احمد بن محمد بن ابی‌عبدالله در تراجم و رجال: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = احمد بن محمد بن ابی‌عبدالله | عنوان مدخل = احمد بن محمد بن ابی‌عبدالله | مداخل مرتبط = احمد بن محمد بن ابی‌عبدالله در تراجم و رجال | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == احمد بن محمد بن ابی عبدالله در سند دو روایت تفس...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۰: خط ۲۰:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:اعلام]]
[[رده:احمد بن محمد بن ابی‌عبدالله]]
[[رده:رجال تفسیری]]
[[رده:رجال تفسیری]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۰

آشنایی اجمالی

احمد بن محمد بن ابی عبدالله در سند دو روایت تفسیر کنز الدقائق و به نقل از کتاب معانی الأخبار و الکافی آمده است؛ از جمله:

«عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ(ع) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ[۱] قَالَ تُبَدَّلُ خُبْزَةً نَقِيَّةً يَأْكُلُ مِنْهَا النَّاسُ حَتَّى يَفْرُغُوا مِنَ الْحِسَابِ فَقَالَ لَهُ قَائِلٌ إِنَّهُمْ لَفِي شُغُلٍ يَوْمَئِذٍ عَنِ الْأَكْلِ وَ الشُّرْبِ فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ ابْنَ آدَمَ أَجْوَفَ وَ لَا بُدَّ لَهُ مِنَ الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ أَ هُمْ أَشَدُّ شُغُلًا يَوْمَئِذٍ أَمْ مَنْ فِي النَّارِ فَقَدِ اسْتَغَاثُوا وَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ: وَإِنْ يَسْتَغِيثُوا يُغَاثُوا بِمَاءٍ كَالْمُهْلِ يَشْوِي الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرَابُ[۲]»[۳].   مقصود از راوی به قرینه اتحاد راوی و مروی عنه[۴]، «احمد بن محمد بن خالد برقی» است.[۵]

منابع

پانویس

  1. «روزی که (این) زمین زمینی دیگر گردد و آسمان‌ها نیز و (همگان) نزد خداوند یگانه دادفرما پدیدار شوند» سوره ابراهیم، آیه ۴۸.
  2. «و اگر فریادرسی خواهند با آبی چون گدازه فلز به فریادشان می‌رسند که (گرمای آن) چهره‌ها را بریان می‌کند؛ آن آشامیدنی بد است و زشت آسایشگهی است (آن آتش)» سوره کهف، آیه ۲۹.
  3. تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب، ج۷، ص۸۹، به نقل از: الکافی، ج۶، ص۲۸۶ - ۲۸۷، ج۴.
  4. ر.ک: الکافی، ج۱، ص۴۱، ح۹، ۴۳، ح۱، ۴۵، ح۶؛ و....
  5. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۴۸۵-۴۸۶.