بدون خلاصۀ ویرایش
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = صحیفه سجادیه | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
این [[نیایش]] درباره خوش‌عاقبتی است. | این [[نیایش]] درباره خوش‌عاقبتی است. همه ما وقتی کاری را شروع می‌کنیم نگرانیم که آیا موفق خواهیم شد و در این کار سربلند خواهیم بود؟ [[آموزه‌های دینی]] به ما می‌گوید کارهایتان را با بسم‌اللّه شروع کنید و خود را به دریای بیکران [[الهی]] پیوند دهید و به [[خدا]] [[توکل]] کنید. [[خداوند]] به پیامبرش درباره آغاز و پایان [[کارها]] این [[دعا]] را [[آموزش]] می‌دهد: {{متن قرآن|وَقُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِي مِنْ لَدُنْكَ سُلْطَانًا نَصِيرًا}}<ref>«و بگو: پروردگارا مرا با درآوردنی درست (به هر کار) در آور و با بیرون بردنی درست (از هر کار) بیرون بر و از نزد خویش برای من برهانی یاریگر بگمار!» سوره اسراء، آیه ۸۰.</ref>. [[عاقبت]] و پایان کارها آنقدر مهم است که [[انبیا]] نیز دغدغه آن را داشته‌اند. [[یوسف صدّیق]] وقتی به صدارت [[مصر]] می‌رسد عاقبت‌بخیری از خدا می‌خواهد: {{متن قرآن|رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ وَعَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ تَوَفَّنِي مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ}}<ref>«پروردگارا! به من از فرمانروایی پاره‌ای داده‌ای و از خوابگزاری بخشی آموختی؛ ای آفریدگار آسمان‌ها و زمین! تو سرور من در این جهان و در جهان واپسینی، مرا گردن نهاده (به فرمان خویش) بمیران و به شایستگان بپیوند» سوره یوسف، آیه ۱۰۱.</ref>. | ||
همه ما وقتی کاری را شروع می‌کنیم نگرانیم که آیا موفق خواهیم شد و در این کار سربلند خواهیم بود؟ [[آموزه‌های دینی]] به ما می‌گوید کارهایتان را با بسم‌اللّه شروع کنید و خود را به دریای بیکران [[الهی]] پیوند دهید و به [[خدا]] [[توکل]] کنید. [[خداوند]] به پیامبرش درباره آغاز و پایان [[کارها]] این [[دعا]] را [[آموزش]] می‌دهد: {{متن قرآن|وَقُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِي مِنْ لَدُنْكَ سُلْطَانًا نَصِيرًا}}<ref>«و بگو: پروردگارا مرا با درآوردنی درست (به هر کار) در آور و با بیرون بردنی درست (از هر کار) بیرون بر و از نزد خویش برای من برهانی یاریگر بگمار!» سوره اسراء، آیه ۸۰.</ref>. [[عاقبت]] و پایان کارها آنقدر مهم است که [[انبیا]] نیز دغدغه آن را داشته‌اند. [[یوسف صدّیق]] وقتی به صدارت [[مصر]] می‌رسد عاقبت‌بخیری از خدا می‌خواهد: {{متن قرآن|رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ وَعَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ تَوَفَّنِي مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ}}<ref>«پروردگارا! به من از فرمانروایی پاره‌ای داده‌ای و از خوابگزاری بخشی آموختی؛ ای آفریدگار آسمان‌ها و زمین! تو سرور من در این جهان و در جهان واپسینی، مرا گردن نهاده (به فرمان خویش) بمیران و به شایستگان بپیوند» سوره یوسف، آیه ۱۰۱.</ref>. | |||
وقتی [[رسول خدا]] {{صل}} در پایان [[جنگ احد]] از [[شهادت]] امیرالمؤمنین علی {{ع}} در [[آینده]] به او خبر داد، [[علی]] {{ع}} پرسید: {{متن حدیث|وَ ذَلِكَ فِي سَلَامَةٍ مِنْ دِينِي}}<ref>امالی صدوق، ص۹۵.</ref>؛ «آیا وقتی کشته شوم دینم در [[سلامت]] خواهد بود؟ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: آری». | وقتی [[رسول خدا]] {{صل}} در پایان [[جنگ احد]] از [[شهادت]] امیرالمؤمنین علی {{ع}} در [[آینده]] به او خبر داد، [[علی]] {{ع}} پرسید: {{متن حدیث|وَ ذَلِكَ فِي سَلَامَةٍ مِنْ دِينِي}}<ref>امالی صدوق، ص۹۵.</ref>؛ «آیا وقتی کشته شوم دینم در [[سلامت]] خواهد بود؟ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: آری». | ||
در [[دعای یازدهم]] [[امام]] [[زین العابدین]] {{ع}} دعای خود را با [[ستایش خدا]] آغاز می‌کند و مثل همیشه به ما یاد می‌دهد که قبل از اینکه درخواست خود را بیان کنیم [[خدای بزرگ]] را [[ستایش]] کنیم تا دعای ما به نوعی [[عبادت]] و [[بندگی]] تبدیل شود: {{متن حدیث|يَا مَنْ ذِكْرُهُ شَرَفٌ لِلذَّاكِرِينَ، وَ يَا مَنْ شُكْرُهُ فَوْزٌ لِلشَّاكِرِينَ، وَ يَا مَنْ طَاعَتُهُ نَجَاةٌ لِلْمُطِيعِينَ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اشْغَلْ قُلُوبَنَا بِذِكْرِكَ عَنْ كُلِّ ذِكْرٍ، وَ أَلْسِنَتَنَا بِشُكْرِكَ عَنْ كُلِّ شُكْرٍ، وَ جَوَارِحَنَا بِطَاعَتِكَ عَنْ كُلِّ طَاعَةٍ}}. | در [[دعای یازدهم]] [[امام]] [[زین العابدین]] {{ع}} دعای خود را با [[ستایش خدا]] آغاز می‌کند و مثل همیشه به ما یاد می‌دهد که قبل از اینکه درخواست خود را بیان کنیم [[خدای بزرگ]] را [[ستایش]] کنیم تا دعای ما به نوعی [[عبادت]] و [[بندگی]] تبدیل شود: {{متن حدیث|يَا مَنْ ذِكْرُهُ شَرَفٌ لِلذَّاكِرِينَ، وَ يَا مَنْ شُكْرُهُ فَوْزٌ لِلشَّاكِرِينَ، وَ يَا مَنْ طَاعَتُهُ نَجَاةٌ لِلْمُطِيعِينَ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اشْغَلْ قُلُوبَنَا بِذِكْرِكَ عَنْ كُلِّ ذِكْرٍ، وَ أَلْسِنَتَنَا بِشُكْرِكَ عَنْ كُلِّ شُكْرٍ، وَ جَوَارِحَنَا بِطَاعَتِكَ عَنْ كُلِّ طَاعَةٍ}}. | ||
«ای خداوندی که ذکر تو گویندگان ذکر را [[شرف]] و بزرگی است، ای خداوندی که [[شکر]] تو [[شکرگزاران]] را [[رستگاری]] و [[پیروزی]] است، ای خداوندی که [[فرمانبرداری]] از تو [[فرمانبرداران]] را [[سعادت]] [[رهایی]] است، [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندانش]] و [[دل]] ما را از یاد هر چیز دیگر به یاد خود، و زبان‌های ما را از شکر هر کس دیگر به شکر خود، و اعضای ما را از فرمانبرداری از هر کس دیگر به فرمانبرداری خود مشغول دار». | «ای خداوندی که ذکر تو گویندگان ذکر را [[شرف]] و بزرگی است، ای خداوندی که [[شکر]] تو [[شکرگزاران]] را [[رستگاری]] و [[پیروزی]] است، ای خداوندی که [[فرمانبرداری]] از تو [[فرمانبرداران]] را [[سعادت]] [[رهایی]] است، [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندانش]] و [[دل]] ما را از یاد هر چیز دیگر به یاد خود، و زبان‌های ما را از شکر هر کس دیگر به شکر خود، و اعضای ما را از فرمانبرداری از هر کس دیگر به فرمانبرداری خود مشغول دار». | ||
آنگاه [[امام]] تقاضای تلاش [[عافیت]] و [[سلامت]] می‌کند، چرا که در سایه سلامت است که می‌توانیم تلاش کنیم، [[خدمت]] کنیم، [[عبادت]] کنیم و [[دانش]] بیاموزیم. در ادامه، امام خواسته خود را این‌گونه عرض می‌کند: «خداوندا اگر ما را آسایشی مقدّر فرموده‌ای چنان کن که به هنگام [[آسایش]] در [[امان]] مانیم، نه گناهی ما را گرفتار سازد و نه ملالتی به ما رسد، تا فرشتگانی که [[گناهان]] ما را می‌نویسند با [[صحیفه اعمال]] ما، بی‌آنکه در آن گناهی نوشته شده باشد، از نزد ما بازگردند و فرشتگانی که ثواب‌های ما را می‌نویسند، شادمان، با صحیفه‌ای نوشته از [[اعمال نیک]] ما به نزد تو آیند». | آنگاه [[امام]] تقاضای تلاش [[عافیت]] و [[سلامت]] می‌کند، چرا که در سایه سلامت است که می‌توانیم تلاش کنیم، [[خدمت]] کنیم، [[عبادت]] کنیم و [[دانش]] بیاموزیم. در ادامه، امام خواسته خود را این‌گونه عرض می‌کند: «خداوندا اگر ما را آسایشی مقدّر فرموده‌ای چنان کن که به هنگام [[آسایش]] در [[امان]] مانیم، نه گناهی ما را گرفتار سازد و نه ملالتی به ما رسد، تا فرشتگانی که [[گناهان]] ما را می‌نویسند با [[صحیفه اعمال]] ما، بی‌آنکه در آن گناهی نوشته شده باشد، از نزد ما بازگردند و فرشتگانی که ثواب‌های ما را می‌نویسند، شادمان، با صحیفه‌ای نوشته از [[اعمال نیک]] ما به نزد تو آیند». | ||
آن | آن حضرت در پایان هم از [[خداوند]] می‌خواهد چنان کند که این [[دنیا]] را [[پاکیزه]] و [[توبه]] کرده ترک کند تا [[عاقبت بخیر]] و در [[روز قیامت]] سربلند باشد: «چون روزهای [[زندگی]] ما سپری شد و مدت ما سر آمد و صلای [[دعوت]] تو ما را فراخواند -همان دعوتی که از آن گریزی و از [[اجابت]] آن گزیری نیست- بر محمد و خاندانش درود بفرست و سرانجام آنچه را که کاتبان [[اعمال]] ما برای ما رقم زده‌اند توبه‌ای پذیرفته شده قرار ده». | ||
[[خواندن]] این [[دعا]] ما را آینده‌نگر و آخرت‌گرا [[تربیت]] می‌کند و به [[لطف]] [[خدای بزرگ]] خوش فرجامی را برایمان رقم می‌زند | [[خواندن]] این [[دعا]] ما را آینده‌نگر و آخرت‌گرا [[تربیت]] می‌کند و به [[لطف]] [[خدای بزرگ]] خوش فرجامی را برایمان رقم می‌زند<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش یازدهم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۵۰.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۸: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:صحیفه سجادیه]] | ||