ابوسلمی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'توضیح تصویر = تصویر قدیمی مدینه' به 'توضیح تصویر = تصویر کهنی از مدینه') |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| نام تصویر = تصویر قدیمی مدینه.jpg | | نام تصویر = تصویر قدیمی مدینه.jpg | ||
| عرض تصویر = | | عرض تصویر = | ||
| توضیح تصویر = تصویر | | توضیح تصویر = تصویر کهنی از مدینه | ||
| نام کامل = ابوسلمی | | نام کامل = ابوسلمی | ||
| نام‌های دیگر = | | نام‌های دیگر = | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۰۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث صحابه است. ابوسلمی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابوسلمی در تراجم و رجال - ابوسلمی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد| ابوسلمی | |
|---|---|
 تصویر کهنی از مدینه | |
| نام کامل | ابوسلمی |
| جنسیت | مرد |
| از اصحاب | پیامبر خاتم |
مقدمه
شناخته شده نیست. گفته شده او رسول خدا (ص) را درک کرد. تنها گزارشی که از شرفیابی او به خدمت رسول خدا (ص) به جا مانده، این است که گفته: در نماز صبح شنیدم که رسول خدا (ص) ﴿إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ﴾[۱]. می‌خواند[۲]. ابن ابی‌حاتم[۳] می‌گوید: به پدرم گفتم: این گزارش را سری بن یحیی از ابوسلمی نقل کرده است. پدرم گفت: من از حسن بن عبدالله پرسیدم که آیا سری بن یحیی، ابوسلمی را دیده است؟ گفت: بله. این در حالی است که امکان ندارد سری بن یحیی (قرن سوم)، صحابه و حتی تابعین را دیده باشد.
به گفته ابن حجر[۴]، حاکم نیز این روایت را نقل کرده، ولی میان ابوسلمی و ابوسلیمان، مردد شده و سپس گفته است هر دو موهوم‌اند و نمی‌دانم این اسم‌ها از کجا آمده‌اند؛ سری بن یحیی هیچ صحابه‌ای را ندیده است. ابو ولید طیالسی نیز روایت پیش گفته را از طریق سری بن یحیی، از ابوسلیم عنزی و از مردی از عنز نقل کرده است.
ابن حجر نیز این طریق را درست‌تر دانسته و گفته است: ابراهیم بن محمد فرایضی، این روایت را از طریق سلیم بن سیف از ابوولید به سند فوق نقل کرد. برای فرق میان این ابوسلمی. و ابوسلمی چوپان رسول خدا (ص)، گفته شده ابوسلمی اولش ضمه - سُلمی - است[۵][۶]
منابع
پانویس
- ↑ «آنگاه که خورشید فرو پیچانده (و خاموش) گردد،» سوره تکویر، آیه ۱.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۴۵؛ ابن اثیر، ج۶، ص۱۵۰؛ ابن حجر، ج۷، ص۱۶۰.
- ↑ ابن ابی‌حاتم، ج۹، ص۳۸۶.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۶۰.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۶۰؛ ابن اثیر، ج۶، ص۱۵۰.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «ابوسلمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۳۶۰.