اثبات عصمت امام: تفاوت میان نسخه‌ها

اثبات عصمت امام (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۴۴

۲٬۱۶۳ بایت حذف‌شده ، ‏۱۵ نوامبر ۲۰۲۳

←‏آیه اهل الذکر

دیداریویکی‌متن

فرقانی

مدیران

۱۱٬۱۹۳

ویرایش

@@ خط ۱۴۰: / خط ۱۴۰: @@
 دو تقریر در این خصوص بیان شده
 # '''تقریر اول:''' این [[آیه]]، برهانی را اقامه می‌کند که می‌توان آن را در این قالب منطقی ارائه کرد: اگر [[اهل الذکر]] فاقد [[علم]] بودند و در [[اخبار]] خود [[معصوم]] نبودند، [[قبیح]] بود [[خداوند]] ما را به سؤال از آنها [[تکلیف]] کند؛ ولی خداوند ما را به سؤال کردن از آنان تکلیف کرده است؛ پس آنها دارای علم‌اند و در اِخبار خود، معصوم هستند<ref>{{عربی|و ذلک یقتضی علم المسؤولین کل مسؤول عنه و عصمتهم فیما یخبرون به، لقبح تکلیف الرد دونهما}}، ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف، تحقیق فارس تبریزیان، ص۱۷۹.</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۴۶.</ref>
-# '''تقریر دوم:''' «این [[آیه]] بر [[عصمت]] دلالت می‌کند. در این آیه، به «سؤال» از «[[اهل ذکر]]» امر شده است. امر به سؤال، یعنی پذیرش جواب و عمل به آن. از [[ائمه]] {{عم}} نیز [[روایت]] شده که باید به آنها رجوع کرده و مسائل خود را از ایشان بپرسند؛ ولی بر ائمه [[واجب]] نیست بر هر پرسشی پاسخ بدهند<ref>ر.ک: الکافی، ج۱، ص۲۱۰ - ۲۱۱، ح۳.</ref>. [[وشاء]] می‌گوید که از [[امام رضا]] {{ع}} پیرامون آیه [[شریف]] {{متن قرآن|فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ}} پرسیدم. [[امام]] {{ع}} در جواب فرمود: {{متن حدیث|نَحْنُ أَهْلُ الذِّكْرِ وَ نَحْنُ الْمَسْئُولُونَ}}.  دوباره پرسیدم که آیا شما [[مسئول]] هستید و ما «[[سائل]]»؟ امام فرمود: آری. عرض کردم: {{متن حدیث|حَقّاً عَلَيْنَا أَنْ نَسْأَلَكُمْ‌؟}} بر ماست که از شما بپرسیم؟ امام فرمود: آری.
+# '''تقریر دوم:''' «این [[آیه]] بر [[عصمت]] دلالت می‌کند. در این آیه، به «سؤال» از «[[اهل ذکر]]» امر شده است. امر به سؤال، یعنی پذیرش جواب و عمل به آن. از [[ائمه]] {{عم}} نیز [[روایت]] شده که باید به آنها رجوع کرده و مسائل خود را از ایشان بپرسند؛ ولی بر ائمه [[واجب]] نیست بر هر پرسشی پاسخ بدهند<ref>ر.ک: الکافی، ج۱، ص۲۱۰ - ۲۱۱، ح۳.</ref>. ref>[[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[عصمت از منظر فریقین (کتاب)|عصمت از منظر فریقین]] ص ۱۵۲.</ref>.
-عرضه داشتم: {{متن حدیث|حَقّاً عَلَيْكُمْ أَنْ تُجِيبُونَا؟}} بر شماست که پاسخ ما را بدهید؟ امام {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|لَا ذَاكَ إِلَيْنَا إِنْ شِئْنَا فَعَلْنَا وَ إِنْ شِئْنَا لَمْ نَفْعَلْ. أَ مَا تَسْمَعُ قَوْلَ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى {{متن قرآن|هَذَا عَطَاؤُنَا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسَابٍ}}<ref>«این بخشش ماست، پس بی‌شمار ببخش یا (برای خود) نگه‌دار!» سوره ص، آیه ۳۹.</ref>}}؛ خیر. این با ماست. اگر خواستیم انجام می‌دهیم و اگر خواستیم نمی‌کنیم، مگر سخن [[خدای تعالی]] که این است عطای ما، ببخش یا دریغ کن بی‌حساب را نشنیده‌ای؟
-اما پس از پاسخ به [[پرسش]]، عمل بر اساس آن واجب خواهد شد و این [[وجوب]] عمل بر عصمت اهل ذکر دلالت دارد؛ چراکه به صرف احتمال [[خطا]]، [[فراموشی]] و یا [[سهو]] در پاسخ امام، عمل کردن به آن نیز جایز نخواهد بود و در نتیجه [[امر پروردگار]] به سؤال کردن از آنان [[لغو]] خواهد شد<ref>[[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[عصمت از منظر فریقین (کتاب)|عصمت از منظر فریقین]] ص ۱۵۲.</ref>.
 === دیدگاه متکلمان ===