بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{نبوت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = تیه | عنوان مدخل = تیه | مداخل مرتبط = تیه در قرآن - تیه در حدیث | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== {{متن قرآن|قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = تیه| عنوان مدخل = [[تیه]]| مداخل مرتبط = [[تیه در قرآن]]| پرسش مرتبط =}} | |||
{{مدخل مرتبط | ==واژه‌شناسی== | ||
| موضوع مرتبط = تیه | فرهنگ‌نویسان [[عربی]]، [[تیه]] را در اصل، مصدرِ «تاهَ یَتیهُ»<ref>العین، ج۱، ص۱۱۲؛ لسان العرب، ج ۱۳، ص۴۸۲؛ الصحاح، ج ۶، ص۲۲۲۹، «تیه».</ref> و به معنای سرگشته و [[سرگردان]] به راهی رفتن دانسته<ref>الصحاح، ج ۶، ص۲۲۲۹؛ الفروق اللغویه، ص۴۴۵؛ التحقیق، ج ۱، ص۴۰۶، «تیه».</ref> و برخی [[گمراه]] شدن در پی آن را نیز افزوده‌اند.<ref>لسان العرب، ج ۱۳، ص۴۸۳؛ المصباح، ص۷۹، «تیه».</ref> معنای [[سرگردانی]] و [[گمراهی]] (حاصل مصدر) و [[حرکت]] با حالت سرگشته و سرگردان در پی گم کردن راه<ref>المعجم الوسیط، ج ۱، ص۹۲، «تاه».</ref> هم گفته شده است.<ref>مفردات، ص۷۶؛ الفروق اللغویه، ص۴۴۵؛ القاموس المحیط، ج ۲، ص۱۶۳۴، «تیه».</ref> بر اساس معانی یاد شده و به عنوان اسم صفت،<ref>لغت نامه، ج ۵، ص۶۳۵۷، «تیه».</ref> بیابانی که به سبب نبود نشان راه، <ref>التوقیف، ج ۱، ص۲۱۸؛ المصباح، ص۷۹، «تیه».</ref> [[آدمی]] در آن گم و سرگردان شود نیز «تِیه» خوانده شده است<ref>نک: مقاییس اللغه، ج ۱، ص۳۶۱؛ الصحاح، ج ۶، ص۲۲۲۹؛ لغت نامه، ج ۵، ص۶۳۵۷، «تیه».</ref> و سرانجام در کاربردی دیگر و با اثرپذیری از [[قرآن]] {{متن قرآن|قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«(خداوند) فرمود: که (آمدن به) این سرزمین چهل سال بر آنان حرام است؛ روی زمین سرگردان میشوند، پس بر گروه نافرمانان دریغ مخور» سوره مائده، آیه ۲۶.</ref> به عنوان اسم خاص<ref>لغت نامه، ج ۵، ص۶۳۵۷.</ref> به بیابانی گفته میشود که [[بنی اسرائیل]] در پی خروج از [[مصر]] و بر اثر [[نافرمانی خداوند]]، ۴۰ سال در آن سرگردان و از ورود به [[سرزمین مقدس]] [[محروم]] شدند.<ref> جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۴؛ مجمع البیان، ج ۱، ص۲۲۵؛ معجم البلدان، ج ۲، ص۶۹.</ref> این بیابان را در شبه [[جزیره سینا]] دانسته‌اند. جغرافی‌دانان [[عرب]] آن را صحرای بنی اسرائیل نیز خوانده‌اند.<ref>تاریخ اورشلیم، ص۳۲۴؛ دایره المعارف فارسی، ج ۱، ص۷۱۱.</ref> بیابان یاد شده میان أیله، مصر، دریای قُلْزم (سرخ) و کوه‌های [[سرات]] [[شام]] قرار دارد و گستره آن از اطراف به [[جفار]]، [[کوه طور]] و [[سرزمین فلسطین]] منتهی میشود.<ref> معجم البلدان، ج ۲، ص۶۹، «تیه».</ref> این [[وادی]]، جنوبی‌ترین بخش [[فلسطین]]<ref> تاریخ اورشلیم، ص۳۲۴؛ دایره المعارف فارسی، ج ۱، ص۷۱۱.</ref> و بیشتر آن شنزار و فاقد [[پوشش]] گیاهی است.<ref>معجم البلدان، ج ۲، ص۶۹، «تیه».</ref> مساحت آن را به ابعاد ۴۰ فرسنگ در ۴۰ فرسنگ گفته‌اند<ref>معجم البلدان، ج ۲، ص۶۹؛ المواعظ والاعتبار، ج ۱، ص۳۹۳ - ۳۹۴.</ref>.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص 260.</ref> | ||
| عنوان مدخل = [[تیه]] | |||
| مداخل مرتبط = [[تیه در قرآن]] | |||
| | |||
}} | |||
== | ==تیه در [[تورات]]== | ||
[[راز]] [[محرومیت]] ۴۰ ساله [[بنی اسرائیل]] از ورود به [[کنعان]]، [[سرگردانی]] آنان در بیابان و انبوهی از رخدادهای تلخ و شیرین این سال‌ها به شکل مبسوطی در [[عهد عتیق]] گزارش شده است. «سِفر اعداد» که بخش عمده آن [[روایتگر]] این دوره از [[تاریخ]] بنی اسرائیل است، در تورات [[عبری]]، با نام «در بیابان» خوانده می‌‌شده است.<ref>قاموس الکتاب المقدس، ص۶۰۹.</ref> بنا به [[روایت]] تورات، بنی اسرائیل در پی خروج از [[مصر]] و با عبور از [[دریای سرخ]]، مناطقی چون [[کوه طور]] ([[سینا]])، بخش‌های گوناگون [[صحرای سینا]] همانند بیابان‌های سین، [[فاران]] و توقفگاه‌های متعدد آن را پشت سر گذاشته، به بیابانی به نام «قادش برنیع» می‌‌رسند که نزدیک‌ترین بخش صحرای سینا به مرزهای جنوبی کنعان و پس از [[کوه سینا]]، مشهورترین مکان در تاریخ سرگردانی آنان است. بیشترین سال‌های سرگردانی ۴۰ ساله بنی اسرائیل در این منطقه سپری شده است.<ref> التفسیر التطبیقی، ص۲۷۰ - ۲۷۱؛ الکتاب المقدس، خروج ۱۵: ۲۲؛ اعداد ۱۰: ۱۱ - ۱۲، ۱۰: ۳۳؛ اعداد ۲۰: ۱</ref> اینجاست که [[موسی]]{{ع}} ۱۲ نفر از سران [[قبایل]] را برای بررسی شرایط جغرافیایی، [[اقتصادی]]، امکانات و وضعیت [[دفاعی]] [[سرزمین کنعان]] به سمت مرزهای جنوبی آن روانه می‌‌کند. آنان پس از ۴۰ [[روز]] بازگشته، از حاصلخیزی و [[جنگجویان]] غول پیکر و نیرومند آن [[سرزمین]] و حصارهای دفاعی بلند و مستحکم [[شهرها]] خبر می‌‌دهند. از این افراد تنها دو نفر به نام‌های [[یوشَع بن نون]] و [[کالیب ابن یَفُنَّه]] با [[اعتماد به خدا]] و یادآوری امدادها و [[وعده‌های الهی]]، بنی اسرائیل را برای فتح [[سرزمین موعود]] [[ترغیب]] میکنند؛ اما ۱۰ نفر دیگر که با دیدن آن اوضاع، به [[هراس]] افتاده بودند، با سخنان خود و [[شکست ناپذیر]] خواندن [[دشمن]]، [[بنی اسرائیل]] را نیز دچار [[رعب]] و [[وحشت]] میکنند، برای همین آنان کشته شدن مردان و [[اسارت]] [[زنان]] و [[فرزندان]] [[قوم]] را نتیجه محتوم [[رویارویی]] با چنین [[دشمنی]] خوانده، از [[فرمان خدا]] مبنی بر [[جنگ]] با آنان سر باز می‌‌زنند. تلاش [[موسی]]{{ع}}، [[هارون]]{{ع}} و [[یوشع]] و [[کالیب]] نیز در این باره ثمرساز نشد و بنی اسرائیل با ابراز [[ندامت]] از ترک [[مصر]] و با طرح ایده [[انتخاب]] [[رهبری]] جدید، به [[فکر]] بازگشت دوباره به مصر افتادند. | |||
به [[کیفر]] این [[بی‌ایمانی]] و [[تمرد]] آشکار که به رغم [[مشاهده]] [[معجزات]] و امدادهای فراوان [[الهی]] صورت می‌‌گرفت، [[خداوند]] از [[محرومیت]] ۴۰ ساله قوم از ورود به [[سرزمین موعود]] و [[مرگ]] همه افراد ۲۰ ساله و بالاتر از ۲۰ سال به جز یوشع و کالیب در طی این مدت خبر می‌‌دهد. بنی اسرائیل با [[آگاهی]] از این [[کیفر الهی]] و نادم از [[نافرمانی]] خویش، برای جنگ اعلام [[آمادگی]] کرده، به رغم [[نهی]] موسی{{ع}} در تلاشی ناموفق برای ورود به [[سرزمین مقدس]] با [[عمالقه]] و کنعانی‌ها درگیر و از سوی آنان مورد [[یورش]] و تعقیب قرار می‌‌گیرند.<ref>الکتاب المقدس، اعداد ۱۳: ۱ - ۳۳، ۱۴: ۱ - ۴۵؛ تثنیه ۱ - ۳.</ref> آنها در ادامه تلاش برای ورود به [[کنعان]]، پس از درگیری با ساکنان «عراد» در جنوب [[اورشلیم]] که مانع عبور بنی اسرائیل از [[سرزمین]] خویش شدند، ناگزیر به سمت جنوب [[بحرالمیت]][[تغییر]] مسیر می‌‌دهند تا از راه [[کشور]] «أدوم» (بخشی از [[اردن]] کنونی) وارد سرزمین موعود شوند. با ممانعت [[پادشاه]] «[[ادوم]]»، بنی اسرائیل کشور یاد شده را دور زده، در موازات بحرالمیت به سوی سرزمین «[[عمون]]» واقع در [[مرز]] شمالی اردن با [[سوریه]] [[حرکت]] میکنند. پیمایش این مسیر طولانی و سختی‌های راه، آنان را به شدت دچار فرسایش می‌‌کند. | |||
به | |||
از | |||
در | |||
[[ | |||
قوم [[سرگردان]] پس از [[شکست]] «اموری‌ها» و «عمونی‌ها» و نیز [[تصرف]] سرزمین «باشان» واقع در مرزهای جنوبی سوریه با اردن و شرق رود اردن، در دشت‌های [[موآب]] (کرانه‌های [[غربی]] و شرقی رود [[اردن]]) روبه روی [[شهر]] [[اریحا]] [[اردو]] می‌‌زنند.<ref>التفسیر التطبیقی، ص۲۷۰ - ۲۷۱؛ الکتاب مقدس، اعداد ۲۰: ۱۴ - ۲۱؛ ۲۱: ۱ - ۳۵.</ref> تلاش [[پادشاه]] [[موآب]] برای [[شکست]] [[بنی اسرائیل]] به کمک [[نفرین]] [[بلعم باعورا]]، [[انحراف]] شمار زیادی از [[قوم]] به وسیله [[زنان]] و [[دختران]] مدیان، [[بت پرستی]] و خوردن از گوشت قربانیان [[بت]] به [[دعوت]] آنها و در نتیجه [[مرگ]] شمار انبوهی بر اثر [[بیماری]] وبا و به [[کیفر]] این [[گناهان]] در دشت‌های یاد شده رخ می‌‌دهند. | |||
[[سرگردانی]] قوم در اینجا پایان می‌‌یابد و [[نسل]] جدید که [[خداوند]] در مدت سرگردانی، حضور خود را در [[آتش]] و [[ابر]] بر آنان آشکار می‌‌ساخت و بر [[همراهی]] و [[یاری]] آنان تأکید می‌‌کرد، پس از مرگ [[موسی]]{{ع}} و به [[فرماندهی]] [[یوشع]] از آنجا وارد [[سرزمین موعود]] میشوند<ref>الکتاب المقدس، اعداد ۲۲: ۱ - ۲۰، ۲۳: ۱ - ۱۲، ۲۵: ۱ - ۹.</ref>. | |||
در دوره ۴۰ ساله سرگردانی، حوادث تلخ و شیرین و [[جنگ]] و گریزهای فراوانی رخ می‌‌دهد و خداوند به تدریج آموزه‌های [[اعتقادی]] و [[احکام عملی]] را برای بنی اسرائیل می‌‌فرستد.<ref>الکتاب المقدس، اعداد ۵: ۵ - ۳۱، ۶: ۱ - ۲۱، ۱۵: ۱ - ۳۱، ۲۸ - ۳۱، ۲۹: ۱ - ۴۰.</ref> [[میزان]] [[طاعت]] و [[بندگی]] آنان بارها آزموده میشود و خداوند به کرّات [[عهد]] خویش با ابراهیم و [[فرزندان]] او را به آنان یادآوری می‌‌کند.<ref>الکتاب المقدس، خروج ۱۹: ۱ - ۸، ۲۳: ۲۰ - ۲۶.</ref> رخدادهای مهمی چون [[نزول]] مَنّ و سلوی،<ref>الکتاب المقدس، اعداد ۱۱: ۴ - ۳۲.</ref> شکافتن چشمه آب از سنگ با [[عصای موسی]]،<ref>الکتاب المقدس، اعداد ۲۰: ۲ - ۱۲؛ قضاة ۱۵: ۱۹.</ref> آمدن ابر آتشین برای [[هدایت]] قوم،<ref>الکتاب المقدس، اعداد ۹: ۱۵ - ۲۳.</ref> نزول عذاب‌های متعدد،<ref>الکتاب المقدس، اعداد، ۱۱: ۱ - ۲، ۳۳ - ۳۵، ۲۵: ۱ - ۹.</ref> مرگ [[مریم]]<ref>الکتاب المقدس، اعداد، ۲۰: ۲.</ref> ([[خواهر موسی]])، [[هارون]] و موسی{{ع}}<ref>الکتاب المقدس، اعداد، ۲۰: ۲۲ - ۲۹؛ تثنیه ۳۴: ۴ - ۶.</ref> همه در این دوره [[تاریخی]] رخ داده است.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص261.</ref> | |||
از | |||
==[[تیه]] در [[قرآن]]== | |||
پس | واژه تیه به معنای بیابانی که [[بنی اسرائیل]] در آن [[سرگردان]] شدند، در قرآن نیامده، بلکه از تعبیر {{متن قرآن|يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ}}<ref>«روی زمین سرگردان میشوند» سوره مائده، آیه ۲۶.</ref> گرفته شده است. [[مورخان]] [[مسلمان]]<ref>تاریخ طبری، ج ۱، ص۲۵۴، ۲۵۶ - ۲۵۷؛ البدایة والنهایه، ج ۱، ص۲۴۹، ۲۸۰؛ البدء والتاریخ، ج ۳، ص۸۷.</ref> و [[مفسران شیعه]]<ref>مجمع البیان، ج ۱، ص۲۲۴ - ۲۲۶، ۲۳۲؛ ج ۳، ص۳۰۹؛ التبیان، ج ۱، ص۲۵۹، ۲۶۹؛ ج ۳، ص۴۹۰؛ الصافی، ج ۱، ص۱۳۵؛ ج ۲، ص۲۶، ۲۴۵.</ref> و [[سنی]]<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۳۸ - ۴۴۲؛ ج ۶، ص۲۴۹؛ تفسیر قرطبی، ج ۱، ص۴۰۶؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۱، ص۹۸ - ۱۰۱.</ref> به تبع [[مفسران]] نخستین، [[سایه]] افکندن [[ابر]] بر سر بنی اسرائیل، [[نزول]] «مَنّ» و «سلوی» و پیدایش چشمه‌های [[دوازده گانه]] از سنگ برای آنان {{متن قرآن|وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و ابر را سایه‌بان شما کردیم و ترانگبین و بلدرچین برایتان فرو فرستادیم (و گفتیم) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم، بخورید. و آنان بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا می‌داشتند» سوره بقره، آیه ۵۷.</ref>، {{متن قرآن|وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم میکردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.</ref>، همچنین [[مرگ]] [[موسی]] و [[هارون]]{{ع}} را در بیابان یاد شده دانسته‌اند. | ||
گزارش قرآن درباره سبب [[سرگردانی]] بنی اسرائیل و مدت [[زمان]] ۴۰ ساله آن هماهنگ با [[تورات]] است. هنگامی که آنان به مرزهای [[فلسطین]] رسیدند،<ref>تاریخ طبری، ج ۱، ص۲۳۱، ۲۵۴؛ البدایة والنهایه، ج ۱، ص۲۴۵، ۲۸۰؛ البدء والتاریخ، ج ۳، ص۸۷.</ref> | |||
به تصریح قرآن [[فرمان]] یافتند که با ورود به [[سرزمین مقدس]] با ساکنان آن به [[نبرد]] پرداخته، آنجا را برای سکونت خویش [[تصرف]] کنند؛ اما آنان به بهانه [[نیرومندی]] و تنومندی ساکنان [[شهر]]، به نام [[عمالقه]] و به رغم هشدار صریح موسی{{ع}}، ضمن نادیده گرفتن فرمان الهیِ آن حضرت و [[امتناع]] شدید از ورود به شهر و [[جنگ]] با [[کافران]]، رفتن به آنجا را به خروج [[قوم]] یاد شده مشروط کرده، از موسی{{ع}} خواستند تا خود با خدای خویش به جنگ آنان برود {{متن قرآن|يَا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِي كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَلَا تَرْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ}}<ref>«ای قوم من! به سرزمین مقدّسی که خداوند برای شما مقرّر فرموده است وارد شوید و واپس مگرایید که زیانکار گردید» سوره مائده، آیه ۲۱.</ref>، {{متن قرآن|قَالُوا يَا مُوسَى إِنَّ فِيهَا قَوْمًا جَبَّارِينَ وَإِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا حَتَّى يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنَّا دَاخِلُونَ}}<ref>«گفتند: ای موسی! در آنجا گروهی گردنکش جای دارند و تا آنان از آن بیرون نیایند ما درون آن نخواهیم رفت اما اگر از آنجا بیرون آیند ما درون می‌رویم» سوره مائده، آیه ۲۲.</ref>، {{متن قرآن|قَالَ رَجُلَانِ مِنَ الَّذِينَ يَخَافُونَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا ادْخُلُوا عَلَيْهِمُ الْبَابَ فَإِذَا دَخَلْتُمُوهُ فَإِنَّكُمْ غَالِبُونَ وَعَلَى اللَّهِ فَتَوَكَّلُوا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«دو مرد از کسانی که (از خداوند) می‌ترسیدند (و) خداوند بر آنان نعمت بخشیده بود گفتند: از در (این شهر) بر آنان وارد شوید و هنگامی که در آن درآیید شما پیروزید و اگر مؤمنید تنها بر خداوند توکل کنید» سوره مائده، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|قَالُوا يَا مُوسَى إِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا أَبَدًا مَا دَامُوا فِيهَا فَاذْهَبْ أَنْتَ وَرَبُّكَ فَقَاتِلَا إِنَّا هَاهُنَا قَاعِدُونَ}}<ref>«گفتند: ای موسی، تا آنان در آنند ما هرگز، هیچ‌گاه بدان وارد نمی‌شویم؛ تو برو و پروردگارت، (با آنان) نبرد کنید که ما همین‌جا خواهیم نشست» سوره مائده، آیه ۲۴.</ref> که بنی اسرائیل به [[کیفر]] این [[گناه]] و [[نافرمانی]] صریح که اساس [[دعوت]] موسی{{ع}} را به خطر می‌‌افکند<ref> المیزان، ج ۵، ص۲۹۳.</ref> و با [[نفرین]] آن حضرت ۴۰ سال از ورود به [[بیت المقدس]] و سکونت در آن [[محروم]] و به عنوان [[عذاب]] در بیابان‌ها [[سرگردان]] شدند: {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ إِنِّي لَا أَمْلِكُ إِلَّا نَفْسِي وَأَخِي فَافْرُقْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«(موسی) گفت: پروردگارا! من جز اختیار خویش و برادرم را ندارم، میان ما و این قوم نافرمان جدایی انداز!» سوره مائده، آیه ۲۵.</ref>، {{متن قرآن|قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«(خداوند) فرمود: که (آمدن به) این سرزمین چهل سال بر آنان حرام است؛ روی زمین سرگردان میشوند، پس بر گروه نافرمانان دریغ مخور» سوره مائده، آیه ۲۶.</ref>.<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۴؛ التبیان، ج ۱، ص۲۵۹؛ مجمع البیان، ج ۱، ص۲۲۵.</ref> از گوساله پرستی [[بنی اسرائیل]] به مدت ۴۰ [[روز]]<ref>نک: التبیان، ج ۳، ص۴۹۱.</ref> و [[نفرین]] [[بلعم باعورا]]<ref>نک: زادالمسیر، ج ۲، ص۳۲۹ ـ ۳۳۰؛ تفسیر قرطبی، ج ۷، ص۳۱۹؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۵، ص۵۴.</ref> نیز به عنوان سبب [[گرفتاری]] در [[تیه]] یاد شده است. بنابر دیدگاه نخست، بنی اسرائیل در برابر هر روز گوساله پرستی به [[کیفر]] یک سال [[سرگردانی]] در تیه دچار آمدند. این دو دیدگاه با [[آیات]] مربوط و دیدگاه اکثر قریب به [[اتفاق]][[مفسران]] سازگار نیست. | |||
[[ابن خلدون]] که با نگاه [[جامعه]] شناسانه به این دوره از [[حیات اجتماعی]] بنی اسرائیل می‌‌نگرد، درباره [[حکمت]] سرگردانی و [[حرمت]] ۴۰ ساله ورود به [[سرزمین مقدس]] دیدگاهی درخور توجه و پذیرفتنی دارد. وی در تحلیل کارکرد [[اجتماعی]] [[عصبیت]] به نقش کلیدی آن در [[همبستگی اجتماعی]] و ایجاد انگیزه[[دفاع]] و [[حمایت]] از جامعه و [[مقاومت]] در راه [[حفظ]] [[حیات]] آن اشاره کرده، [[تحقیر]] و [[خوار]] ساختن یک [[قوم]] و [[سرسپردگی]] و [[وابستگی]] آنان را از زمینه‌های [[ضعف]] و زوال عصبیت و در نتیجه اضمحلال [[قدرت]] و [[حاکمیت]] آنان می‌‌داند. وی بر همین اساس [[معتقد]] است که بنی اسرائیل از یک سو به سبب سال‌ها [[بردگی]]، تحقیر شدن و [[استثمار]]، عصبیت قومی خود را از دست داده بودند و از سوی دیگر هنوز [[ایمان مذهبی]] کاملی نداشتند و در نتیجه از [[دفاع]]، [[پایداری]] و [[نبرد]] برای حفظ حیات اجتماعی و مستقل خود و [[تصرف]] [[سرزمین موعود]] [[ناتوان]] بودند، از این رو [[حکمت خداوند]] می‌‌طلبید که [[نسل]] خو گرفته با [[خواری]]، [[قهر]]، [[غلبه]] و بردگی از بین برود و نسل جدیدی بدون داشتن [[خلق و خوی]] نیاکان و بر اساس باورهای محکم [[دینی]]، بتوانند شالوده و بنیان جامعه ای جدید و مستقل و [[مقتدر]] را پی‌ریزی کنند.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج ۱، ص۱۴۱ - ۱۴۲.</ref> | |||
بخش پایانی [[آیه]] {{متن قرآن|قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«(خداوند) فرمود: که (آمدن به) این سرزمین چهل سال بر آنان حرام است؛ روی زمین سرگردان میشوند، پس بر گروه نافرمانان دریغ مخور» سوره مائده، آیه ۲۶.</ref> نشان می‌‌دهد که [[حضرت موسی]]{{ع}} با [[آگاهی]] از [[محرومیت]] ۴۰ ساله [[قوم]] از ورود به [[سرزمین مقدس]]، از [[نفرین]] خود نادم و [[اندوهگین]] شد، از این رو [[خداوند]] وی را [[دلداری]] داده، [[بنی اسرائیل]] را به سبب [[فسق]] و [[نافرمانی]] آنان درخور چنین مجازاتی می‌‌داند.<ref>الکشاف، ج ۱، ص۶۲۳؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۱، ص۲۰۱؛ تفسیر ابی السعود، ج ۳، ص۲۵ - ۲۶.</ref> هرچند درباره مسائلی چون [[تشریعی]] یا [[تکوینی]] بودن [[تحریم]]، چگونگی [[اعمال]] تحریم تکوینی و عدم امکان برونرفت از بیابان، مسافت طی شده در طول ۴۰ سال و حوادث رخ داده در آن، گزارش صریحی در [[قرآن]] نیامده است؛ اما [[مفسران]] به موارد یاد شده پرداخته‌اند که دیدگاه آنان گاه متفاوت و گاهی نیز هماهنگ با [[ظاهر آیات]] است. | |||
برخلاف دیدگاه [[ابوعلی جبایی]] مبنی بر تشریعی بودن تحریم ورود به سرزمین مقدس و [[سرگردانی در وادی تیه]]،<ref>نک: التبیان، ج ۳، ص۴۹۰؛ مجمع البیان، ج ۳، ص۳۱۳؛ تفسیر قرطبی، ج ۶، ص۱۲۹.</ref> بیشتر مفسران<ref>التبیان، ج ۳، ص۴۹۰؛ تفسیر قرطبی، ج ۶، ص۱۲۹؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۱، ص۲۰۱ - ۲۰۲.</ref> [[شیعه]]<ref> التبیان، ج ۳، ص۴۹۰؛ مجمع البیان، ج ۳، ص۳۱۳؛ المیزان، ج ۵، ص۲۹۴ - ۲۹۵.</ref> و [[سنی]]<ref>التفسیر الکبیر، ج ۱۱، ص۲۰۱ ـ ۲۰۲؛ تفسیر قرطبی، ج ۶، ص۱۲۹.</ref> هماهنگ با [[ظاهر آیه]] {{متن قرآن|الْيَوْمَ أُحِلَّ لَكُمُ الطَّيِّبَاتُ وَطَعَامُ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ حِلٌّ لَكُمْ وَطَعَامُكُمْ حِلٌّ لَهُمْ وَالْمُحْصَنَاتُ مِنَ الْمُؤْمِنَاتِ وَالْمُحْصَنَاتُ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ إِذَا آتَيْتُمُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ مُحْصِنِينَ غَيْرَ مُسَافِحِينَ وَلَا مُتَّخِذِي أَخْدَانٍ وَمَنْ يَكْفُرْ بِالْإِيمَانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَهُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ}}<ref>«امروز چیزهای پاکیزه بر شما حلال است و غذای اهل کتاب برای شما حلال است و غذای شما برای آنان حلال است و (نیز ازدواج با) زنان پاکدامن از زنان مؤمن (مسلمان) و زنان پاکدامن از آنان که پیش از شما به آنان کتاب آسمانی داده‌اند، اگر کابینشان را پرداخته و پاکدامن باشید نه پلیدکار و گزینندگان دوست پنهان، (بر شما حلال است) و هر کس گرویدن (به اسلام) را نپذیرد کردارش تباه میشود و او در جهان واپسین از زیانکاران است» سوره مائده، آیه ۵.</ref>، آن را تکوینی خوانده‌اند، بر این اساس عدم راهیابی بنی اسرائیل به سرزمین مقدس و [[سرگشتگی]] آنان در بیابان از سر [[اراده]] و [[اختیار]] نبوده است و آنها به مدت ۴۰ سال بدون هیچ توفیقی در جست و جوی راه برونرفت از صحرا بوده‌اند.<ref>مجمع البیان، ج ۳، ص۳۱۴؛ زادالمسیر، ج ۲، ص۳۲۹ - ۳۳۰؛ الصافی، ج ۲، ص۲۵ - ۲۶.</ref> در بیان چگونگی آن و اینکه چگونه از میان آن همه [[انسان]]، کسی در مدت ۴۰ سال نتوانست راه بیرون رفتن از بیابان را پیدا کند شماری از مفسران<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۴؛ جوامع الجامع، ج ۱، ص۴۹۱؛ تفسیر بغوی، ج ۲، ص۲۰.</ref> به [[پیروی]] از مفسران نخستینی چون [[مجاهد]]، حسن و [[ابوعلی جبائی]]<ref>نک: التبیان، ج ۳، ص۴۹۰؛ مجمع البیان، ج ۳، ص۳۱۴.</ref> گفته‌اند: بنی اسرائیل در این مدت هر [[روز]] پس از پیمودن مسافتی،[[شب]] را که به صبح می‌‌رساندند، بامدادان خود را در همان نقطه آغاز [[حرکت]] می‌‌یافتند. در تبیین این پدیده شماری از مفسران<ref>مجمع البیان، ج ۳، ص۳۱۴ - ۳۱۳؛ جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۴؛ تفسیر بغوی، ج ۲، ص۲۰.</ref> و برخی [[احادیث اسلامی]]<ref>تفسیر ابو حمزه ثمالی، ص۱۵۵.</ref> به چرخش [[زمین]] در زیر پای بنی اسرائیل به [[فرمان خداوند]] اشاره کرده‌اند؛ همچنین آن را به سبب از بین رفتن نشانه‌های راه یا عدم تشخیص بخش‌های گوناگون بیابان از یکدیگر به سبب همانند بودن نیز امکان پذیر خوانده‌اند.<ref> مجمع البیان، ج ۳، ص۳۱۴؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۱، ص۱۵۹.</ref> در هر صورت، بیشتر [[مفسران]] پدیده یاد شده را امری [[خارق عادت]]، فراطبیعی و متأثر از [[اراده]] خاص [[خداوند]] دانسته‌اند. هرچند برخی مفسران در [[تفسیر]] [[تحریم]] [[تکوینی]]،[[آوارگی]] [[قوم]] در بیابانی محدود و چرخش [[زمین]] زیر پای آنان را به دلیل عدم منافات آن با [[قرآن]] و نیز آکنده بودن [[تاریخ]] [[بنی اسرائیل]] از حوادث شگفت و خارق عادتی از این دست، قابل پذیرش دانسته‌اند؛<ref>المیزان، ج ۵، ص۲۹۶.</ref> در مقابل، [[مؤیّد]] [[قرآنی]] نیز برای آن نمی‌توان یافت. قرآن فقط به [[سرگردانی]] ۴۰ ساله آنان اشاره می‌‌کند، به ویژه اینکه [[شناسایی]] [[سرزمین مقدس]] از سوی فرستادگان [[موسی]]{{ع}} و در نتیجه [[آگاهی]] بنی اسرائیل از شرایط ساکنان آن از [[آیات قرآن]] قابل برداشت است {{متن قرآن|قَالُوا يَا مُوسَى إِنَّ فِيهَا قَوْمًا جَبَّارِينَ وَإِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا حَتَّى يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنَّا دَاخِلُونَ}}<ref>«گفتند: ای موسی! در آنجا گروهی گردنکش جای دارند و تا آنان از آن بیرون نیایند ما درون آن نخواهیم رفت اما اگر از آنجا بیرون آیند ما درون می‌رویم» سوره مائده، آیه ۲۲.</ref>، {{متن قرآن|قَالَ رَجُلَانِ مِنَ الَّذِينَ يَخَافُونَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا ادْخُلُوا عَلَيْهِمُ الْبَابَ فَإِذَا دَخَلْتُمُوهُ فَإِنَّكُمْ غَالِبُونَ وَعَلَى اللَّهِ فَتَوَكَّلُوا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«دو مرد از کسانی که (از خداوند) می‌ترسیدند (و) خداوند بر آنان نعمت بخشیده بود گفتند: از در (این شهر) بر آنان وارد شوید و هنگامی که در آن درآیید شما پیروزید و اگر مؤمنید تنها بر خداوند توکل کنید» سوره مائده، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|قَالُوا يَا مُوسَى إِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا أَبَدًا مَا دَامُوا فِيهَا فَاذْهَبْ أَنْتَ وَرَبُّكَ فَقَاتِلَا إِنَّا هَاهُنَا قَاعِدُونَ}}<ref>«گفتند: ای موسی، تا آنان در آنند ما هرگز، هیچ‌گاه بدان وارد نمی‌شویم؛ تو برو و پروردگارت، (با آنان) نبرد کنید که ما همین‌جا خواهیم نشست» سوره مائده، آیه ۲۴.</ref>، از این رو به نظر می‌‌رسد سرگردانی قوم و عدم راهیابی آنان به سرزمین مقدس به سبب ممانعت [[اقوام]] ساکن در سرزمین‌های مرزی [[فلسطین]] بوده و تحریم تکوینی خداوند به این شکل عینیت یافته است و بنی اسرائیل ناگزیر در تلاش برای ورود به آنجا و احیانا در جست و جوی چراگاه برای حیوانات خود در بیابان‌ها [[حرکت]] کرده، با [[قبایل]] گوناگون درگیر می‌‌شده‌اند. [[زندگی]] آنان نه [[شهرنشینی]] بوده است و نه مانند قبایل [[بدوی]] و [[بیابان نشین]].<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص263.</ref> | |||
==رخدادهای [[تیه]]== | |||
[[قرآن]] پاره ای از حوادث و [[معجزات]] رخ داده برای [[بنی اسرائیل]] در مسیر [[حرکت]] به [[سرزمین موعود]] را گزارش می‌‌کند. هرچند بیان و دلالت صریحی در [[آیات]] مبنی بر وقوع آنها در [[وادی تیه]] و دوران [[سرگردانی]] در آن وجود ندارد {{متن قرآن|وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و ابر را سایه‌بان شما کردیم و ترانگبین و بلدرچین برایتان فرو فرستادیم (و گفتیم) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم، بخورید. و آنان بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا می‌داشتند» سوره بقره، آیه ۵۷.</ref>، {{متن قرآن|وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم میکردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.</ref>، {{متن قرآن|يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ قَدْ أَنْجَيْنَاكُمْ مِنْ عَدُوِّكُمْ وَوَاعَدْنَاكُمْ جَانِبَ الطُّورِ الْأَيْمَنَ وَنَزَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى}}<ref>«ای بنی اسرائیل! ما شما را از دشمنتان رهایی بخشیدیم و با شما در سوی راست (کوه) طور وعده نهادیم و برای شما ترنجبین و بلدرچین فرو فرستادیم» سوره طه، آیه ۸۰.</ref>، بر اساس گزارش [[تورات]]، [[سیاق آیات]] مربوط، تصریح شمار چشمگیری از [[مفسران]] نامدار [[شیعه]] و [[سنی]] و پاره ای قراین دیگر، حوادث و معجزات یاد شده در وادی تیه روی داده است، به ویژه آنکه مدت زمانی که [[بنی اسرائیل]] پس از خروج و پیش از دچار شدن به [[سرگردانی]] در بیابان سپری کردند، در مقایسه با دوران ۴۰ ساله [[تیه]] بسیار اندک و ناچیز بوده است. حوادث و [[معجزات]] یاد شده از این قبیل‌اند<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص266.</ref>: | |||
===سایه‌بانی [[ابر]]=== | |||
[[خداوند]][[سایه]] افکندن ابر بر سر بنی اسرائیل در بیابان را به عنوان یکی از نعمت‌های خویش، به آنان یادآوری می‌‌کند: {{متن قرآن|وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ}}<ref>«و ابر را سایه‌بان شما کردیم » سوره بقره، آیه ۵۷.</ref> گروهی از [[مفسران شیعه]]<ref>التبیان، ج ۱، ص۲۶۹؛ مجمع البیان، ج ۱، ص۲۲۴ - ۲۲۵؛ المیزان، ج ۱۸، ص۱۴۱.</ref> و [[سنی]]<ref>جامع البیان، ج ۹، ص۱۲۰؛ الکشاف، ج ۱، ص۶۲۲ - ۶۲۳؛ تفسیر بیضاوی، ج ۲، ص۳۱۴.</ref> به تبع [[مفسران صحابی]] و نخستینی چون [[ابن عباس]]، [[وهب بن منبه]]، ربیع و [[ابن اسحاق]]، [[نعمت]] یاد شده را مربوط به دوران سرگردانی در تیه دانسته‌اند.<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۴ - ۴۲۵؛ التبیان، ج ۱، ص۲۵۸.</ref> هنگامی که بنی اسرائیل نادم از [[نافرمانی]] خویش، از گرمای [[خورشید]] بیابان نزد [[موسی]]{{ع}} [[شکوه]] کردند، خداوند به وسیله ابر بر آنان سایه افکند.<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۴؛ مجمع البیان، ج ۱، ص۲۲۴ - ۲۲۵؛ الکشاف، ج ۱، ص۶۲۲ - ۶۲۳؛ ج ۲، ص۱۶۰.</ref>.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص266.</ref> | |||
=== [[نزول]] «مَنَّ» و «سَّلوی»=== | |||
نزول «منّ» (دانه‌هایی به اندازه تخم گشنیز، سفید مایل به زرد با طعم نان روغنی)<ref>الکتاب المقدس، اعداد ۱۱: ۷ - ۸؛ [[قاموس]] الکتاب المقدس، ص۸۳۹، «مَنّ».</ref> و «سلوی» (بلدرچین) از دیگر [[نعمت‌های خدا]] بر بنی اسرائیل در بیابان است: {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ}}<ref>«و ابر را سایه‌بان شما کردیم و ترانگبین و بلدرچین برایتان فرو فرستادیم (و گفتیم) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم، بخورید. و آنان بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا می‌داشتند» سوره بقره، آیه ۵۷.</ref> بیشتر مفسران شیعه <ref>التبیان، ج ۱، ص۲۵۹؛ [[مجمع البیان]]، ج ۱، ص۲۲۵؛ [[المیزان]]، ج ۶، ص۲۲۶.</ref> و سنی <ref>[[جامع البیان]]، ج ۱، ص۴۲۴؛ [[تفسیر ابی السعود]]، ج ۶، ص۳۳؛ [[الکشاف]]، ج ۱، ص۶۲۲ - ۶۲۳.</ref> بر نزول منّ و سلوی در دوران سرگردانی در تیه تصریح کرده‌اند. بنی اسرائیل در بیابان فقط با منّ و سلوی [[تغذیه]] میکردند، از این رو با یادآوری غذاهای متنوعی چون سبزی، خیار، [[سیر]]، عدس و پیاز که در [[مصر]] به خوردن آن [[عادت]] کرده بودند، از یکنواختی غذا [[شکوه]] کرده، خواستار تنوع غذایی شدند: {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ مِنْ بَقْلِهَا وَقِثَّائِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَكُمْ مَا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که گفتید: ای موسی! هرگز یک (رنگ) خوراک را برنمی‌تابیم به خاطر ما از پروردگارت بخواه تا برای ما از آنچه زمین می‌رویاند، از سبزی و خیار و سیر و عدس و پیاز، بر آورد. او گفت: آیا چیز پست‌تر را به جای چیز بهتر می‌خواهید؟ به شهری فرود آیید که (آنجا) آنچه خواستید در اختیار شماست؛ و مهر خواری و تهیدستی بر آنان زده شد و سزاوار خشم خداوند شدند زیرا نشانه‌های خداوند را انکار میکردند و پیامبران را ناحقّ می‌کشتند؛ این بدان روی بود که سرکشی ورزیدند و از اندازه، می‌گذشتند» سوره بقره، آیه ۶۱.</ref>.<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۴۱ - ۴۴۲؛ مجمع البیان، ج ۱، ص۲۳۸ - ۲۳۹؛ [[التفسیر الکبیر]]، ج ۳، ص۹۸ - ۹۹ قس: الکتاب المقدس، اعداد ۱۱: ۴ - ۱۵، ۳۱ - ۳۳.</ref> اما بر اساس گزارش [[تورات]]، [[نزول]] منّ و سلوی برای نخستین بار ۴۵ [[روز]] پس از خروج در صحرای «سین» واقع در میان «ایلیم» و [[کوه سینا]] و پیش از [[گرفتاری]] [[تیه]] بوده است.<ref>الکتاب المقدس، خروج ۱۶: ۱ - ۱۶.</ref> هنگامی که [[بنی اسرائیل]] با یادکرد دیگ‌های پرگوشت در مصر و [[سخن گفتن]] از [[مرگ]] خویش در بیابان بر اثر [[گرسنگی]]، به [[موسی]]{{ع}} [[اعتراض]] کردند، [[خداوند]] انبوهی از منّ و سلوی را فرستاد و [[قوم]] [[سرگردان]] تا پایان ۴۰ سال از نان «من» که همه [[روزه]] به جز روزهای [[شنبه]] نازل می‌‌شد، [[تغذیه]] می‌‌کرد.<ref>الکتاب المقدس، خروج ۱۶: ۱ - ۲۵.</ref>.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص266.</ref> | |||
===جاری شدن چشمه از سنگ=== | |||
هنگامی که بنی اسرائیل از نبود آب و [[تشنگی]] در بیابان شکوه کردند،<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۳۸؛ مجمع البیان، ج ۱، ص۲۳۲؛ التفسیر الکبیر، ج ۳، ص۹۴.</ref> [[حضرت موسی]]{{ع}} در پی درخواست آب از [[خدا]] و با [[هدایت]] [[وحی الهی]]، عصای خود را بر سنگ کوبید و ۱۲ چشمه به تعداد ۱۲ [[قبیله]] بنی اسرائیل جاری شد که همگی از آن [[سیراب]] شدند: {{متن قرآن|وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم میکردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.</ref>، {{متن قرآن|وَإِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ كُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که موسی برای مردم خود در پی آب بود و گفتیم: با چوبدست خود به سنگ فرو کوب آنگاه دوازده چشمه از آن فرا جوشید؛ (چنانکه) هر دسته‌ای از مردم آبشخور خویش را باز می‌شناخت؛ از روزی خداوند بخورید و بنوشید و در زمین تبهکارانه آشوب نورزید» سوره بقره، آیه ۶۰.</ref> به [[اعتقاد]] اغلب [[مفسران]] نخستینی چون [[ابن عباس]]، سدی، [[مجاهد]]، [[قتاده]]، [[ابن زید]]<ref>نک: جامع البیان، ج ۱، ص۴۳۸ - ۴۳۹؛ التبیان، ج ۱، ص۲۶۹.</ref> و مفسران متأخر [[شیعه]]<ref>مجمع البیان، ج ۱، ص۲۲۵؛ الصافی، ج ۱، ص۱۳۶؛ ج ۲، ص۲۴۵؛ المیزان، ج ۶، ص۲۲۶.</ref> و [[سنی]]،<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۳۸ - ۴۳۹؛ التفسیر الکبیر، ج ۳، ص۹۴؛ تفسیر بغوی، ج ۲، ص۱۷۳.</ref> جاری شدن چشمه‌های یاد شده نیز در [[زمان]] [[سرگردانی]] آنان بوده است. البته چنان که برخی نیز گفته‌اند، در [[آیه]] دلیلی بر دیدگاه یاد شده وجود ندارد؛<ref>التفسیر الکبیر، ج ۳، ص۹۵؛ الکشاف، ج ۱، ص۱۴۴؛ تفسیر ابی السعود، ج ۱، ص۱۰۵.</ref> اما قراین پیشگفته نشان می‌‌دهند که در [[وادی تیه]] بوده است. | |||
افزون بر [[نعمت‌ها]] و [[معجزات]] یاد شده، امور شگفت‌آور و [[افسانه]] گونی هم از دوران [[تیه]] گزارش شده‌اند؛ پوسیده و چرکین نشدن لباس‌های [[بنی اسرائیل]]،<ref>نک: جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۴ - ۴۲۵؛ التبیان، ج ۱، ص۲۶۹؛ مجمع البیان، ج ۳، ص۳۰۹.</ref> بلند نشدن مو و ناخن آنان، تولد [[کودکان]] همراه با نوعی [[پوشش]] به عنوان [[لباس]] و بزرگ شدن آن به موازات [[رشد]] آنها<ref>نک: جوامع الجامع، ج ۱، ص۴۹۱؛ جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۴ - ۴۲۵؛ الکشاف، ج ۱، ص۶۲۳.</ref> و [[هدایت]] [[قوم]] به وسیله [[ستونی از نور]] در شب‌ها از این قبیل‌اند.<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۴۲۵؛ الکشاف، ج ۱، ص۶۲۳؛ تفسیر ابی السعود، ج ۳، ص۲۵.</ref> هرچند [[قرآن]] در [[نفی]] و [[اثبات]] گزارش‌های یاد شده سخنی نگفته و [[تاریخ]] [[زندگی]] بنی اسرائیل به ویژه [[دوران حضور]] [[حضرت موسی]]{{ع}} هم آکنده از رخدادهای شگفت انگیز و [[خارق عادت]] است، به نظر می‌‌رسد چنین [[باور]] [[تاریخی]] بیشتر بازتابی از [[تفسیر]] یاد شده از [[تحریم]] [[تکوینی]] (سرگردانی و [[حرکت]] در مسیری معین و محدود) و پرسش‌های برخاسته از آن است؛ به این معنا که بنی اسرائیل در طول ۴۰ سال و بدون ارتباط با هیچ قوم و [[قبیله]] و [[شهر]] و [[آبادی]] ای چگونه لباس‌های مورد نیاز خود را تأمین میکردند؟.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص267.</ref> | |||
===[[مرگ]] [[موسی]] و [[هارون]]{{ع}}=== | |||
بیشتر<ref>مجمع البیان، ج ۳، ص۳۱۳؛ ج ۱، ص۲۲۵؛ البدایة والنهایه، ج ۱، ص۲۷۷؛ تفسیر بیضاوی، ج ۲، ص۳۱۴.</ref> [[مفسران شیعه]]<ref>التبیان، ج ۳، ص۴۹۰؛ تفسیر قمی، ج ۱، ص۱۶۵؛ الاصفی، ج ۱، ص۲۷۰.</ref> و [[سنی]]<ref> تفسیر قرطبی، ج ۱۴، ص۲۵۱؛ تفسیر ثعالبی، ج ۱، ص۲۴۷؛ التفسیر الکبیر، ج ۳، ص۸۸.</ref> هماهنگ با گزارش [[تورات]]<ref>الکتاب المقدس، تثنیه ۳۴: ۴ - ۶.</ref> و با پذیرش دیدگاه [[ابن عباس]]<ref>نک: جامع البیان، ج ۶، ص۲۴۹؛ مجمع البیان، ج ۳، ص۳۰۹؛ زادالمسیر، ج ۲، ص۲۶۲.</ref> [[معتقد]] به حضور و مرگ موسی و هارون{{ع}} در دوران [[تیه]] هستند. این دیدگاه از سوی پاره‌ای از [[احادیث]] منسوب به [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[ائمه اطهار]]{{عم}} نیز [[تأیید]] شده است.<ref>الکافی، ج ۳، ص۱۱۱ ـ ۱۱۲؛ نورالثقلین، ج ۱، ص۶۰۸؛ الصافی، ج ۲، ص۲۶ ـ ۲۷.</ref> در مقابل، برخی چون [[زجّاج]] با استناد به [[نفرین]] موسی{{ع}} {{متن قرآن|قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«(خداوند) فرمود: که (آمدن به) این سرزمین چهل سال بر آنان حرام است؛ روی زمین سرگردان میشوند، پس بر گروه نافرمانان دریغ مخور» سوره مائده، آیه ۲۶.</ref> و [[تفسیر]] آن به درخواست جدایی از [[بنی اسرائیل]] و نیز با اشاره به [[عذاب]] بودن دوران تیه و معذب نشدن [[پیامبران]]، [[اعتقاد]] به حضور آن دو در تیه را برنتابیده‌اند.<ref>نک: مجمع البیان، ج ۳، ص۳۱۳؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۱، ص۲۰۱؛ تفسیر ابی السعود، ج ۳، ص۲۶.</ref> در پاسخ این [[استدلال]]، بر تفسیرِ دیگری که برای نفرین موسی{{ع}} گفته‌اند تأکید شده است و اینکه [[تحمل]] دوران تیه همانند خنک شدن [[آتش]] بر ابراهیم{{ع}} برای موسی و هارون{{ع}} آسان و موجب ارتقای [[درجات معنوی]] آنان شد؛<ref>تفسیر بغوی، ج ۲، ص۲۶؛ تفسیر بیضاوی، ج ۲، ص۳۱۴.</ref> همچنین شماری از [[مفسران]] با پذیرش دیدگاه [[قتاده]] بر این باورند که افزون بر موسی و هارون{{ع}}، همه افراد بیرون آمده از [[مصر]] نیز در دوران تیه مردند و تنها [[یوشع]] و کالب زنده مانده، همراه [[نسل]] جدید بنی اسرائیل به [[سرزمین مقدس]] قدم نهادند.<ref>مجمع البیان، ج ۳، ص۳۰۹؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۱، ص۲۰۱؛ تفسیر بیضاوی، ج ۲، ص۳۱۴.</ref> این دیدگاه همان گزارش تورات است که برخی با اعتقاد به مرگ بیشتر و نه همه افراد یاد شده، آن را نپذیرفته‌اند.<ref>مجمع البیان، ج ۳، ص۳۰۹.</ref> [[قرآن]] هرچند در این باره گزارشی ندارد، بر اساس ظاهر برخی [[آیات]] {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هَذِهِ الْقَرْيَةَ فَكُلُوا مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا وَقُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَكُمْ خَطَايَاكُمْ وَسَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که گفتیم: بدین شهر در آیید و از (نعمت‌های) آن از هر جا که خواستید فراوان بخورید و با فروتنی از دروازه وارد شوید و بگویید: از لغزش ما بگذر! تا از لغزش‌های شما درگذریم، و به زودی (پاداش) نکوکاران را می‌افزاییم» سوره بقره، آیه ۵۸.</ref>، {{متن قرآن|فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنَا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا رِجْزًا مِنَ السَّمَاءِ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ}}<ref>«امّا ستمکاران گفتاری دیگر را جایگزین آنچه به آنان گفته شده بود، کردند آنگاه ما بر ستمگران به کیفر نافرمانی که میکردند، عذابی از آسمان فرو فرستادیم» سوره بقره، آیه ۵۹.</ref>، {{متن قرآن|وَإِذْ قِيلَ لَهُمُ اسْكُنُوا هَذِهِ الْقَرْيَةَ وَكُلُوا مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ وَقُولُوا حِطَّةٌ وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا نَغْفِرْ لَكُمْ خَطِيئَاتِكُمْ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که به ایشان گفته شد: در این شهر (بیت المقدس) جای گیرید و از هر جای آن خواستید بخورید و بگویید: «از لغزش ما بگذر!» و از این دروازه، سجده‌کنان (به شهر) در آیید تا گناهانتان را بیامرزیم، به زودی بر (پاداش) نیکوکاران می‌افزاییم» سوره اعراف، آیه ۱۶۱.</ref> در کنار [[تفسیر]] [[مفسران]] از آن می‌‌توان گفت که همه افراد آمده از [[مصر]] در [[تیه]] نمردند و گروهی از آنان وارد [[سرزمین مقدس]] شدند. البته [[هویت]] [[تاریخی]] و [[دینی]] یکسانی که [[قرآن]] برای همه نسل‌های [[بنی اسرائیل]] ترسیم کرده و با مخاطب قرار دادن [[یهودیان]] [[عصر نزول]]، به [[نعمت]] و [[لغزش‌ها]] و [[انحرافات]] نسل‌های پیشین آنان اشاره می‌‌کند، مطلب یاد شده را به چالش می‌‌کشد. <ref>نک: سوره بقره، آیات ۴۰ ـ ۶۵.</ref>.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص268.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده:000060.jpg|22px]] [[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[تیه (مقاله)|مقاله «تیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|'''دائرة المعارف قرآن کریم ج۹''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||