کسکر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←پانویس) |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = | {{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = عراق | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
'''کَسکَر''' قدیمی‌ترین [[شهر]] مسیحی‌نشین [[عراق]] بوده که در [[زمان]] ساسانیان نقش مهمی داشته است | '''کَسکَر''' قدیمی‌ترین [[شهر]] مسیحی‌نشین [[عراق]] بوده که در [[زمان]] ساسانیان نقش مهمی داشته است | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
== حاکمان کسکر == | == حاکمان کسکر == | ||
{{اصلی|حکومت کسکر}} | {{اصلی|حکومت کسکر}} | ||
# '''[[قدامة بن عجلان]]:''' [[امام علی]]{{ع}} قدامة بن عجلان را به سمت [[کارگزاری کسکر]] که بیشتر اهالی آن از [[اهل ذمه]] بودند، گمارد<ref>منقری، وقعة صفین، ص۵۳۰؛ واقعة صفین در تاریخ، ص۲۵۰.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص۳۸۹-۳۹۰.</ref> | |||
# '''[[قعقاع بن شور ذهلی]]:''' ابتدا از [[اصحاب امیرالمؤمنین]] {{ع}} بود<ref>رجال طوسی، ص۵۵، ش۸.</ref> که حضرت او را بعد از [[قدامة بن عجلان]] به عنوان [[کارگزار]] خود در [[کسکر]] و [[میسان]] برگزید، اما وقتی خبر [[فساد]] [[مالی]] او به ایشان رسید، او را مورد [[سرزنش]] و ملامت قرار داد. قعقاع وقتی متوجه شد حضرت از کارهای خلافش [[آگاه]] شده، از [[ترس]] به جانب [[معاویه]] در [[شام]] فرار کرده، به او پیوست و بعداً هم از [[مخالفان]] حضرت گردید<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۱۸۷.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص293، [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۱۱۵-۱۱۱۶.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1100829.jpg|22px]] [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۱ (کتاب)|'''سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۱''']] | # [[پرونده:1100829.jpg|22px]] [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۱ (کتاب)|'''سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۱''']] | ||
# [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۹: | خط ۲۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:شهرهای عراق]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۳۷
کَسکَر قدیمی‌ترین شهر مسیحی‌نشین عراق بوده که در زمان ساسانیان نقش مهمی داشته است
مقدمه
«کَسکَر» قدیمی‌ترین شهر مسیحی‌نشین عراق بوده که در زمان ساسانیان نقش مهمی داشته است و حجّاج بن یوسف شهر واسط را ـ که بین کوفه و بصره، در کنار دجله است ـ در برابر آن ساخت. این شهر در اسناد و کتب مسیحیان به نام کَشکَر از آن یاد شده و این شهر نقش بسزایی در تاریخ کنائس عراق داشته است و دومین مرکز اسقف‌های نسطوریه در شهرها بوده که تأسیس کرسی اسقفی آن به قرن سوم میلادی می‌رسد[۱].
بنابراین، کسکر شهری قدیمی بر ساحل غربی بین کوفه و بصره در عراق کنونی در حدود کوت العماره بوده و واسط بر ساحل شرقی دجله در برابر کسکر ایجاد شد و این دو شهر را با پلی از قایق‌ها به هم مرتبط می‌کردند. اکنون اثری از این دو شهر نیست[۲].[۳]
حاکمان کسکر
- قدامة بن عجلان: امام علی(ع) قدامة بن عجلان را به سمت کارگزاری کسکر که بیشتر اهالی آن از اهل ذمه بودند، گمارد[۴].[۵]
- قعقاع بن شور ذهلی: ابتدا از اصحاب امیرالمؤمنین (ع) بود[۶] که حضرت او را بعد از قدامة بن عجلان به عنوان کارگزار خود در کسکر و میسان برگزید، اما وقتی خبر فساد مالی او به ایشان رسید، او را مورد سرزنش و ملامت قرار داد. قعقاع وقتی متوجه شد حضرت از کارهای خلافش آگاه شده، از ترس به جانب معاویه در شام فرار کرده، به او پیوست و بعداً هم از مخالفان حضرت گردید[۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ المنجد (اعلام)، ص۴۳۴.
- ↑ مصاحب، دایرة المعارف فارسی، ج۲، ص۲۲۲۵.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۳۸۹-۳۹۰.
- ↑ منقری، وقعة صفین، ص۵۳۰؛ واقعة صفین در تاریخ، ص۲۵۰.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۳۸۹-۳۹۰.
- ↑ رجال طوسی، ص۵۵، ش۸.
- ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۱۸۷.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص293، ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۱۱۵-۱۱۱۶.