پاسداری از دین: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = وظایف امام

| عنوان مدخل  =  

| مداخل مرتبط = [[پاسداری از دین در کلام اسلامی]] - [[پاسداری از دین در معارف و سیره علوی]] - [[پاسداری از دین در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[پاسداری از دین در فقه سیاسی]]

| پرسش مرتبط  =  

== رابطه [[وظیفه پاسداری از دین]] با [[علم غیب معصوم]] ==

به [[شهادت]] [[آیات]] [[قرآن]]، [[احادیث]] و [[تاریخ]]، [[ادیان]] و [[کتب آسمانی]] در گذر زمان توسط افرادی سودجو و هواپرست [[مبتلا]] به [[تحریف لفظی]] یا [[معنوی]] گردیده است<ref>سوره آل ‏عمران آیه ۷۵ و ۷۸؛ [[احمد طبرسی]]، الإحتجاج، ج‏۱، ص۱۹۵، خطبة أمیرالمؤمنین {{ع}} بعد فتح البصرة.</ref> و اگر [[پیامبران]] جانشینانی نداشته باشند که [[آیین]] آنان را از [[تحریف]] [[حفظ]] نمایند، یافتن [[صراط مستقیم]] غیر ممکن می‌شود. و این نقض غرض [[الهی]] از [[خلقت]] انسان‌هاست. که با [[حکمت خدا]] سازگار نیست. البته این به معنای وجود مقتضی [[هدایت]] از سوی خداست، در حالی که ممکن است [[مردم]] عموما یا خصوصا موانعی را ایجاد کنند که از دسترسی به هدایت‌گران [[الهی]] و تبیین‌های [[دینی]] آنان [[محروم]] گردند. در [[دین اسلام]] نیز هر چند امکان [[تحریف]] لفظی [[قرآن]] وجود ندارد اما بدلیل تحریف‌های معنوی [[قرآن]] و [[سنت]] [[نبوی]] و نیز تولید [[روایات]] جعلی فراوان، فرقه‌های متعددی در میان [[مسلمانان]] تشکیل شده که هر یک به آیاتی از [[قرآن]] و دسته‌ای از [[احادیث]] منسوب به [[پیامبر]] {{صل}} تمسک می‌جویند. از این رو [[ضرورت]] وجود اوصیایی برای [[پیامبر]] {{صل}} در طول [[تاریخ]]، بدیهی است تا [[صراط مستقیم]] در میان هواپرستی‌ها، [[بدعت‌ها]] و نسبت‌های دروغین، برای طالبان [[حق]] مفتوح بماند. لازم به ذکر است که این [[اوصیاء]] -که در [[دوران آخرالزمان]] همان [[ائمه|ائمه اثنا عشر]] {{عم}} می‌باشند در صورتی می‌توانند [[دین]] را از این [[تحریف‌ها]] [[حفظ]] نمایند که مقتضی آن را داشته باشند یعنی خودشان دارای [[علمی]] [[الهی]] از منبع [[غیب]] باشند، تا هیچ زاویه‌ای از زوایای [[دین]] بر آنها [[پنهان]] نمانده و تمام مراد [[خدای متعال]] و [[پیامبر]] {{صل}} را [[درک]] نموده و برای [[خلق]] بیان نمایند. و چنین تسلطی بر [[دین الهی]] مستلزم [[علم غیب]] [[ائمه]] {{عم}} می‌باشد؛ همانطور که خود [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]] {{صل}} برای [[تبیین دین]] محتاج [[علم غیب]] است. از نمونه‌های پاسداری از [[دین]] از [[تحریف]]، تفسیرهایی بوده که [[ائمه]] {{عم}} برای [[قرآن]] و [[روایات نبوی]] ارائه می‌نمودند و یا ردیّه‌هایی که با تعابیری مانند {{عربی|"لَيْسَ حَيْثُ تَذْهَبُ "}}<ref>المحاسن، ج‏۱، ص۱۰۴، باب۴۳؛ محمد صفار، [[بصائر الدرجات (کتاب)|بصائر الدرجات]]، ج‏۱، ص ۵۰۵، باب ۱۸؛ کلینی، محمد، الکافی، ج‏۱، ص۲۱۵؛ و غیره</ref> یا {{عربی|"كَذَبُوا أَعْدَاءُ اللَّهِ "}} بر نظر دیگران می‌زدند. همچنین با [[فدا]] کردن [[جان]] یا آبروی خویش به پاسداری از [[دین]] [[همت]] می‌گماردند همانطور که [[امام حسین]] {{ع}} با [[علم غیب]] خویش به [[تقدیر الهی]] برای پاسداری از [[دین]] به مقتل رفتند و [[امام حسن]] {{ع}} با [[علم غیب]] به تقدیر [[خدا]] و این که در صورت صلح با معاویه، اصل [[دین]] و [[شیعه]] [[حفظ]] می‌گردد آبروی خویش را در معرض خطر قرار داده و ندای "یا مذل المؤمنین" را به [[جان]] خریدند<ref> کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۶۲؛ ابن شعبه، حسن‏، تحف العقول، ص۳۰۷؛ مفید، محمد، الاختصاص، ص۸۲.</ref>.<ref>[[سید محمود جزائری|جزائری، سید محمود]]، [[کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان (پایان‌نامه)|کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان]]، ص۱۳۴-۱۳۶.</ref>

از دیگر شئونی که می‌توان برای [[امام]] مطرح کرد، [[شأن]] پاسداری از [[دین]] است؛<ref>البته می‌توان گفت گاه پاسداری از [[دین]] به بیان صحیح آن است که این مسئله را در شأن مرجعیت دینی به تفصیل بررسی کردیم. آنچه در اینجا در پی آن هستیم، بیشتر اقدامات سیاسی و اجتماعی است که موجب می‌شود تا دین از نابودی حفظ شود.</ref> بدین معنا که [[امام]] {{ع}} باید به لحاظ [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] به‌گونه‌ای [[رفتار]] کند که نگذار [[دین]] نابود شود. بر اساس [[سیره]] و سخنان [[ائمه|معصومان]] {{عم}} این [[شأن]] و [[وظیفه]] به گونه‌های مختلف انجام می‌شود<ref>ر.ک: [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۴۲ تا ۲۴۷.</ref>.

== پاسداری از [[دین]] یکی از [[وظایف امام]] ==

{{همچنین|وظیفه امام}}

از جمله مصادیق اقدام‌های [[امامان]] {{عم}} برای پاسداری از [[دین]] موارد ذیل اند:

شواهد [[تاریخی]] از [[همکاری]] [[ائمه|امامان معصوم]] {{عم}} با خلفای وقت پرده برمی‌دارد که در‌این‌باره سهم [[امام علی]] {{ع}} بیش از دیگران است. بی‌گمان [[امام علی]] {{ع}} از چهره‌های شاخص میان [[اصحاب]] و از گزینه‌های اصلی [[خلافت]] در نگاه [[مردم]] بود که پیش‌تر [[نصوص]] بر [[امامت]] ایشان بیان شد. با وجود این، پس از رحلت [[پیامبر خاتم|رسول اکرم]] {{صل}} شرایط به‌گونه‌ای دیگر رقم خورد و افراد دیگری بر [[حکومت]] تکیه زدند. روشن است که [[جامعه]] نوپای [[اسلامی]] تحمل [[جنگی]] داخلی میان طرف‌داران [[حاکم]] وقت با طرف‌داران آن حضرت را نداشت و خطر از‌هم‌پاشیدگی، کیان اسلام را [[تهدید]] می‌کرد. در چنین شرایطی است که [[امام علی]] {{ع}} به ظاهر [[راضی]] به [[خلافت]] دیگران شده، و حتی به [[یاری]] آنان می‌شتابد. ایشان می‌فرماید: "[[سوگند]] به [[خدا]]، نه در فکرم می‌گذشت، و نه در خاطرم می‌آمد که [[عرب]]، [[خلافت]] را پس از [[رسول خدا]] {{صل}} از [[اهل بیت]] او بگرداند، یا مرا پس از وی از عهده‌دار شدن [[حکومت]] بازدارد. تنها چیزی که نگرانم کرد، شتافتن [[مردم]] به سوی فلان شخص بود که با او [[بیعت]] کردند. ایشان همچنین می‌فرماید: من دست باز کشیدم، تا آنجا که دیدم گروهی از [[اسلام]] باز گشته، می‌خواهند [[دین]] [[پیامبر|محمد]] {{صل}} را نابود سازند. پس ترسیدم که اگر [[اسلام]] و طرف‌دارانش را [[یاری]] نکنم، رخنه‌ای در آن بینم یا [[شاهد]] نابودی آن باشم، که [[مصیبت]] آن بر من سخت‌تر از رها کردن [[حکومت]] بر شماست؛ که کالای چند [[روزه]] دنیاست... پس در میان آن [[آشوب]] و غوغا به‌پا خاستم تا آنکه [[باطل]] از میان رفت، و [[دین]] استقرار یافته، آرام شد"<ref>{{متن حدیث|فَوَاللَّهِ مَا كَانَ يُلْقَى فِي رُوعِي وَ لَا يَخْطُرُ بِبَالِي أَنَّ الْعَرَبَ تُزْعِجُ هَذَا الْأَمْرَ مِنْ بَعْدِهِ {{صل}} عَنْ أَهْلِ بَيْتِهِ، وَ لَا أَنَّهُمْ مُنَحُّوهُ عَنِّي مِنْ بَعْدِهِ؛ فَمَا رَاعَنِي إِلَّا انْثِيَالُ النَّاسِ عَلَى فُلَانٍ يُبَايِعُونَهُ؛ فَأَمْسَكْتُ [بِيَدِي] يَدِي حَتَّى رَأَيْتُ رَاجِعَةَ النَّاسِ قَدْ رَجَعَتْ عَنِ الْإِسْلَامِ يَدْعُونَ إِلَى مَحْقِ دَيْنِ مُحَمَّدٍ {{صل}}؛ فَخَشِيتُ إِنْ لَمْ أَنْصُرِ الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ أَنْ أَرَى فِيهِ ثَلْماً أَوْ هَدْماً تَكُونُ الْمُصِيبَةُ بِهِ عَلَيَّ أَعْظَمَ مِنْ فَوْتِ وِلَايَتِكُمُ الَّتِي إِنَّمَا هِيَ مَتَاعُ أَيَّامٍ... فَنَهَضْتُ فِي تِلْكَ الْأَحْدَاثِ حَتَّى زَاحَ الْبَاطِلُ وَ زَهَقَ وَ اطْمَأَنَّ الدِّينُ وَ تَنَهْنَه}}؛ نهج البلاغه، نامه ۶۲.</ref>.

[[امام علی]] {{ع}} که [[حفظ اسلام]] را [[وظیفه]] خود می‌داند، به همین مقدار بسنده نکرده، در مواضعی پرشمار به [[همکاری با خلفا]] می‌پردازد. در [[حقیقت]]، [[همکاری]] ایشان با [[خلفا]] به منظور تقویت حاكم [[جائر]] نیست، بلکه به منظور [[حفظ]] جبهه [[اسلام]] در برابر [[کفر]] است. براساس منابع حدیثی و [[تاریخی]]، وقتی [[لشکر]] [[مرتدان]]، خود را برای حمله به [[مدینه]] آماده می‌کردند، [[ابوبکر]] از [[امام علی]] {{ع}}، [[ابن مسعود]]، [[طلحه]] و [[زبیر]] می‌خواهد که از گذرگاه‌های اصلی [[شهر]] حراست کنند و آن حضرت این [[مسئولیت]] را می‌پذیرند<ref>علی بن محمد بن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۴۴.</ref>. همچنین آن‌گاه که [[ابوبکر]] در رفتن به [[جنگ]] با [[رومیان]] مردد بود، با [[اصحاب]] [[مشورت]] کرد. [[امام علی]] {{ع}} به او سفارش کردند که دستور پیامبر مبنی بر حمله به [[روم]] را اجرا کند و به او [[بشارت]] داد که در [[جنگ]] با [[رومیان]] [[پیروز]] خواهد شد<ref>احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۳۹.</ref>.

در دوران [[خلافت]] [[عمر بن خطاب]] نیز در جریان [[نبرد]] [[شام]]، [[خلیفه دوم]] با نظر مشورتی [[امام علی]] {{ع}} خود به سوی [[شام]] حرکت کرد و آن حضرت را نیز به عنوان [[سرپرست]] [[شهر]] قرار داد<ref>احمد بن اعثم کوفی، الفتوح، ج۱، ص۲۲۴ و ۲۲۵؛ علی بن محمد بن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۵۰۰. جالب آنکه عمر تصریح کرد که نظر [[امام علی]] {{ع}} برای اهل اسلام مفید است؛ احمد بن اعثم کوفی، الفتوح، ج۱، ص۲۲۴ و ۲۲۵. این نکته روشن می‌سازد که مهم برای [[امام]] {{ع}}، تقویت جبهه اسلام بود.</ref>. ایشان در جای دیگر، آن‌گاه که [[خلیفه دوم]] به منظور [[فتح]] [[ایران]] تصمیم گرفت [[مدینه]] را ترک کند، ضمن رد دیدگاه کسانی که [[خلیفه]] را به این کار [[تشویق]] می‌کردند، به وی سفارش کردند که در مدينه بماند تا به عنوان [[رهبر]] [[کشور اسلامی]] مانند رشته بین مهره‌ها از متلاشی شدن مهره‌ها جلوگیری کند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۶؛ احمد بن داوود دینوری، الاخبار الطوال، ص۱۳۴. گفتنی است اصحاب امام على {{ع}} نیز به پیروی از امام خویش، گاه با دستگاه خلافت همکاری می‌کردند؛ چنان‌که سلمان، استانداری مدائن را پذیرفت (علی بن حسین مسعودی، مروج الذهب، ج۲، ص۳۰۶). عمار نیز استانداری و سرپرستی کوفه را قبول کرد (محمد بن جریر طبری، تاریخ طبری، ج۴، ص۱۴۵). عثمان بن حنیف نیز در عصر عمر مسئول جمع‌آوری مالیات کوفه بود.</ref> وی در جریان [[شورش]] [[مردم]] مناطق [[همدان]]، [[اصفهان]]، [[ری]]، قومس و نهاوند نیز از [[مهاجران]] و [[انصار]] درخواست [[راهنمایی]] کرد و از میان تمام نظرها، نظر [[امام علی]] {{ع}} را ترجیح داد.<ref>شیخ مفید، الارشاد، ج۱، ص۲۰۷.</ref> در جریان [[شورش]] [[مردم]] بر ضد [[عثمان]]، [[امام علی]] {{ع}} کمک‌های فراوانی به وی کردند. گاهی به [[دستور]] او از [[شهر]] خارج شدند. گاهی به درخواست او دوباره به [[شهر]] برگشتند و.... [[امام علی]] {{ع}} در‌این‌باره خطاب به [[ابن عباس]] می‌فرماید: "ای پسر [[عباس]]، [[عثمان]] جز این نمی‌خواهد که مرا سرگردان نگه دارد؛ گاهی بروم، و زمانی برگردم. یک بار پیغام فرستاد از [[مدینه]] خارج شوم، دوباره خبر داد که بازگردم. هم‌اکنون تو را فرستاده که از [[شهر]] خارج شوم. به [[خدا]] [[سوگند]]، آن‌قدر از او [[دفاع]] کردم که ترسیدم [[گناهکار]] باشم!"<ref>{{متن حدیث|يَا ابْنَ عَبَّاسٍ، مَا يُرِيدُ عُثْمَانُ إِلَّا أَنْ يَجْعَلَنِي جَمَلًا نَاضِحاً بِالْغَرْبِ أَقْبِلْ وَ أَدْبِرْ، بَعَثَ إِلَيَّ أَنْ أَخْرُجَ ثُمَّ بَعَثَ إِلَيَّ أَنْ أَقْدُمَ، ثُمَّ هُوَ الْآنَ يَبْعَثُ إِلَيَّ أَنْ أَخْرُجَ؛ وَ اللَّهِ لَقَدْ دَفَعْتُ عَنْهُ حَتَّى خَشِيتُ أَنْ أَكُونَ آثِماً}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۸.</ref>. [[همکاری]] [[امام]] در آن لحظات تا آنجا بود که ایشان [[حسنین]] {{عم}} را برای محافظت از منزل [[عثمان]] و [[حفظ]] جانش به منزل وی فرستاد<ref>علی بن حسین مسعودی، مروج الذهب، ج۲، ص۳۴۴ و ۳۴۵؛ عبدالله بن مسلم بن قتیبه دینوری، الامامة و السیاسة، ج۱، ص۶۳.</ref>.

[[امام باقر]] {{ع}} نیز در مواردی، به [[همکاری]] با [[حاکمان]] وقت می‌پرداخت. چنان‌که براساس گزارش‌های [[تاریخی]]، [[عمر]] بن عبدالعزيز با ایشان [[مشورت]] می‌کرد.<ref>محمد بن مکرم بن منظور، مختصر تاریخ دمشق، ج۷، ص۷۴.</ref> همچنین آن‌گاه که [[جامعه اسلامی]] در مقابل [[رومیان]] قرار گرفت و بر سر حذف [[شعار]] [[نصرانیت]] از روی پول‌های رایج در [[مملکت اسلامی]] [[نزاع]] درگرفت، پادشاه روم [[تهدید]] کرد که اگر آن [[شعارها]] را دوباره به کار نگیرند و رواج ندهند، بر روی سکه‌ها [[دشنام]] به [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]] {{صل}} را حک خواهد کرد. [[عبدالملک بن مروان]] در این مسئله از [[امام باقر]] {{ع}} چاره‌جویی کرد. ایشان برای تأمين [[مصالح جامعه]] [[مسلمانان]] با وی [[همکاری]] کرد و پیشنهاد داد [[حکومت اسلامی]]، سکه‌هایی مستقل ضرب کند. عبدالملک نیز چنین کرد و از این [[مخمصه]] [[نجات]] یافت<ref>در‌این‌باره ر.ک: ائمتنا، به نقل از احمد ترابی، [[امام باقر]] {{ع}} جلوه امامت در افق دانش، ص۱۵۱.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۴۲ تا ۲۴۷.</ref>

=== [[صلح با حاکم جائر]] ===  

بی‌گمان [[قانون]] و اصل نخستین در [[اسلام]] [[جنگ]] و [[نبرد]] با [[دشمن]] نیست. [[شاهد]] آن، [[سیره]] [[پیامبر|رسول الله]] {{صل}} است که سیزده سال در [[مکه]] و دو سال در [[مدینه]] از [[پیکار]] با [[مشرکان]] [[امتناع]] ورزید و سپس به [[نبرد]] با آنها پرداخت. از آن بالاتر، آن‌گاه که [[حکومت اسلامی]] تثبیت شد و موقعیت به مراتب مناسب‌تری نسبت به [[مشرکان]] [[مکه]] پیدا کرد، [[پیامبر|رسول الله]] {{صل}} به جای ورود نظامی به آن [[شهر]]، [[صلح حدیبیه]] را پذیرفت و بدون انجام مراسم [[حج]] تمتع به [[مدینه]] بازگشت. گاه با وجود آنکه [[رهبری سیاسی]] حقی است که [[خداوند]] به [[امام]] {{عم}} داده و [[مردم]] نیز با وی [[بیعت]] کرده‌اند، شرایط به‌گونه‌ای رقم می‌خورد که وظیفه‌ای جز [[حفظ]] [[حکومت]] متوجه او می‌شود. در این هنگام است که وی برای [[حفظ نظام اجتماعی مسلمانان]] و جلوگیری از به هدر رفتن [[خون]] خود و [[مسلمانان]]، [[دست]] از [[حکومت]] شسته، به [[صلح]] با [[دشمن]] خود تن می‌دهد. [[صلح امام حسن]] {{ع}} با [[معاویه]] [[بهترین]] نمونه در‌این‌باره است؛ چنان‌که [[پیامبر خاتم|رسول گرامی اسلام]] {{صل}} پیش‌تر از این واقعه خبر داده بود: "همانا این فرزندم، [[سرور]] است. باشد که [[خداوند]] به واسطه او میان دو گروه از [[مسلمانان]] [[صلح]] ایجاد کند"<ref>محمد بن علی بن شهرآشوب مازندرانی، مناقب آل ابی طالب {{عم}}، ج۴، ص۲۰؛ علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، ج۱، ص۵۱۹؛ علی بن موسی بن طاووس حسنی، التشريف بالمنن، ص۷۴؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۴۳، ص۳۰۵.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۴۲ تا ۲۴۷.</ref>

=== [[قیام در برابر حکومت جائر]] ===

از مواردی که می‌توان از آن به عنوان [[وظیفه]] و [[شأن]] [[امام]] یاد کرد، [[قیام]] در برابر [[طاغوت]] زمان است؛ بدین معنا که وقتی [[امام]] ببیند اصل و جوهر [[اسلام]] در خطر است و ادامه این روند، نتیجه‌ای جز نابودی [[دین]] در پی نخواهد داشت، لازم است در برابر این وضعیت [[قیام]] کرده، تا پای [[جان]] پیش رود. [[قیام]] خونین [[عاشورا]] از همین موارد است. بی‌گمان، هر امامی در آن شرایط به جای [[امام حسین|اباعبدالله الحسین]] {{ع}} بود، چنین قیامی را به راه می‌انداخت. سخن در [[فساد]] و فحشای علنی [[یزید]] و از میان برداشتن مظاهر [[توحیدی]] از سوی او فراوان است. در چنین وضعیت اسفناکی است که [[امام]] {{ع}} فریاد برمی‌آورد: "آیا نمی‌بینید که به [[حق]] عمل نمی‌شود و از [[باطل]] جلوگیری به عمل نمی‌آید؟"<ref>نعمان بن محمد بن حیون، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار {{عم}}، ج۳، ص۱۵۰.</ref> [[امام حسین]] {{ع}} خطر نابودی [[اسلام]] را [[احساس]] می‌کند که [[قیام]] علیه این وضعیت را بر خود لازم دانسته، می‌فرماید: "ما از خداییم و به سوی او بازمی‌گردیم. آن‌گاه که [[امت]]، به [[رهبری]] مانند [[یزید]] گرفتار شود، باید با [[اسلام]] خداحافظی کرد"<ref>جعفر بن محمد بن نما حلی، مثیر الاحزان، ص۲۵؛ علی بن موسی بن طاووس حسنی، اللهوف، ص۲۴؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۲۶.</ref> در همین راستاست که ایشان [[هدف]] خود از [[قیام]] را [[اصلاح امت]] جد خود اعلام می‌کند<ref>جعفر بن محمد بن نما حلی، مثیر الاحزان، ص۴؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۲۹.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۴۲ تا ۲۴۷.</ref>

== [[ضرورت]] وجود [[حافظ دین]] ==

بعد از قبول [[ضرورت]] وجود [[شریعت]] و [[وجوب]] تعبّد نسبت به همه [[فرامین الهی]] و نیز قبول [[خاتمیت]] [[دین مبین اسلام]]، می‌توان نتیجه گرفت که [[امّت اسلام]] در همه ادوار موظّف به اتیان مجموعه [[فرامین الهی]]، همانند [[مسلمین]] زمان [[رسول خدا]] {{صل}} هستند.

=== [[ضرورت]] [[حفظ دین]] از [[تحریف]] ===

به [[حکم عقل]]، [[دین الهی]] باید برای همیشه از [[تحریف]] [[حفظ]] گردد، تا [[امّت اسلام]]:

# دچار اعوجاج و [[انحراف]] و در نتیجه، ضایع شدن اصل [[شریعت]] - که [[سعادت]] [[انسان‌ها]] در گرو آن است- نگردد.

# مطمئن باشد که به همه آنچه [[خداوند]] امر فرموده و [[نبیّ]] اکرم {{صل}} آورده، عمل نموده است. در صورت نبود چنین حافظی، [[امّت]] دچار تحیّر و سردرگمی می‌شود؛ زیرا نمی‌داند آیا به همه آنچه [[مأمور]] بوده عمل کرده است و یا خیر. اساساً امر به مأمورٌبه مبهمی که راهی برای [[امتثال]] آن وجود ندارد، از [[خداوند]] [[قبیح]] و محال است.

# در قبال [[انحراف]] و [[اختلاف در دین]] که از طریق [[تحریف]] و جعل صورت می‌پذیرد، [[گمراه]] نگردد؛ زیرا [[تحریف]] ممکن است از طریق [[تفاسیر]] ناصحیح و یا با جعل مطالب خلاف واقع انجام شود. منظور از [[تحریف]] این است که شخص به جای از بین بردن اصل مطلب، با روشی پیچیده‌تر، ضمن [[حفظ]] اصل موضوع، آن را به گونه‌ای که مورد نظر خودش است [[تفسیر]] نماید؛ در مقابل، منظور از جعل آن است که با بیان مطالبی [[کذب]] و انتساب آن به [[خدا]] و [[رسول]] {{صل}}، امری غیردینی به نام [[دین]] ارائه شود<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)| ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱]]، ص ۴۰۹-۴۱۰.</ref>.

=== [[ضرورت]] [[حفظ دین]] پس از [[پیامبر]] {{صل}} ===

در زمان [[حیات]] [[رسول اکرم]] {{صل}}، وجود حضرتش تضمینی بر عدم [[تحریف]] [[کتاب آسمانی]] است؛ چنان‌که [[خداوند]] نیز خود [[عدم تحریف قرآن]] در مراحل مختلف نزول تا [[ابلاغ]] آن به [[مردم]] را تضمین نموده است: {{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالَاتِ رَبِّهِمْ وَأَحَاطَ بِمَا لَدَيْهِمْ وَأَحْصَى كُلَّ شَيْءٍ عَدَدًا}}<ref>«او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند جز فرستاده‌ای را که بپسندد که پیش رو و پشت سرش، نگهبانانی می‌گمارد تا معلوم دارد که رسالت‌های پروردگارشان را رسانده‌اند؛ و (خداوند) آنچه را نزد آنهاست، از همه سو فرا می‌گیرد و شمار هر چیز را دارد» سوره جن، آیه ۲۶-۲۸.</ref>.

این [[آیات]] به خوبی نشانگر عنایت پروردگار در عدم [[تحریف]] و یا جعل [[آیات قرآن]] و مصونیّت آن تا مرحله [[ابلاغ]] به [[مردم]] است. [[رسول اکرم]] {{صل}} نیز در زمان [[حیات]] خود، همین حساسیت را در خصوص حفظ قرآن از [[تحریف]] داشتند.

از سوی دیگر، [[خداوند]] [[مسئولیّت]] [[تبیین]] و [[تفسیر آیات قرآن]] و یا تفصیل [[احکام دین]] و سایر امور مجمل [[قرآن]] را به عهده [[رسول خدا]] {{صل}} [[قرارداد]] و فرمود: {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.</ref>.

به این ترتیب، با وجود حضرتش {{صل}}، راه [[تحریف]] [[معنوی]] [[قرآن]] نیز بسته شد. بر این اساس، [[خداوند]] صحّت بیانات و تفصیل [[رسول خدا]] {{صل}} را در حدّ [[آیات الهی]] ضمانت نمود و با صراحت فرمود: {{متن قرآن|وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى}}<ref>«و از سر هوا و هوس سخن نمی‌گوید آن (قرآن) جز وحیی نیست که بر او وحی می‌شود» سوره نجم، آیه ۳-۴.</ref>. لذا بیانات [[رسول خدا]] {{صل}} در زمان [[حیات]] ایشان، حجّتی مستقل و هم‌طراز [[قرآن]] در تفصیل [[شریعت]] قرارگرفت<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)| ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱]]، ص ۴۱۰-۴۱۱.</ref>.

 

 

 

 

 

 

 

# به فرض یقین‌آوربودن، چون [[سنّت نبوی]] [[حجّت]] صامت است، مانند [[آیات قرآن]] [[محکم و متشابه]] دارد و خود [[نیازمند]] مبیّن و مفسّر است؛ چنان‌که ابی‌الجارود از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] کرده:{{متن حدیث|إِنَّ حَدِيثَ آلِ مُحَمَّدٍ صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ ثَقِيلٌ مُقَنَّعٌ أَجْرَدُ ذَكْوَانُ لَا يَحْتَمِلُهُ إِلَّا مَلَكٌ مُقَرَّبٌ أَوْ نَبِيٌّ مُرْسَلٌ أَوْ عَبْدٌ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِيمَانِ}}<ref>بصائرالدرجات فی فضائل آل محمد {{صل}} (ط. مکتبه آیة الله المرعشی النجفی، ۱۴۰۴ ﻫ.ق)، ج۱، ص۲۱، باب ۱۱.</ref>.

 

بنابراین، احتمال برداشت‌های گوناگون و [[تفسیر به رأی]] در خبر واحد نیز وجود دارد. در نتیجه، آن نیز مانند [[قرآن]] [[نیازمند]] حافظی است تا به [[درستی]] تفسیرش نماید و از [[تحریف]] لفظی و [[معنوی]] [[حفظ]] گرداند. بنابراین، تمام نقدهایی که در استفاده از ظاهر قرآن و [[سنّت]] در محل خود وارد شده<ref>برای توضیح بیشتر رجوع شود به براهین قرآنی، برهان «تأویل».</ref>، درباره خبر متواتر و خبر واحد نیز وارد است و آن دو نیز مثل [[قرآن]]، قابل جعل و [[تحریف]] می‌باشند<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)| ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱]]، ص ۴۱۵.</ref>.

 

 

 

 

 

 

 

# [[تاریخ]] نشان داده که [[لغزش]] برخی از [[علماء]] و مثلاً [[وابستگی]] یا دلبستگی آنان به مراکز [[قدرت]] و [[ثروت]]، ممکن است به سهولت و یا سرعت مکشوف نگردد و یا منکشف شدن آن با [[تحمیل]] هزینه و خسارات فراوان باشد؛ چنان‌که [[شریح قاضی]] از علمای [[امّت]] بود و قریب هفتاد سال - از جمله در دوران [[امام علی|امیرالمؤمنین علی]] {{ع}} - بر مسند [[قضاوت]] نشست؛ ولی در [[واقعه عاشورا]]، طرف ابن‌زیاد را گرفت و شهادت دروغ درباره [[هانی بن عروه]] داد و بنا بر برخی نقل‌ها، [[فتوا]] بر حلّیّت [[خون]] [[سیدالشهداء]] {{ع}} صادر کرد<ref>دانشنامه امام حسین {{ع}} بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ (ط. مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، ۱۳۸۸ ه. ش.) ج۴، ص۱۸۹.</ref>. بنابراین، چنین روشی در مسیر [[هدایت]] [[بشریت]]، حاصلی جز نقض غرض نخواهد داشت.

 

 

البته از آنجا که مسئله مراجعه به [[علمای دین]]، به ویژه در عصر [[غیبت امام عصر]] {{ع}}، از موضوعات مهم و بحث‌برانگیز است، این مطلب در ادامه مباحث و در فصلی مستقل طیّ این [[برهان]]، مورد بررسی قرار می‌گیرد<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)| ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱]]، ص ۴۱۸-۴۲۰.</ref>.

 

# [[پرونده:IM010595.jpg|22px]] [[جعفر سبحانی|سبحانی، جعفر]]، [[پیشوائی از نظر اسلام (کتاب)|'''پیشوائی از نظر اسلام''']]

# [[پرونده:1368921.jpg|22px]] [[صفدر الهی راد|الهی راد، صفدر]]، [[انسان‌شناسی (کتاب)|'''انسان‌شناسی''']]

# [[پرونده:457575.jpeg|22px]] [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|'''بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت''']]

 

 

 

[[رده:مقاله‌های اولویت دو]]