بهشت در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

از بهشت در [[قرآن کریم]] با واژه‌های گوناگونی یاد شده است؛ همچون دارالسلام<ref>{{متن قرآن|لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَهُوَ وَلِيُّهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}} «سرای آرامش نزد پروردگارشان از آن آنهاست و او برای کارهایی که می‌کردند یار آنان است» سوره انعام، آیه ۱۲۷.</ref>، دارالمقامه<ref>{{متن قرآن|الَّذِي أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لَا يَمَسُّنَا فِيهَا نَصَبٌ وَلَا يَمَسُّنَا فِيهَا لُغُوبٌ}} «همان که ما را از بخشش خود در سرای ماندگار جای داد که در آن نه رنجی به ما می‌رسد و نه ماندگی» سوره فاطر، آیه ۳۵.</ref>، [[روضه]]<ref>{{متن قرآن|فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَهُمْ فِي رَوْضَةٍ يُحْبَرُونَ}} «اما کسانی را که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند در بوستانی شادمان می‌گردانند» سوره روم، آیه ۱۵.</ref>، [[فردوس]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَانَتْ لَهُمْ جَنَّاتُ الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا}} «آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند باغ‌های بهشت (سرای) پذیرایی آنهاست» سوره کهف، آیه ۱۰۷.</ref>، [[مقام]] [[امین]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقَامٍ أَمِينٍ * فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ}} «پرهیزگاران در جایگاهی امنند * در بوستان‌ها و (کنار) چشمه‌سارها» سوره دخان، آیه ۵۱-۵۲.</ref>، جنّت<ref>{{متن قرآن|مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِيهَا أَنْهَارٌ مِنْ مَاءٍ غَيْرِ آسِنٍ وَأَنْهَارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ...}} «داستان آن بهشت که به پرهیزگاران نوید داده‌اند، (این است): در آن، جویبارهایی از آبی است که نمی‌گندد و جویبارهایی از شیری که مزه‌اش دگرگون نمی‌گردد.».. سوره محمد، آیه ۱۵.</ref> و جنّات<ref>{{متن قرآن|وَبَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ...}} «و به کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند نوید ده که بوستان‌هایی خواهند داشت که جویبارهایی از بن آنها روان است.».. سوره بقره، آیه ۲۵؛ و....</ref>. دو واژه اخیر (جنّت و جنّات)، یکصد و سی و پنج بار در [[قرآن کریم]] به کار رفته است<ref>المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الکریم.</ref>، که یکصد و هفده مورد آن ناظر به [[بهشت]] [[موعود]] در [[جهان]] واپسین است<ref>بهشت و دوزخ، ج۱، ص۲۳.</ref>.

در ۳۳۷ [[آیه قرآن]]، با الفاظ گوناگون، به [[جایگاه]] نیکوکاران در [[آخرت]]، اشاره شده است<ref>بهشت و دوزخ، ج۱، ص۲۳.</ref><ref>[[علی باقری‌فر|باقری‌فر، علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «آبرو»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۲۱.</ref>

# [[انسان]] تربیت‌شده [[قرآن]] و ره‌یافته از [[مکتب]] خزانه‌داران [[کتاب آسمانی]]، [[قدر]] [[نعمت‌های الهی]] را می‌داند و همواره [[سپاس]] او را به جای می‌آورد، سپاسی که فرجام آن رسیدن به بهشت است: «[[حمد]] و سپاس خدای را حمدی که... راهی باشد به سوی بهشت او.»..<ref>نیایش یکم.</ref>.

# [[توبه]] و بازگشت دائمی به سوی [[خدا]] از دیگر راه‌های وصول به بهشت است: «ای [[خداوند]]، تویی که [[راه]] بازگشت به روی بندگانت گشوده‌ای و آن را توبه نامیده‌ای... خود گفته‌ای به درگاه خدا توبه کنید، توبه‌ای از روی [[اخلاص]]، باشد که پروردگارتان گناهانتان را محو کند و شما را به بهشت‌هایی داخل کند که در آن نهرها جاری است»<ref>نیایش چهل‌و‌پنجم.</ref>.

# [[مؤمنان]] [[درستکار]] مشمول [[صلوات خداوند]] می‌شوند که آن نیز به نوبه خود، مایه [[گشایش]] درهای بهشت به سوی [[آدمی]] است<ref>نیایش چهارم.</ref><ref>[[علی باقری‌فر|باقری‌فر، علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «آبرو»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۲۲.</ref>

== منابع ==

{{منابع}}

{{پانویس}}