سوره روم: تفاوت میان نسخه‌ها

بعد از بیان این نوید و [[وعده]] به مسلمانان، منتقل می‌شود به وعده‌گاه اکبر که [[قیامت]] و [[یوم]] الوعدش گویند، روزی که تمامی افراد و [[اقوام]] در آن [[روز]] به سوی [[خدا]] بازمی‌گردند، آن گاه به [[استدلال]] بر مسأله [[معاد]] پرداخته، سپس [[کلام]] را به [[آیات]] [[ربوبیت]] معطوف می‌دارد و صفات [[خاصه]] خدا را برمی‌شمارد، و در آخر، [[سوره]] را با وعده [[نصرت]] به [[رسول]] گرامی‌اش ختم می‌کند، و در فرا رسیدن این وعده تاکید [[بلیغ]] نموده و می‌فرماید: {{متن قرآن|فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لَا يُوقِنُونَ}}<ref>«پس شکیبا باش که وعده خداوند راستین است و مبادا آنان که اهل یقین نیستند تو را سبکسار گردانند» سوره روم، آیه ۶۰.</ref>. در چند [[آیه]] قبل نیز فرموده بود: {{متن قرآن| وَكَانَ حَقًّا عَلَيْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«یاری مؤمنان بر ما واجب است» سوره روم، آیه ۴۷.</ref>.

پس معلوم شد که غرض سوره وعده دادن [[قطعی]] خدا به [[یاری دین]] است، و اگر قبل از بیان این غرض، مسأله وعده [[غلبه]] روم را در چند سال بعد ذکر کرد، برای این است که [[مؤمنین]] وقتی دیدند که وعده غلبه روم عملی شد، [[یقین]] کنند که وعده دیگر خدا نیز عملی خواهد شد، و نیز یقین کنند که وعده آمدن قیامت هم، مانند سایر وعده‌هایش عملی می‌شود، آری [[عقل]] هر عاقلی [[حکم]] می‌کند که وقتی [[خدای تعالی]] دو تا از وعده‌هایش را عملی کرد سایر وعده‌هایش نیز عملی می‌شود، و باید از خطرهایی که وعده آن را می‌دهد بر [[حذر]] بود.

# [[پیشگویی]] از [[پیروزی]] [[رومیان]] بر [[ایرانیان]]؛

# [[پرونده: 9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']]

{{پانویس}}