بیماری در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = [[بیماری]]

| مداخل مرتبط = [[بیماری در قرآن]] - [[بیماری در حدیث]] - [[بیماری در کلام اسلامی]]

| پرسش مرتبط  = بیماری (پرسش)

'''نکته''': در [[آیه]] قبل [[خداوند]] عدد خازنان و مأموران [[دوزخ]] را نوزده نفر یا نوزده گروه ذکر می‌کند {{متن قرآن|عَلَيْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ}}<ref>«بر آن نوزده (نگهبان گمارده شده) است» سوره مدثر، آیه ۳۰.</ref> و ذکر این عدد سبب [[گفتگو]] در میان [[مشرکان]] و [[کفار]] شد، و گروهی آن را به باد سخریه گرفتند. و در [[آیه]] ۳۱ به آنها پاسخ داده، می‌فرماید: مأموران [[دوزخ]] را فقط [[فرشتگان]] [[عذاب]] قرار دادیم {{متن قرآن|وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِكَةً}} فرشتگانی نیرومند، پرقدرت و به تعبیر [[قرآن]] غلاظ و شداد [[خشن]] و سخت‌گیر که تمام گنه‌کاران در برابر آنها [[ضعیف]] و ناتوانند. سپس می‌افزاید: و تعداد آنها را جز برای [[آزمایش]] [[کافران]] معین نکردیم {{متن قرآن|وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا}} این [[آزمایش]] از دو جهت بود: نخست این که آنها [[استهزا]] می‌کردند که چرا از میان تمام اعداد، [[عدد نوزده]] [[انتخاب]] شده، در حالی که هر عدد دیگری [[انتخاب]] شده بود جای همین سؤال وجود داشت. از سوی دیگر این تعداد را کم می‌شمردند، و از روی سخریه می‌گفتند: ما در مقابل هر یک از آنها ده نفر قرار می‌دهیم، تا آنها را در هم بشکنیم در حالی که [[فرشتگان]] [[خدا]] چنان هستند که به گفته [[قرآن]] چند نفر از آنها [[مأمور]] [[هلاکت]] [[قوم لوط]] می‌شوند و شهرهای آباد آنها را از [[زمین]] برداشته زیر و رو می‌کنند. و باز می‌افزاید: [[هدف]] این بود: تا [[اهل کتاب]] [[یقین]] پیدا کنند: {{متن قرآن|لِيَسْتَيْقِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ}} و از آنجا که آنها ایرادی به این موضوع نکردند معلوم می‌شود آن را هماهنگ با کتب خود یافتند، و بر [[یقین]] آنها به [[نبوت]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} افزوده شد. لذا در جمله بعد می‌افزاید: و [[هدف]] این بود تا بر [[ایمان]] [[مؤمنان]] بیفزاید {{متن قرآن|وَيَزْدَادَ الَّذِينَ آمَنُوا إِيمَانًا}} و بلافاصله بعد از ذکر این جمله روی همان اهداف سه گانه به عنوان تأکید باز می‌گردد، و مجدداً روی [[ایمان]] [[اهل کتاب]]، سپس [[مؤمنان]] و بعد به [[آزمون]] [[کفار]] و [[مشرکان]] تکیه کرده، می‌گوید: و [[هدف]] این بود که [[اهل کتاب]]، و [[مؤمنان]] در [[حقانیت قرآن]] [[تردید]] به خود راه ندهند، و [[بیمار]] دلان و [[کافران]] بگویند: [[خدا]] از این توصیف چه منظوری دارد {{متن قرآن|وَلَا يَرْتَابَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِيَقُولَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْكَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا}} سپس به دنبال این گفت‌وگوها که در باره چگونگی بهره‌گیری [[مؤمنان]] و [[کافران]] [[بیمار]] [[دل]] از سخنان [[الهی]] بود می‌افزاید: این‌گونه [[خداوند]] هر کس را بخواهد [[گمراه]] می‌سازد، و هر کس را بخواهد [[هدایت]] می‌کند {{متن قرآن|كَذَلِكَ يُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي مَنْ يَشَاءُ}} جمله‌های گذشته به خوبی نشان می‌دهد که این [[مشیت]] و [[اراده الهی]] درباره [[هدایت]] بعضی، و [[گمراهی]] بعضی دیگر، بی‌حساب نیست، آنها که معاند و لجوج و [[بیمار]] دلند استحقاقی جز این ندارند، و آنها که در برابر [[فرمان خدا]] [[تسلیم]] و مؤمنند مستحق چنین هدایتی هستند. و در پایان [[آیه]] می‌فرماید: و به هر حال [[لشکریان]] پروردگارت را جز او کسی نمی‌داند، و این جز هشدار و تذکری برای [[انسان‌ها]] نیست {{متن قرآن|وَمَا يَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَمَا هِيَ إِلَّا ذِكْرَى لِلْبَشَرِ}} بنابراین اگر سخن از نوزده نفر از خازنان [[دوزخ]] به میان آمده مفهومش این نیست که [[لشکریان]] [[خداوند]] محدود به اینها هستند<ref>برگزیده تفسیر نمونه، ج۵، ص۳۳۰.</ref>.