اسم اعظم در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = اسم اعظم

| عنوان مدخل  = اسم اعظم

| مداخل مرتبط = [[اسم اعظم در قرآن]] - [[اسم اعظم در حدیث]] - [[اسم اعظم در کلام اسلامی]] - [[اسم اعظم در عرفان اسلامی]] - [[اسم اعظم در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]

'''اسم اعظم''' بزرگ‌ترین نام [[خداوند]] است که [[پیامبران]] و [[اولیای الهی]] به وسیلۀ آن، دست به تصرفات غیر طبیعی و خوارق عادات می‌زنند و از [[امور غیبی]] [[آگاهی]] پیدا می‌کنند. در [[روایات]]، اسم اعظم الهی اصل و عنوانی دانسته شده که شامل امور و حروف متعددی است که قابل انتقال به دیگران است. این اسم یکی از [[منابع علم]] [[ائمه]] {{ع}} دانسته شده است.

== مقدمه ==

# حروف مقطعه؛

#{{متن قرآن|سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ يُحْيِي وَيُمِيتُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ هُوَ الأَوَّلُ وَالآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ هُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ يَعْلَمُ مَا يَلِجُ فِي الأَرْضِ وَمَا يَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا يَنزِلُ مِنَ السَّمَاء وَمَا يَعْرُجُ فِيهَا وَهُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الأُمُورُ يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَيُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَهُوَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ}}<ref>آنچه در آسمان‌ها و زمین است خداوند را به پاکی می‌ستاید و او پیروزمند فرزانه است. فرمانفرمایی آسمان‌ها و زمین از آن اوست، زنده می‌گرداند و می‌میراند و او بر هر کاری تواناست. او، آغاز و انجام و آشکار و نهان است و به هر چیزی داناست اوست که آسمان‌ها و زمین را در شش روز آفرید سپس بر اورنگ (فرمانفرمایی جهان) استیلا یافت؛ آنچه به زمین درون می‌رود یا از آن برون می‌آید و آنچه از آسمان فرود می‌آید یا به آن فرا می‌رود می‌داند و هر جا باشید او با شماست و خداوند به آنچه انجام می‌دهید بیناست. فرمانفرمایی آسمان‌ها و زمین از آن اوست و کارها به سوی او باز گردانده می‌شود. از شب می‌کاهد و به روز می‌افزاید و از روز می‌کاهد و به شب می‌افزاید و او به اندیشه‌ها داناست؛ سوره حدید، آیه ۱ - ۶.</ref>.

#{{متن قرآن|هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الأَسْمَاء الْحُسْنَى يُسَبِّحُ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ}}<ref>اوست خداوندی که خدایی جز او نیست، داننده پنهان و آشکار است، او بخشنده بخشاینده است. اوست خداوندی که هیچ خدایی جز او نیست، فرمانفرمای بسیار پاک بی‌عیب، ایمنی‌بخش، گواه راستین، پیروز کام‌شکن بزرگ منش؛ پاکاکه خداوند است از آنچه (بدو) شرک می‌ورزند. اوست خداوند آفریننده پدیدآور نگارگر، نام‌های نکوتر او راست؛ هر چه در آسمان‌ها و زمین است او را به پاکی می‌ستایند و او پیروزمند فرزانه است؛ سوره حشر، آیه ۲۲ ـ ۲۴.</ref>.

#{{متن قرآن|اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِندَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَلاَ يَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ}}<ref>خداوند است که هیچ خدایی جز آن زنده پایدار نیست که او را چرت و خواب فرا نمی‌گیرد، همه آنچه در آسمان‌ها و زمین است از آن اوست، کیست که جز به اذن وی نزد او شفاعت آورد؛ به آشکار و پنهان آنان داناست و آنان بر چیزی از دانش وی جز آنچه او بخواهد چیرگی ندارند؛ اریکه او گستره آسمان‌ها و زمین است و نگاهداشت آنها بر وی دشوار نیست و او فرازمند سترگ است؛ سوره بقره، آیه ۲۵۵.</ref>.

#{{متن قرآن|وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِكَةِ فَقَالَ أَنبِئُونِي بِأَسْمَاء هَؤُلاء إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ}}<ref>و همه نام‌ها را به آدم آموخت سپس آنان را بر فرشتگان عرضه کرد و گفت: اگر راست می‌گویید نام‌های اینان را به من بگویید؛ سوره بقره، آیه ۳۱.</ref>؛

#{{متن قرآن|وَلِلَّهِ الأَسْمَاء الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُواْ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ]]}}<ref>آنکه دانشی از کتاب (آسمانی) با خویش داشت گفت: من پیش از آنکه چشم بر هم زنی آن را برایت می‌آورم و چون (سلیمان) آن (اورنگ) را نزد خود پای برجا دید گفت: این از بخشش (های) پروردگار من است تا بیازمایدم که سپاس می‌گزارم یا ناسپاسی می‌کنم و هر که سپاس گزارد تنها به سود خویش گزارده است و هر که ناسپاسی کند بی‌گمان پروردگار من بی‌نیازی ارجمند است؛ سوره نمل، آیه ۴۰.</ref>.

#{{متن قرآن|قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاء وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاء وَتُعِزُّ مَن تَشَاء وَتُذِلُّ مَن تَشَاء بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَىَ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>بگو خداوندا! ای دارنده فرمانروایی! به هر کس بخواهی فرمانروایی می‌بخشی و از هر کس بخواهی فرمانروایی را باز می‌ستانی و هر کس را بخواهی گرامی می‌داری و هر کس را بخواهی خوار می‌گردانی؛ نیکی در کف توست بی‌گمان تو بر هر کاری توانایی؛ سوره آل عمران، آیه ۲۶.</ref>.<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]، [[اسم اعظم - عابدی (مقاله)|اسم اعظم]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص۲۶۱.</ref>

== حاملان [[اسم اعظم]] ==

از [[آیات]] و [[روایات]] استفاده می‌شود برخی از [[انسان‌ها]] [[اسم اعظم]] را می‌دانستند؛ ولی مقدار بهره‌مندی آنان از این اسم [[شریف]] یکسان نبود و هرکس مقدار بیشتری از [[اسم اعظم]] نزد او بود، به همان اندازه، [[قدرت]] بیشتری برای تصرّف در [[جهان]] در [[اختیار]] داشت. هر [[انسان]] کاملی چون مظهر اسم اعظم است، آن را می‌داند<ref>تفسير موضوعى، ج‌۶، ص‌۲۲۸ ‌ـ‌۲۳۰.</ref>؛ ولی [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[اهل‌بیت]] {{عم}} بیشترین بهره‌مندی را از اسم‌ اعظم دارند و از ۷۳ حرف اسم اعظم، ۷۲ حرف آن نزد آنان وجود‌ دارد<ref>الكافى، ج‌۱‌، ص‌۲۳۰؛ المصباح، ص‌۳۱۲؛ بحارالانوار، ج‌۱۴، ص‌۱۱۳ ‌ـ‌ ۱۱۵.</ref>.<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]، [[اسم اعظم - عابدی (مقاله)|اسم اعظم]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص۲۶۷.</ref>

=== [[اهل بیت|اهل بیت پیامبر]] {{عم}} ===  

در [[آیه]] ۴۳ [[سوره رعد]] از کسی یاد شده که همه [[علم کتاب]] نزد اوست: {{متن قرآن|وَمَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ}}<ref> کسی که دانش کتاب نزد اوست؛ سوره رعد، آیه ۴۳.</ref> براساس [[روایات]]، مقصود از این [[آیه]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} و پس از ایشان بقیه [[اهل‌بیت]] {{عم}} هستند<ref>نورالثقلين، ج‌۲، ص‌۵۲۱ ‌ـ‌۵۲۴.</ref>. کسی که [[علم کتاب]] نزد او باشد، [[اسم اعظم]] را نیز دارد، زیرا [[امام صادق]] {{ع}} در روایتی فرموده است: نزد [[سلیمان]] {{ع}} فقط یک حرف از [[اسم اعظم]] بود؛ ولی نزد [[علی]] {{ع}} تمام [[علم کتاب]] وجود داشت<ref>نورالثقلين، ج‌۲، ص‌ ‌‌۵۲۴.</ref>. همچنین در [[آیه]] ۴۰ [[سوره نمل]] آمده است که نزد [[آصف‌ بن‌ برخیا]] بخشی از [[علم کتاب]] بود که آن بخش در احادیثی به یک حرف از [[اسم اعظم]] [[تفسیر]] شده است<ref>الكافى، ج‌۱، ص‌۲۳۰؛ بحارالانوار، ج‌۱۴، ص‌۱۱۳ ‌ـ‌ ۱۱۵.</ref>. در [[روایات]] دیگری، [[علم]] [[آصف‌ بن‌ برخیا]] در مقایسه با [[علم]] [[امامان]] {{عم}} که دارای همه [[علم کتاب]] بودند، مانند قطره‌ای در برابر دریا دانسته شده است<ref>نورالثقلين، ج۲، ص‌۵۲۲.</ref>. از مقایسه‌ای که در این‌گونه [[روایات]] بین [[علم کتاب]] و حرفی از [[اسم اعظم]] شده، به دست می‌آید که [[علم کتاب]] شامل [[اسم اعظم]] نیز‌ می‌شود<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]، [[اسم اعظم - عابدی (مقاله)|اسم اعظم]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص۲۶۷.</ref>.

=== [[آدم]] {{ع}} ===

[[خداوند]] همه [[اسمای الهی]] را به [[آدم]] {{ع}} آموخت و او مظهر اسم اعظم [[خدا]] بود<ref>تفسير موضوعى، ج‌۶، ص‌۲۳۱ ـ‌۲۳۳.</ref>: {{متن قرآن|وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء كُلَّهَا }}<ref>و همه نام‌ها را به آدم آموخت؛ سوره بقره، آیه ۳۱.</ref>.<ref>المصباح، ص‌۳۱۲.</ref>.<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]، [[اسم اعظم - عابدی (مقاله)|اسم اعظم]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص۲۶۸.</ref>

=== [[آصف‌ بن‌ برخیا]] {{ع}} ===

به وی یک حرف از [[اسم اعظم]] داده شده بود که با آن یک حرف توانست کمتر از چشم برهم زدنی، تخت ملکه [[یمن]] را از [[یمن]] به [[شام]]، نزد [[سلیمان]] {{ع}}آورد<ref>الكافى، ج‌۱، ص‌۲۳۰؛ نورالثقلين، ج‌۴، ص‌۸۸ ‌ـ‌۹۰.</ref>: {{متن قرآن|الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ}}<ref>آنکه دانشی از کتاب آسمانی با خویش داشت گفت: من پیش از آنکه چشم بر هم زنی آن را برایت می‌آورم؛ سوره نمل، آیه ۴۰.</ref>. از [[ابن‌ عباس]] [[نقل]] شده که آصف ‌بن ‌برخیا تخت بلقیس را با ذکر «یا [[حی]] یا قیوم» احضار کرد<ref>مجمع البيان، ج‌۲، ص‌۶۹۶؛ ج‌۷، ص‌۳۴۹.</ref>.<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]، [[اسم اعظم - عابدی (مقاله)|اسم اعظم]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص۲۶۸.</ref>

=== [[عیسی]] {{ع}} ===

او می‌توانست مردگان را زنده کند و کور مادرزاد و شخص [[مبتلا]] به [[بیماری]] پیسی را [[شفا]] دهد: {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ أَنَّىَ يَكُونُ لِي غُلامٌ وَقَدْ بَلَغَنِيَ الْكِبَرُ وَامْرَأَتِي عَاقِرٌ قَالَ كَذَلِكَ اللَّهُ يَفْعَلُ مَا يَشَاء}}<ref>گفت: پروردگارا! در حالی که سالمندی در من پیش رفته و همسرم نازا است، چگونه مرا فرزندی می‌تواند بود؟ فرمود: چنین است، خداوند هرچه را بخواهد به انجام می‌رساند؛ سوره آل عمران، آیه ۴۰.</ref>؛ {{متن قرآن|إِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَعَلَى وَالِدَتِكَ إِذْ أَيَّدتُّكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَكَهْلاً وَإِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالإِنجِيلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي فَتَنفُخُ فِيهَا فَتَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِي وَتُبْرِئُ الأَكْمَهَ وَالأَبْرَصَ بِإِذْنِي وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَى بِإِذْنِي وَإِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَنكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِنْهُمْ إِنْ هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ مُّبِينٌ}}<ref> یاد کن که خداوند فرمود: ای عیسی پسر مریم! نعمت مرا بر خود و بر مادرت به یاد آور هنگامی که تو را با روح القدس پشتیبانی کردم که در گهواره و در میانسالی با مردم سخن می‌گفتی و هنگامی که به تو کتاب و حکمت و تورات و انجیل آموختم و هنگامی که با اذن من از گل، همگون پرنده می‌ساختی و در آن می‌دمیدی و به اذن من پرنده می‌شد و نابینای مادرزاد و پیس را با اذن من شفا می‌دادی و هنگامی که با اذن من مرده را از گور برمی‌خیزاندی و هنگامی که بنی اسرائیل را از آزار تو باز داشتم آنگاه که برای آنان برهان‌ها ی روشن آوردی و کافران از ایشان گفتند: این کارها جز جادویی آشکار نیست؛ سوره مائده، آیه ۱۱۰.</ref> بر اساس برخی [[روایات]]، [[عیسی]] {{ع}}به سبب برخورداری از [[اسم اعظم]] می‌توانست این [[اعمال]] را انجام دهد<ref>الكافى، ج۱، ص۲۳۰؛ بحارالانوار، ج‌۴، ص‌۲۱۱؛ ميزان الحكمه، ج‌۲، ص‌۱۳۶۷.</ref>.<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]، [[اسم اعظم - عابدی (مقاله)|اسم اعظم]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص۲۶۸.</ref>

=== [[بلعم ‌بن ‌باعورا]] ===

در [[قرآن]]، داستان شخصی بیان شده که [[خداوند]] [[آیات]] خویش را به او داد؛ ولی وی خود را از آنها تهی ساخت: {{متن قرآن|وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ الَّذِيَ آتَيْنَاهُ آيَاتِنَا فَانسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ الشَّيْطَانُ فَكَانَ مِنَ الْغَاوِينَ}}<ref>و خبر آن کسی را برای آنان بخوان که (دانش) آیات خویش را بدو ارزانی داشتیم اما او از آنها کناره گرفت و شیطان در پی او افتاد و از گمراهان شد؛ سوره اعراف، آیه ۱۷۵.</ref>. طبق برخی [[روایات]] این شخص، بلعم بن باعورا مردی از [[بنی‌ اسرائیل]] بود که [[اسم اعظم]] به او عطا شده بود و هرگاه با آن [[دعا]] می‌کرد دعایش [[مستجاب]] می‌شد؛ ولی بر اثر [[پیروی]] از [[فرعون]] و [[دشمنی]] با [[موسی]] {{ع}} [[اسم اعظم]] را از‌دست داد<ref>مجمع البيان، ج‌۴، ص‌۷۶۸؛ بحارالانوار، ج‌۱۳، ص‌۳۷۷.</ref>

در [[روایات]] به افراد دیگری نیز اشاره شده که [[اسم اعظم]] را می‌دانستند؛ مانند: [[نوح]]، [[ابراهیم]]، [[موسی]]<ref>الكافى، ج‌۱، ص‌۲۳۰؛ المصباح، ص‌۳۱۲.</ref>، [[یعقوب]]<ref>بحارالانوار، ج‌۹۰، ص‌۲۲۶.</ref>، [[خضر]]<ref>بحارالانوار، ج‌۹۰، ص‌۲۳۲.</ref>، [[یوشع‌ بن‌ نون]]<ref>بحارالانوار، ج‌۹۰، ص‌۲۲۵.</ref>: و [[غالب قطّان]] یکی از اجداد‌ [[رسول خدا]] {{صل}}<ref>بحارالانوار، ج‌۹۰، ص‌۲۲۶.</ref>.<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]، [[اسم اعظم - عابدی (مقاله)|اسم اعظم]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص۲۶۸.</ref>

== [[علم الکتاب]] و [[اسم اعظم]] ==

رابطهٔ [[علم الکتاب]] با [[اسم اعظم]] با توجه به داستان [[وصی]] [[سلیمان]] و توصیف [[قرآن]] دربارهٔ او، به علاوهٔ تبیین [[روایات]] از چگونگی امکان حاضر نمودن تخت، روشن می‏‌گردد. [[قرآن کریم]] در آیهٔ چهلم سورهٔ نمل پس از ذکر داستانِ هدهد و [[سلیمان]] و [[آگاه]] شدن وی از گروهی از [[انسان‌ها]] که به [[عبادت]] [[خورشید]] می‏‌پرداختند، به [[تدابیر]] [[سلیمان]] برای نشان دادن حقایق به آنها و رها نمودنشان از [[شرک]] نیز اشاره می‌‏نماید، از جمله [[سلیمان]] درخواست حاضر نمودن تخت [[سرپرست]] این [[قوم]] را از [[نزدیکان]] و [[خواص]] خود نمود تا قبل از حضور ملکهٔ بلقیس، با این کار اسباب [[اندیشه]] و [[هدایت]] وی را ایجاد نماید.

[[قرآن کریم]] فردی که اینگونه توصیف نموده، {{متن قرآن|[[آیا آیه ۴۰ سوره نمل علم غیب معصوم را اثبات می‌کند؟ (پرسش)|الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ]]}}<ref> آنکه دانشی از کتاب (آسمانی) با خویش داشت؛ سوره نمل، آیه ۴۰.</ref> را تحقق بخش این درخواست [[سلیمان]] آن هم در زمانی بسیار کوتاه و به شکلی [[خیره]] کننده معرفی می‏‌نماید. [[قرآن]] منشأ چنین کار و قدرتی را [[آگاهی]] داشتن او از بخشی از [[علم کتاب]] دانسته است. از جانب دیگر [[روایات]] با ارتباط دادن [[دانایی]] نسبت به [[علم کتاب]] و [[اسم اعظم]] و تطابق این دو، تصریح دارند که بهرهٔ چنین شخصی از [[اسم اعظم الهی]] آن هم یکی از هفتاد و سه حرف آن زمینهٔ [[قدرت]] تحقق چنین عملی را برای وی فراهم نمود.

[[امام جعفر صادق]] {{ع}} برای بیان عظمت [[علم الکتاب]] با استنادِ به آیهٔ {{متن قرآن|[[آیا آیه ۴۰ سوره نمل علم غیب معصوم را اثبات می‌کند؟ (پرسش)|الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ]]}}<ref>آن که دانشی از کتاب آسمانی با خویش داشت؛ سوره نمل، آیه ۴۰.</ref> به سَدیر می‌‏فرماید: آیا می‏دانی چه مقدار از [[علم الکتاب]] در [[اختیار]] وی بود که چنین کاری را توانست انجام بدهد؟. [[سدیر]] از حضرت {{ع}} درخواست پاسخ این مطلب را می‏‌نماید و ایشان می‌‏فرماید: به مقدار قطره‌ای از آب دریا «دریای اخضر»، سپس حضرت برای [[تذکر]] به کوچک نشمردن این [[علم]] از او سؤال می‌نماید این قطره آب در برابر [[علم الکتاب]] چقدر است؟ [[سدیر]] آن را بسیار ناچیز می‌‏داند امّا حضرت به او توجّه می‌دهد که این [[علم الهی]] در برابر [[علوم]] عادی بسیار پرعظمت است: {{متن حدیث|فَقَالَ يَا سَدِيرُ مَا أَكْثَرَ هَذَا أَنْ يَنْسُبَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَى الْعِلْمِ الَّذِي أُخْبِرُكَ بِه}}<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۵۷، ح۳.</ref> در این [[روایت]] به مقدار و ثمرهٔ [[علم الکتاب]] اشاره و تصریح شده است که [[آصف]] با توجه به [[آگاهی]] از بخش کوچکی از [[علم الکتاب]] توانست چه [[توانایی]] را از خود نشان دهد. در [[روایات]] دیگر این [[توانایی]] [[آصف]] صراحتاً به بهره مندی او از یک حرف از [[اسم اعظم]] نسبت داده شده است.

[[جابر]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] می‌‏کند: ایشان پس از اشاره به [[اسم اعظم]] و تشکیل آن از هفتاد و سه حرف فرمودند: {{متن حدیث|وَ إِنَّمَا كَانَ عِنْدَ آصَفَ مِنْهَا حَرْفٌ وَاحِدٌ فَتَكَلَّمَ بِهِ فَخُسِفَ بِالْأَرْضِ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ سَرِيرِ بِلْقِيسَ حَتَّى تَنَاوَلَ السَّرِيرَ بِيَدِهِ ثُمَّ عَادَتِ الْأَرْضُ كَمَا كَانَتْ أَسْرَعَ مِنْ طَرْفَةِ عَيْن‏}}<ref>همانا نزد آصف از اسم اعظم تنها یک حرف بود پس زبان به آن گشود و زمین ما بین خود و تخت بلقیس را شکافت تا با سدیر خود تخت را به چنگ کشید سپس زمین به حالت قبل خود برگشت در سریعتر از یک چشم به هم زدن؛ بصائرالدرجات، ج١، ص٢٠٨.</ref>.

تلفیق و جمع‌بندی میان [[آیات]] و [[روایات]] در این زمینه، نشان می‏دهد میان [[اسم اعظم]] و [[علم الکتاب]] یک رابطهٔ عمیقی وجود دارد و به تعبیری آنچه در [[قرآن]] از آن تعبیر شده به {{متن قرآن|[[آیا آیه ۴۰ سوره نمل علم غیب معصوم را اثبات می‌کند؟ (پرسش)|عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ]]}} و در [[روایات]] از آن به بخشی از [[اسم اعظم الهی]] تعبیر شده است<ref>[[محمد تقی شاکر|شاکر، محمد تقی]]، [[منابع علم امام در قرآن و روایات (پایان‌نامه)|منابع علم امام در قرآن و روایات]]، ص۲۵ ـ ۲۶.</ref>.

== [[اسم اعظم]]، [[قرآن]]، [[کتاب مبین]] ==

با توجه به ویژگی‌های برجسته و گسترده‌ای که برای [[اسم اعظم]] در کلمات [[معصومین]] {{عم}} [[نقل]] شد و با ملاحظهٔ [[ارتباط]] [[علم الکتاب]] با [[اسم اعظم]] که از تلفیق و [[ارتباط]] [[روایات]] به دست می‌‌آید، ادعای اینکه کتاب در آیۀ {{متن قرآن|[[آیا آیه ۴۰ سوره نمل علم غیب معصوم را اثبات می‌کند؟ (پرسش)|عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ]]}} و یا [[علم الکتاب]]، [[علم]] ما کان و ما یکون باشد، ادعای صحیحی خواهد بود و پشتوانه‌ای از [[آیات قرآن]] بر [[عظمت]] و گستردگی فوق‌العادهٔ [[علم الکتاب]] دلالت می‌نماید.

[[امام باقر]] {{ع}} با توجه به همین حقایق [[قرآنی]] و پیوند [[علم الکتاب]] با [[کتاب مبین]] که در آیاتی دیگر بیان شده، پاسخ سؤال [[هشام بن عبدالملک]] را بیان می‌‏نماید. وقتی هشام با کنایه به حضرت عرض می‏‌کند: [[علی]] {{ع}} ادعای [[علم غیب]] می‏‌نمود در حالی که [[خداوند]] احدی را بر آن [[آگاه]] نساخته؟ به چه [[دلیل]] او چنین ادعائی داشت؟ حضرت با استشهاد به چند آیهٔ [[قرآن]] و کنار هم قرار دادن آن، وجود چنین [[آگاهی]] را برای [[پیامبر]] {{صل}} [[اثبات]] و سپس [[علم امام]] [[علی]] {{ع}} را مستند به [[علم]] [[پیامبر]] می‏‌نماید. واضح است که مراد از فراگیری این [[علم گسترده]]، [[ظاهر قرآن]] نیست، لذا در ادامه [[حدیث]] [[حضرت]] [[امام باقر]] {{ع}} اشاره به بحث [[تأویل قرآن]] و بهره‌مندی کامل و تمام [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} از آن می‌نماید<ref>الامان، ص۶۸.</ref>.

همچنین از [[روایات]] و خود [[آیات قرآن]]، [[ارتباط]] [[قرآن کریم]] با [[کتاب مبین]] دانسته می‏‌شود و به تعبیری باید [[کتاب مبین]] را [[تأویل]] و حقیقتِ آسمانی و ملکوتی [[قرآن کریم]] دانست که [[حضرت رسول]] {{صل}} و [[امیرالمؤمنین]] {{عم}} با توجه به [[آگاهی]] از آن، از [[علم غیب]] و پنهان مطلع بوده‌اند، و این خود موجب پیوند میان [[کتاب مبین]] و یا [[تأویل قرآن]] با [[علم الکتاب]] می‏‌باشد، یعنی مراد از کتاب در آیه [[علم الکتاب]] با توجه به ویژگی‌های [[عظیم]] آن و [[کتاب مبین]] که [[خداوند]] آن را دربرگیرندهٔ کلُّ شیءٍ می‌‏داند یک امر است و هر دو تعبیر اشاره به یک [[حقیقت]] دارند.

پیوند [[کتاب مبین]] و [[اسم اعظم]] با توجه به کمیت متفاوت بهره‌مندی [[انبیاء]] از [[اسم اعظم]]، مورد [[تأیید]] قرار می‌گیرد، همچنان که [[روایات]] با کنار هم گزاردن توصیفات مطرح شده در [[قرآن]]، از [[تورات]] و [[انجیل]] و [[آیات قرآن]] به کامل بودن [[قرآن]] اشاره و آن را از جهت [[علم]] و [[معرفت]] بسیار [[برتر]] از دیگر [[کتب آسمانی]] دانسته تا حدی که [[قرآن]] را به فراگیری همه چیز توصیف نموده‌اند، در حالی توصیف [[خداوند]] از سایر کتب به بهره داشتن از بخش و برخی از [[علم]] است: {{متن حدیث|قَالَ اللَّهُ لِمُوسَى‏{{ع}} {{متن قرآن|وَكَتَبْنَا لَهُ فِي الأَلْوَاحِ مِن كُلِّ شَيْءٍ}} فَعَلِمْنَا أَنَّهُ لَمْ يَكْتُبْهُ لِمُوسَى {{ع}} الشَّيْ‏ءَ كُلَّهُ وَ قَالَ اللَّهُ لِعِيسَى‏{{ع}} {{متن قرآن|لِيُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ}} وَ قَالَ اللَّهُ لِمُحَمَّدٍ {{صل}}‏ {{متن قرآن|وَجِئْنَا بِكَ شَهِيدًا عَلَى هَؤُلاء وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَانًا لِّكُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَى لِلْمُسْلِمِينَ}}}}<ref>خداوند دربارهٔ [[موسی]] {{ع}} گفت: و در الواح [تورات‏] برای او در هر موردی پندی، و برای هر چیزی تفصیلی نگاشتیم، پس فهمیدیم که برای [[موسی]] {{ع}} همه چیز را ننگاشته است، و برای [[عیسی]] گفت: تا خدا آنچه را در مورد آن اختلاف دارند، برای آنان توضیح دهد، ودربارهٔ [[محمد]] {{صل}} فرمود: و تو را گواه بر آنان قرار می‏‌دهیم! و ما این کتاب را بر تو نازل کردیم که بیانگر همه چیز، و مایه [[هدایت]] و رحمت و بشارت برای مسلمانان است؛ تفسیرالعیاشی، ج۲، ص۲۶۶، ح ۵۸؛ بحارالانوار، ج۸۹، ص۱۰۲، ح۷۸.</ref>.

از طرف دیگر، دربارهٔ [[اسم اعظم]] و بهرهٔ [[انبیاء]] از آن از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده:{{متن حدیث|إِنَّ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ {{ع}} أُعْطِيَ حَرْفَيْنِ كَانَ يَعْمَلُ بِهِمَا وَ أُعْطِيَ مُوسَى أَرْبَعَةَ أَحْرُفٍ وَ أُعْطِيَ إِبْرَاهِيمُ ثَمَانِيَةَ أَحْرُفٍ وَ أُعْطِيَ نُوحٌ خَمْسَةَ عَشَرَ حَرْفاً وَ أُعْطِيَ آدَمُ خَمْسَةً وَ عِشْرِينَ حَرْفاً وَ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى جَمَعَ ذَلِكَ كُلَّهُ لِمُحَمَّدٍ {{صل}} وَ إِنَّ اسْمَ اللَّهِ الْأَعْظَمَ ثَلَاثَةٌ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً أُعْطِيَ مُحَمَّدٌ {{صل}} اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ حَرْفاً وَ حُجِبَ عَنْهُ حَرْفٌ وَاحِد}}<ref>همانا [[عیسی]] {{ع}} به دو حرف عطا شده بود که با آن دو عمل می‌‌کرد، و به [[موسی]] {{ع}} چهار حرف و به [[ابراهیم]] {{ع}} هشت حرف و به [[نوح]] {{ع}} ۲۵ حرف و همانا خداوند متعال برای [[محمد]] {{صل}} تمام آن حروف را جمع کرد و اسم اعظم ۷۳ حرف است که به [[محمد]] {{صل}} ۷۲ حرفش عطا شده و تنها یک حرف از او پوشانده شده است؛ بصائرالدرجات، ص۲۰۸، ح۲؛ الکافی، ج۱، ص۲۳۰، ح۲.</ref>.

{{مدخل وابسته}}

{{پایان مدخل وابسته}}

# [[پرونده:000054.jpg|22px]] [[احمد عابدی|عابدی، احمد]]، [[اسم اعظم - عابدی (مقاله)|'''اسم اعظم''']]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]

# [[پرونده:11790.jpg|22px]] [[خلیل منصوری|منصوری، خلیل]]، [[سلطه بر کائنات با اسم اعظم (مقاله)|'''سلطه بر کائنات با اسم اعظم''']]