بِهِ‌}}<ref>«خدا لعنت کند مردمی را که تو را کشتند و خدا لعنت کند مردمی را که برتو ستم روا داشتند و خدا لعنت کند مردمی را که این را شنیدند و بدان راضی شدند».</ref>.

[[حق]] انتقام در اینجا به عصر یا نسلی محدود نمی‌شود؛ زیرا تا آن هنگام که [[ظلم]] باقی است و خون خانواده توحید از سر ستم و دشمنی بر [[زمین]] جاری می‌شود و [[خانواده]] [[شرک]] این [[دشمنی]] و [[ستم]] را می‌پذیرد و از آن [[دفاع]] می‌کند و بدان [[رضایت]] دارد، [[انتقام]] حقی است که خانواده [[توحید]] می‌تواند آن را از خانواده شرک و [[جاهلیت]] بگیرد و هر نسلی از نسل‌های توحید ناگزیر باید [[خون‌خواهی]] کند و برای آن بکوشد تا [[ظلم و ستم]] را از میان بیرد. [[خون]] - که در اینجا خون [[شهید]] است- همواره ضمیر اعضای خانواده توحید را بانگ می‌زند و [[همت]] آنان را بر می‌انگیزد تا انتقام بگیرند و این خون همیشه در ضمیر [[مؤمنان]] همه نسل‌ها جوشان است تا انتقام او را بگیرند<ref>[[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۱ (کتاب)|بر آستان عاشورا]]، ج۱، ص ۲۹۲.</ref>.

از همین جاست که در [[زیارت وارث]] [[حسین بن علی]] {{ع}} را مخاطب قرار می‌دهیم و می‌گوییم: {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا ثَارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثَارِهِ‌}}<ref>درود بر تو ای خون خدا و فرزند خون او.</ref>.

پیش از [[اسلام]]، در میان [[عرب‌ها]] رسم بود که پرچمی سرخ رنگ بر [[قبر]] مقتول می‌نهادند و این [[پرچم]] تا آن هنگام که انتقام خون او گرفته نمی‌شد همان جا می‌ماند تا خونی را که به [[ستم]] ریخته شده است به یاد افراد [[قبیله]] آورد و ضمیر آنان را بانگ زند و بیدار نگاه دارد.

آنان که امروزه بارگاه [[امام حسین]] {{ع}} را [[زیارت]] می‌کنند، این پرچم سرخ رنگ را بر گنبد بارگاه او در اهتزاز می‌بینند تا انتقام را به یاد نسل‌های خانواده توحید آورد تا مبادا این [[امت]] بر ستم چشم برهم [[نهد]] و شادمان شود، در حالی که هنوز [[مؤمنان]] انتقام خونی را که از سرستم و [[دشمنی]] در [[کربلا]] ریخته شد، نگرفته‌اند<ref>[[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۱ (کتاب)|بر آستان عاشورا]]، ج۱، ص ۲۹۳.</ref>.

[[رده:کنیه‌ها و لقب‌های امام حسین]]